Ικέτης ουτιδανός
του άπειρου
ταπεινώνεται και γονατίζει,
προσπέφτει στα πόδια
του χάους
κι όλο τσακίζεται στα δύο,
κάποια στιγμή το μέτωπο
θ' αγγίξει χώμα.
Του δούλου φόβου η ματιά,
παλάμη απλώνει πάνω στην καρδιά,
ως εκλιπάρησης σημείο,
μπορεί κι απεγνωσμένη απόπειρα
τον φρενιασμένο καλπασμό
της ατολμίας του
να ανακρούσει.
Ζητεί να στέρξουν
οι δυνάμεις οι υπέρτερες,
ομού του να συμπάθουν.
Φευ!
Παθητικά αφανίστηκε,
ως τον ευτελισμό του.
Τώρα στις βέβηλες προστρέχει,
τις φθονερές του σκότους,
μην και του επιδαψιλεύσουν οίκτο.
Ουτιδανές κι αυτές,
στον όμοιό τους
ελεητικές κι ευσπλαχνικές
γίνεται να μη γίνουν;
Φευ!
Πισώπλατα
θα τον κτυπήσουν,
οι ανάλγητες,
μια κι όρθιος δε στάθηκε,
δε στράφηκε,
βλέμμα δε σήκωσε,
να αναμετρηθεί.
Να εξευμενίσει καν δε δοκίμασε.
Μόνο την πλάτη κύρτωσε
και έσκυψε
και κάμφθηκε
ως τον απόλυτό του
ηθικό μηδενισμό.
Κι οι βδελυρές,
αυτές κυρίως,
ποτέ τους δε χαρίστηκαν
σ' επαίτες.
ν.σ.
Η φωτογραφία από Ian Gamache : artist
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου