Μία αληθινή ιστορία η οποία γράφεται προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου,
της μητέρας όλων μας!!
'Ηταν τέλος Αυγούστου,του 2000.Συνόδευα μία φίλη από την Λαμία στην Ζάκυνθο, να προσκυνήσουμε τον ' Αγιο Διονύσιο,να τον ευχαριστήσουμε για ένα θαύμα που έκανε στην μητέρα της και την συνέφερε από βαριά ασθένεια!
Ανεβαίναμε τον Μπράλο,Φθιώτιδας!Στον δρόμο,οδηγούσε η φίλη μου,παραπονιόταν με δάκρυα στα μάτια,ότι η μάννα της έφευγε από την ζωή,και δεν την αγαπούσε!Ανεξάρτητα από το παράπονο,κι από όσο ξέρω, δεν έλειψε λεπτό από το νου,την καρδιά και τα χείλη της,στον ύπνο και στο ξύπνιο της,η προσευχή για την μάννα της!
" Μα να φεύγει από την ζωή και να μην έχει να μου πεί ένα καλό λόγο,ένα κι εγώ σ'αγαπάω,παιδί μου!!..."Ολα για τον αδερφό και την νύφη μου,πια..τίποτα για μένα....!!!!."Βρύσες έτρεχαν τα μάτια της!
Ξάφνου,την βλέπω να στρίβει το τιμόνι δεξιά,να σταματάει,να σταυροκοπιέται και να μουρμουράει "και βέβαια μου φτάνει Παναγία μου!Και βέβαια μου φτάνει! Συγχώρα με,Παρθένα μου!"' Ηταν αλλιώς το κλάμμα της τώρα!'Ηταν κλάμμα ανακούφισης! " Τι έγινε καλέ;τι έπαθες; γιατί σταμάτησες;" Και τότε, συντετριμμένη,μου διηγήθηκε το συμβάν!
"Ξέρεις την ώρα που παραπονιόμουν για τη μάννα μου,ξαφνικά,ένα αόρατο τόξο,θαρρείς,συνέδεσε το αυτοκίνητο με το βουνό απέναντι και μια γλυκειά φωνή ψιθύρισε στο νου μου! " Σ' αγαπάω εγώ παιδί μου!Δεν σου φτάνει;;!!" Τα'χασα!"Τι λες,βρε παιδί μου;"σταυροκοπήθηκα κι εγώ έκθαμβη και απορημένη για το θαύμα που συνετελέσθη δίπλα μου και δεν το πήρα είδηση!
"Δεν βλέπω τίποτα στο βουνό! Μόνο δέντρα!" Της είπα καθώς περιεργαζόμουν το βουνό απέναντι,να δω κάποιο σημείο,κάτι,τέλος πάντων!!
"Δεν ξέρω τι λες εσύ!Εμένα μου μίλησε η Παναγιά και μου'πε πως μ' αγαπάει!" 'Ελεγε ολόχαρη η φίλη μου!Γύρισα και την κοίταξα!'Ελαμπε ολόκληρη με μιά εσώτερη χαρά! "Νάτο,"μου λέει! "Το μοναστήρι της Παναγίας της Δαμάστας!" και μου'δειξε στο βουνό απέναντι το μοναστήρι που φαινόταν όλο και καλύτερα καθώς προχωρούσαμε! "Να κι η ταμπέλα! Προς Ι.Μ.Παναγίας Δαμάστας!" Διαβάσαμε και οι δύο έκπληκτες και παραζαλισμένες ακόμη, από το συμβάν! "Θα'ρθουμε στην επιστροφή,Μανούλα μου,να σε προσκυνήσουμε!"είπε η φίλη μου και γελώντας μου'δειξε στο μοναστήρι! " Η μαννούλα μου!" έλεγε και γέμιζε το στόμα της και φούσκωνε ολόχαρη η καρδιά της!
Από τότε,όρισε μάννα της την Παναγία και την προσφωνούσε "Μανούλα μου!" οπουδήποτε έβλεπε εικόνα της Θεοτόκου!
Εκεί,όμως,που τη έβλεπες να δονείται από την προσμονή,και νόμιζες πως θα πέταγε στην κυριολεξία να φτάσει στο μοναστήρι,ήταν στην Παναγία τη Λέχωβα,στο Κρυονέρι Κορινθίας!Αυτό όμως είναι μιά άλλη ιστορία,που εν καιρώ,ίσως να πούμε,εάν φυσικά μας δοθεί η άδεια!
Ας έχουμε την ευχή της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας,ως άτομα και ως 'Εθνος!! 'Οτι οι καιροί χαλεποί εισί!
Αναστασία Κανελλάκη. (14-8-13)
της μητέρας όλων μας!!
 |
| Φώτης Κόντογλου- Παναγία Γλυκοφιλούσα |
'Ηταν τέλος Αυγούστου,του 2000.Συνόδευα μία φίλη από την Λαμία στην Ζάκυνθο, να προσκυνήσουμε τον ' Αγιο Διονύσιο,να τον ευχαριστήσουμε για ένα θαύμα που έκανε στην μητέρα της και την συνέφερε από βαριά ασθένεια!
Ανεβαίναμε τον Μπράλο,Φθιώτιδας!Στον δρόμο,οδηγούσε η φίλη μου,παραπονιόταν με δάκρυα στα μάτια,ότι η μάννα της έφευγε από την ζωή,και δεν την αγαπούσε!Ανεξάρτητα από το παράπονο,κι από όσο ξέρω, δεν έλειψε λεπτό από το νου,την καρδιά και τα χείλη της,στον ύπνο και στο ξύπνιο της,η προσευχή για την μάννα της!
" Μα να φεύγει από την ζωή και να μην έχει να μου πεί ένα καλό λόγο,ένα κι εγώ σ'αγαπάω,παιδί μου!!..."Ολα για τον αδερφό και την νύφη μου,πια..τίποτα για μένα....!!!!."Βρύσες έτρεχαν τα μάτια της!
Ξάφνου,την βλέπω να στρίβει το τιμόνι δεξιά,να σταματάει,να σταυροκοπιέται και να μουρμουράει "και βέβαια μου φτάνει Παναγία μου!Και βέβαια μου φτάνει! Συγχώρα με,Παρθένα μου!"' Ηταν αλλιώς το κλάμμα της τώρα!'Ηταν κλάμμα ανακούφισης! " Τι έγινε καλέ;τι έπαθες; γιατί σταμάτησες;" Και τότε, συντετριμμένη,μου διηγήθηκε το συμβάν!
"Ξέρεις την ώρα που παραπονιόμουν για τη μάννα μου,ξαφνικά,ένα αόρατο τόξο,θαρρείς,συνέδεσε το αυτοκίνητο με το βουνό απέναντι και μια γλυκειά φωνή ψιθύρισε στο νου μου! " Σ' αγαπάω εγώ παιδί μου!Δεν σου φτάνει;;!!" Τα'χασα!"Τι λες,βρε παιδί μου;"σταυροκοπήθηκα κι εγώ έκθαμβη και απορημένη για το θαύμα που συνετελέσθη δίπλα μου και δεν το πήρα είδηση!
"Δεν βλέπω τίποτα στο βουνό! Μόνο δέντρα!" Της είπα καθώς περιεργαζόμουν το βουνό απέναντι,να δω κάποιο σημείο,κάτι,τέλος πάντων!!
"Δεν ξέρω τι λες εσύ!Εμένα μου μίλησε η Παναγιά και μου'πε πως μ' αγαπάει!" 'Ελεγε ολόχαρη η φίλη μου!Γύρισα και την κοίταξα!'Ελαμπε ολόκληρη με μιά εσώτερη χαρά! "Νάτο,"μου λέει! "Το μοναστήρι της Παναγίας της Δαμάστας!" και μου'δειξε στο βουνό απέναντι το μοναστήρι που φαινόταν όλο και καλύτερα καθώς προχωρούσαμε! "Να κι η ταμπέλα! Προς Ι.Μ.Παναγίας Δαμάστας!" Διαβάσαμε και οι δύο έκπληκτες και παραζαλισμένες ακόμη, από το συμβάν! "Θα'ρθουμε στην επιστροφή,Μανούλα μου,να σε προσκυνήσουμε!"είπε η φίλη μου και γελώντας μου'δειξε στο μοναστήρι! " Η μαννούλα μου!" έλεγε και γέμιζε το στόμα της και φούσκωνε ολόχαρη η καρδιά της!
Από τότε,όρισε μάννα της την Παναγία και την προσφωνούσε "Μανούλα μου!" οπουδήποτε έβλεπε εικόνα της Θεοτόκου!
Εκεί,όμως,που τη έβλεπες να δονείται από την προσμονή,και νόμιζες πως θα πέταγε στην κυριολεξία να φτάσει στο μοναστήρι,ήταν στην Παναγία τη Λέχωβα,στο Κρυονέρι Κορινθίας!Αυτό όμως είναι μιά άλλη ιστορία,που εν καιρώ,ίσως να πούμε,εάν φυσικά μας δοθεί η άδεια!
Ας έχουμε την ευχή της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας,ως άτομα και ως 'Εθνος!! 'Οτι οι καιροί χαλεποί εισί!
Αναστασία Κανελλάκη. (14-8-13)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου