 |
| Πίνακας - Ευδοξία Κορομάντζου |
Της Φωτεινής της έκοψαν το φως.
Μίκρυνε η μέρα της,
μίκρυνε κι η ζωή της.
Μεγάλωσε μετά το μέτωπό της.
Προστέθηκε στα μάτια ανάμεσα
ρυτίδα κάθετη ,φόβου μεγάλου.
Τα χείλη εστεγνώσανε.
Τα λόγια ελιγοστέψαν.
Κι η ανάσα της συχνά πυκνά, αδύνατη να βγει…
΄Εσκυψε κι άλλο προς τη γη…
Έτσι η γυναίκα περπατούσε.
Δεν πέρασε ξανά από της λαϊκής τη γειτονιά,
μην και νομίσουν πως υπολείμματα ζητούσε...
Μα ούτε στάθηκε στης εκκλησίας τα σκαλιά,
για να παρακαλά!
Ούτε που κοίταξε ξανά τον ουρανό.
Η Φωτεινή, ολημερίς καθάριζε βρωμιές,
Κι όσο ελάμπανε απ΄τα δικά της χέρια
τα ξένα σπίτια ,
οι λάμπες στο δικό της παρέμεναν σβηστές.
Η Φωτεινή φοβόταν τα σκοτάδια.
Πώς να μπορέσει να κοιμηθεί , μα πάλι ,
πόσο ν΄ αντέξει ξύπνια;
Αν έρχονταν δράκοι κι άγρια θεριά
στον ύπνο της για να της πάρουν τη ζωή;
Της έφτανε ο θάνατος κάθε της μέρα , κάθε πρωί…
Kαι τότε, λίγο προτού πλαγιάσει μέσα στο μαύρο σπίτι
άναβε κεριά , πολλά κεριά ,
απ ΄την συσκευασία των εκατό,
αυτήν την μόνο με τρία ευρώ.
Κοιμήσου ήσυχα λοιπόν κι ονειρέψου…
Πως κάποτε θα ανατείλει φωτεινός ο ήλιος τόσο
που δεν θα υπάρχει τοίχος για να του κόψει τις αχτίδες.
Τότε θα πεθάνουν τα σκοτάδια σου
γιατί θα τον φοβηθούν…
τόσο που θα΄ ναι λαμπερός!
Φωτεινή, ο δικός σου φόβος θα κρατήσει για λίγο…
΄Εσσεται ήμαρ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου