ΦΙΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ "ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ"

Για να είμαι σύντομος και αντιληπτός, κατατάσσω, κάπως σχηματικά, τους ανθρώπους σε τρεις θεμελιώδεις κατηγορίες:

α) Σε αυτούς που μας πηγαίνουν πίσω. Είναι οι άνθρωποι που, όταν ανύποπτος τους δεξιωθείς, θα φροντίσουν να βραχυκυκλώσουν και το ελάχιστο πορτατίφ που σου απέμεινε αναμμένο. Μαύρες ψυχές οι ίδιοι, αδιάγνωστες κλινικές περιπτώσεις, αόμματοι με δίπλωμα οδήγησης, αρέσκονται να συμπαρασύρουν τους άλλους στην τυφλότητα, στο έρεβος της ύπαρξής τους. Σου καίνε την ασφάλεια και, επιπλέον, σου χρεώνουν και τ’ ασφάλιστρα.

β) Σε αυτούς που μας αφήνουν στα ίδια. Είναι οι άνθρωποι που, άμα τύχει να σ’ επισκεφθούν, θα κάτσουν δίπλα στο αμυδρό λυχνάρι σου, θα μοιραστούν σεβαστικά το φως σου και θα σε διαβεβαιώσουν –παρηγορώντας σε– ότι κι αυτοί διαθέτουν ένα παρόμοιο. Όλοι μαζί, ομόφωνα, θα καταλήξετε ν’ αναθεματίζετε τη νύχτα, να σιχτιρίζετε την κακοτυχιά, να εναποθέτετε τον φωτισμό σε κάποιον επαΐοντα, επαγγελματία ηλεκτρολόγο. 

γ) Σε αυτούς που μας πηγαίνουν μπροστά. Είναι οι άνθρωποι που, εφόσον κάποτε τους καλέσεις, όχι μόνο θα σου αποκαλύψουν το πανάκριβο πολύφωτο που κατέχεις, του οποίου την ύπαρξη τόσον καιρό αγνοούσες, αλλά θα σου διδάξουν δωρεάν και τον ακριβή τρόπο λειτουργίας του. Για να το έχεις διά βίου ορθάνοιχτο. Φωταγώγησαν το στοιχειωμένο σαλόνι σου, αβγάτισαν την όρασή σου – είσαι πλέον ολόκληρος ένα φωτιστικό σώμα. 

Την τρίτη κατηγορία, αυτήν των διαφωτιστών, τη συναπαρτίζουν κυρίως οι σοφοί στοχαστές, οι επιφανείς επιστήμονες και οι θείοι καλλιτέχνες, όλοι εκείνοι που ανά τους αιώνες, μοχθώντας, αφιερώθηκαν στο να παράγουν αντίδοτα κατά του σκοταδιού, δηλαδή ανθρωπισμό κι αγάπη. Αφουγκραζόμενοι τα πιο μύχια αιτήματά μας, μπήκαν στον κόπο αφιλοκερδώς και μας στερέωσαν το μυαλό, που ήταν ένας κούφιος αφρός, μας ξεχείλισαν την καρδιά, που ήταν μια εγωιστική αντλία, μας φίλησαν στα μάτια, που ήσαν δυο τσιμπλιασμένες άδειες τρύπες. Τους οφείλουμε το έσω φως, συνεπώς τη θέαση των θαυμάτων, επομένως τα πάντα. Για να τους τιμήσω αλλά και για να τους συναντώ ευκολότερα, έχω στεγάσει τους ευεργέτες μου σ’ ένα περίλαμπρο, φανταστικό μέγαρο, κάπου βαθιά, στην ενδοχώρα. Σ’ αυτό προσφεύγω, αναζητώντας φώτα πορείας, όποτε ο ζόφος ρημάζει τις ψυχές και σβήνει τα μονοπάτια. Το ονόμασα «Μέγαρο της Αγίας Παρασκευής», αφού η τελευταία είναι η προστάτιδα των οφθαλμών, της όρασης και του πανίερου φωτός, που τέτοιαν εποχή σταλάζει, κεχριμπαρένιο και μεστό, απ’ τις κληματαριές του Αυγούστου – κι απ’ τα αλμυρά μαλλιά σου.

Φίλιππος Φίλιας

So you'll aim toward the sky

And you'll rise 

High today, fly away

Far away, far from pain.

(Grandaddy – So you'll aim toward the sky)