ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ " Ο καθρέπτης"

Στέκεσαι μπρος στον καθρέφτη σου , κοιτάς επίμονα και ανήσυχα , τις ρυτίδες , τις άσπρες τρίχες ...
Περιεργάζεσαι το πρόσωπό σου , κάνεις διάφορες γκριμάτσες , κοιτάζεσαι και σε κοροιδεύεις ...
Πιάνεις κουβέντα με τον εαυτό σου ..."α ρε γαμώτο σου , 45 έφτασες και τι κατάλαβες ; τι έζησες ; " και σου κουνάς το κεφάλι με απογοήτευση ...
Συνεχίζεις να στέκεσαι μπρος στον καθρέφτη και μες στα μάτια σου εμφανίζεσαι εσύ , μωρό και η μητέρα σου να σε κρατά στην αγκαλιά της , μετά νήπιο , μαθαίνεις να περπατάς παραπατώντας σαν σε ακροβάτης σε σχοινί με τα χέρια τεντωμένα , ξαπλωμένη με τη γιαγιά σου να σου αφηγείται παραμύθια , στο σχολειό η δασκάλα σου να σου μαθαίνει τα γράμματα , τους αριθμούς , να σου κι έφηβη και το κορμί σου αρχίζει να σχηματίζεται , η καρδιά σου να σκιρτά στην πρώτη σου αγάπη , φοιτήτρια με βιβλία και σημειώσεις , ελεύθερος επαγγελματίας , γυναίκα , σύζυγος , μητέρα  ...
Όλα στοίχειωσαν το πάρον σου ...
Τώρα απλώνεις τα χέρια σου κι αγκαλιάζεις σκιές ...
Έμαθες να περπατάς αλλά στέκεις ανισόρροπη ...
Η μόρφωση έπαψε να σε χορταίνει , φύγαν τα χρόνια άσκοπα χωρίς συναισθήματα πίσω από ένα ψυχρό γραφείο ...
Τα παραμύθια πια δε μοιάζουν με κείνα που άκουγες παιδί , μόνο δράκους και κακούς έχουν τώρα και λυπημένο τέλος ...
Παρελθόν άραγε η αγάπη ;; 
Γυρνάς τη πλάτη στον καθρέφτη , κλείνεις σφιχτά τα μάτια και φωνάζεις με δύναμη "ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ !!! ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΑΡΟΝ !!! ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ;;;; ... διψάς ακόμα για ζωή ...
Θυμάσαι που έχεις κρύψει την πρώτη κούκλα σου ... τρέχεις με αγωνία από φόβο μη στην έχουν κλέψει κι αυτή όπως τόσο άλλα , ανοίγεις τη ντουλάπα και δάκρυα ανακούφισης βρέχουν το πρόσωπό σου μόλις την αντικρύζεις ... την αγγίζεις προσεχτικά σα να 'ναι από γυαλί και φοβάσαι μη σπάσει , της χαιδεύεις τα μαλλιά , της στρώνεις το φορεματάκι της που έχει τσαλακωθεί και κλαις , καταβάθος έχεις μείνει παιδί , φοβάσαι που μεγαλώνεις μόνη , δεν ξεπέρασες το σοκ της πρώτης επαφής με τη ζωή , τότε που ήρθες στη ζωή με κραυγή και κλάμα...ακόμα βγάζεις κραυγές στον ύπνο σου , ακόμα κλαις ...
Σκουπίζεις τα μάτια , σηκώνεσαι απ' το πάτωμα , φιλάς την κούκλα σου και με μεγάλη προσοχή την τοποθετείς ξανά στη θέση της.
Τυλίγεσαι με το σεντόνι σου ... κάτι χρόνια τώρα το νιώθεις σα σάβανο ... το κορμί σου νεκρό ... κι όμως η ψυχή σου είναι ακόμα έφηβη , το μόνο που κατάφερες κι έσωσες , το μόνο που σε σώζει για να αντέχεις ...

Μ.Π.