Santina konstantinidou "ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ …"

Έρχεσαι σαν παλιρροιακό κύμα .
Τα σαρώνεις όλα στο διάβα σου.
Γδέρνεις την άμμο .
Μετακινείς βράχους αμετακίνητους από χρόνια .
Ραγίζεις , σπας , καταλύεις τα σύμβολα .
Παρασύρεις ακόμα και εκείνο το χτισμένο με τη γη κομμάτι του αμφορέα .
Ξεθωριασμένες αρχαϊκές παραστάσεις . 
Ξεπεσμένοι συμβολισμοί .
Κολώνες σπασμένες .
Ένα αρχαϊκό δόρυ καρφωμένο στο μέρος της καρδιάς μου .
Μια ασπίδα σπασμένη , η άμυνα μου .
Μια κοριτσίστικη ζωγραφιά στο συρτάρι το παρόν μου .
Παρεμβαίνεις ασύδοτα .
Παίζεις το παιχνίδι σου μπροστά σε καθρέφτες παραμορφωτικούς .
Αλλάζει η όψη σου .
Τα παρασύρεις όλα στο διάβα σου .
Σαν « άμπωτη » μοιάζεις .
Εξόρισες εκείνο το μικρό κοχύλι που αντιστάθηκε .
Ισοπεδωμένα όνειρα .
Μοναχικές στιγμές .
Το νέον στους νυχτερινούς βρεγμένους δρόμους θριαμβεύει .
Μπλε μωβ τα ρούχα των παιδιών .
Παγωμένα χαμόγελα .
Το παρελθόν στοιχειώνει .
Το μέλλον προδίνει .

Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ; 

Αλώβητα όνειρα .
Μυστικοί υπόγειοι προσανατολισμοί .
Δεν συντηρείται με κλάματα το φθινόπωρο .
Ένα μνημείο γυμνό .
Μια ιστορική αναδρομή ακρωτηριασμένη .
Αχνοφαίνεται σαν τη χαμένη Ατλαντίδα .
Η Αγάπη μες τους αιώνες .

Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ; 

Ψέμα στο ψέμα .
Φρίκη στη φρίκη .
Φούξια στον ουρανό .
Ασφυξία στην Ακρόπολη .
Ζωή ζυμωμένη με απόγνωση .
Ένα παιδί κλαίει .
Μια παραλία ολόκληρη γυμνή ,
παραδομένη στο απέραντο της ωδίνης της .
Τα φώτα της νύχτας .
Άδεια τα βλέμματα , γεμάτα τα bars .
Τα μοναχικά άτομα .
Σταυρουδάκι στο λαιμό .
Το μοιρολόι της γης .
Το όνομα που δεν διαλέξαμε .
Το τέμπλο του Απόλλωνα οξειδωμένο .
Τα φωτάκια του λούνα παρκ .
Τα παιδικά παιχνίδια .
Το συναίσθημα ανοχύρωτο .
Η φορεσιά των καιρών .
Η Σαντορίνη και το Πέραμα .
Με αγκυλώνεις . . . 
Ένα αγκάθι στο μέρος της καρδιάς .
Ένα μοναχικό τριαντάφυλλο .
Ένα γεράνι …
Μια αμφίδρομη πορεία .
Τα όνειρα πιασμένα με μανταλάκια στο σχοινί της ταράτσας .
Κίτρινες κάθετες γραμμές .
Λησμονημένα S.O.S.
Σύνθεση , αποσύνθεση .
Ένταση , παρένθεση .
Παράφωνα σύμφωνα .
Το αδιανόητο συναντήθηκε με τη διάψευση .
Η πέτρα έσπασε το τζάμι .
Μικρή γυάλινη βροχή .
Μη ματώσεις άλλο , δεν αντέχω .
Έλα ακόμα πιο κοντά … φεύγοντας .
Συλλάβισε τις λέξεις .
Υπάρχουν ακόμα μούρα και αγιασμός .
Σκάψε τη γη με τα χέρια . 
Θα μυρίσει ρίγανη και θυμάρι .
Θα φυτέψω ένα μικρό δεντράκι .
Να δεις θα έχει ρίζες .
Ζυμωμένες στο χθες .
Να δεις θα έχει φύλλα .
Θα είναι σαν … το ανέλπιστο πράσινο .
Έχεις τη μυρωδιά των κέδρων .
Τη λύτρωση ντύθηκα .
Τη διάψευση αρνήθηκα .
Θέλω να στα χαρίσω όλα .
Θέλω έτσι απλόχερα να τα ακουμπήσω όλα στα πόδια σου .
Έχεις τα χρώματα του έρωτα.
Την αίσθηση της αποθυμισμένης αγκαλιάς .
Έχοντας όμως επιζήσει από την παλίρροια της παρουσίας σου …
Γυμνή σου παραδίνομαι .
Μέσα σ’ ένα μήλο αμαρτωλό , χειμάζουν όλοι οι κρυφοί μου πόθοι .
Μέσα σ’ ένα ρόδι , ανασαίνει εκείνη η πολιτεία που δεν χτίστηκε ακόμα .
Θα σε συναντήσω στο βουνό .
Θα αγκαλιαστούμε την ώρα της κατολίσθησης .
Θα σε φιλήσω .
Θα με ματώσουν οι πευκοβελόνες .
Σαν συναντηθούμε θα αγαπήσω ξανά το καμένο δάσος .
Θα κατρακυλήσουμε μαζί με τις πέτρες .
Θα ακολουθήσουμε την πορεία του γκρεμισμένου βουνού .

Κρατήσου από μένα .
Στο ορκίζομαι . 
Σαν ξημερώσει .

Θα σου χαρίσω βουνοκορφές .


© Santina konstantinidou 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ~ Εμβόλιμον ~ ( Γιώργος Θεοχάρης )
τεύχος 65-66 Φθινόπωρο του 2012 .