ΑΓΑΘΗ ΓΙΟΛΤZΙΔΟΥ ¨Εξακολουθείς να υφαίνεις στην ψυχή μου " Αποσπάσματα

Αρκεί μια σκέψη για να σου φτιάξει ή να σου χαλάσει την ημέρα !

``Ο ήλιος σου βιάζει ακόμη ένα δειλινό, εισχωρώντας στην νύχτα μου .
Κρατάω την γκρίζα αλήθεια σου μπλεγμένη στα μαλλιά μου.
Τρομάζω κι ας υπήρξα τρομοκράτισσα
Τρομάζω στο σκόρπισμα του νου, ξέρεις κηπουρό των αστεριών σε αποκάλεσα, μα δεν σε προφύλαξα από τις κόγχες τους.
Τι νάναι αυτό που κρατά την λίμνη των ματιών σου και χάνεσαι στους ωκεανούς μου?
Θέλω να σε υφάνω με τις λέξεις μου.
Στην πλατεία του ατέλειωτου να σε απλώσω. 
Σκορπάς ρίγη κι εγώ σ ερωτεύομαι.
Έμαθα να κρύβομαι σαν τα φίδια της πλαγιάς σου.
Γητεύτρα μεταμορφώθηκα να σε πλανεύω στον ερχομό σου...

Έλα να δαμάσεις τα όνειρα που φτιάχνω για σένα.``

Σέρνουν μελαγχολία τούτες ο μέρες.
Ανάκατες οι θύμησες, λεβάντες ,ρόδια και χρυσάνθεμα.
Φέρνουν στη μνήμη σέρνοντας την σκιά μας ,βρεγμένη γη και αποχαιρετισμούς.
Σαν να βουτάς το βλέμμα σου στο πυθμένα του γκρίζου και βάφεις, βάφεις όνειρα μουσκεμένα.
Απολεσθείσες οι μνήμες απωθημένες οι επιθυμίες.
Απωλέσθη.
Απών ο παραλήπτης.
Οι διδακτικές μέθοδοι δεν απέδωσαν για το φευγιό σου.
Ο τόπος σου δεν κατεβαίνει από τους λόφους.
Κι εγώ δεν ξέρω σε πια αστραπή να κρυφτώ και να σε αγγίξω.
Πάμε να κουρσέψουμε ελπίδες τούτη τη νύχτα???
Μη μας προλάβει η σιωπή της απόστασης.
Και τα άδικα των αδίκων μας!!!!
[όπως υπό __ λογίστηκαν από τους ξαφνικούς και ελεγκτές και αρμόδιους που ήρθαν στη ζωή μας)

Έχουμε συμμετοχή αισθήσεων απόψε????

Θα περάσεις αλώβητος τις συμπληγάδες σου σκέψεις?
Ο εχθρός εφανερώθει τελικά.
Ποιμένας των άστρων, μου είπες είμαι κι εγώ φοβήθηκα τις κόγχες σου.
Γλιστρά πολύ η ανάσα σου απόψε.
Λύθηκε ,διαλύθηκε ο αρμός του νου σ ένα σου χάδι.
Ας αλλάξουμε κουβέντα, πρότεινες.
Κόστος βαρύς η αλλαγή ,ανατρίχιασα, το αντέχεις?
Κάτω από το φως θεριεύει το σκοτεινό σου.
Γυμνό και φοβισμένο.
Συμβατικές συναντήσεις άνευ σύμβασης .
Τι σε πονάει πιο πολύ, σε ρώτησα.
Το ασυμβίβαστο μου , είπες και λες και το φτερούγισμα του αετού σύρθηκε στη μορφή σου μην ακούσω την ανάσα σου.
Σταματάς και περιμένεις.
Μνήμη και λήθη μαζί φτιάχνουν τις αμαρτίες σου.
Εστίαση του ρυθμού στη φυγή μου.
Πατώντας στις πέτρες των λέξεων πέρασα απέναντι.
Κάποιος θα ονειρεύεται στα ερείπια που έφτιαξε η προσμονή σου.
Ανάμεσα στο παράλληλο από τις ράγες βαδίζω.
Κι ούτε μια στάλα από το λάλον ύδωρ δεν ξεδίψασε την ψυχή μου.
Απέσβετο και η εσχάτη ελπίς .
Κι ο λύχνος του σώματος πλημμυρίζει …...
Πάλι θα ρθω
θα με δεις,
μα πάλι θα μ αφήσεις να φύγω.

Να ΄μαι λοιπόν πάλι ανάμεσα σας!!!!
Μ έναν θίασο χωρίς ηθοποιούς.
Μ ένα θέατρο χωρίς αυλαία και θεατές, ω Θεοί της νύχτας που είναι οι θεατές άραγε!!!!
Σιωπή.
Αντίτιμο εισιτηρίου δεν υπάρχει.
Το ταμείο είναι σκοτεινό λες και είχαν πεθάνει τα αστέρια απόψε.
Μα που πήγαν οι ευγενικές κυρίες με τα πονεμένα πόδια που μας συνοδεύουν και μας οδηγούν στη θέση μας?
Μοναξιά λοιπόν. 
Οι σκοπευτές πήγαν στις πηγές πλέναν τα χέρια τους ως νέοι Πιλάτοι και τρέχουν κρύβοντας το ρυθμό από το βάδισμα τους.
Καθάρια ακροδάχτυλα σαν το βλέμμα των μωρών .
Ηδονή θαμμένη στη γη.
Σκάβουν πανάρχαιες αξίες.
Τη φωτιά φωνάζουν, τη φλόγα την είδε κανείς σας?
Σιωπή.
Κάποια μούσα κοιμάται δίπλα σου και συ με την ακροστιχίδα του βλεφάρου σου τρομαγμένη την κοιτάς.
Ερωτηματικά αναγνώρισης σου στέλνει.
Ροχαλητό απομάκρυνσης.
Κινήσεις θυμού.
Δεν την γνωρίζεις.
Ούτε τον γήινο Θεό που μέχρι και φτερά του φόρεσες και τον λάτρεψες κάποτε αναγνωρίζεις.
Ακόμη και στον ρυθμό του ύπνου του λογαριάζει λογαριασμούς χωρίς λογισμούς.
Κι εσύ σε μια σκηνή θεάτρου.
Μονολογείς μονάχα με την σκέψη σου και διαβάζεις, διαβάζεις σαν τον λαθραναγνώστη της σκέψης των άλλων σαν τα βιβλία που ξεφύλλιζες στο παζάρι των ιδεών.
Και κολλάν οι λέξεις στο κορμί σου.
Και έρχονται πλημμύρες ψάχνεις που νάναι η πηγή των χυμών σου κι αναρωτιέσαι από πότε έχεις να ξεδιψάσει.
`

Αφού απόψε βρέχει ,αύριο στο ξημέρωμα θα έχουμε εξέγερση.
`
Αισθάνεσαι ένα χάδι όταν οι μουσικές οι στίχοι και οι ερμηνείες ερεθίζουν την σκέψη σου.
Μα δεν ακούς μη ξυπνήσει ο απέναντι.
Μα δεν μιλάς μην ενοχληθεί το στεφάνι σου.
Και τότε εκεί κάπου στη διαδρομή[ακόμη και το συναπάντημα ξαφνικό ήταν, πότε σε πήδηξα πότε κοιμόσουν δίπλα μου ούτε το κατάλαβα σκέφτεσαι]των πέντε χιλιομέτρων ,τα νέα χωματουργικά έργα άραγε φταίνε ή το φαινόμενο του θερμοκηπίου ,ποιος ξέρει άραγε ,σε εκείνα τα μέτρα της παλάμης σου η πηγή στέρεψε κι η χούφτα σου άδεια πάλι.
Κι εκείνοι οι παραπόταμοι που αρχικά ήταν ορμητικοί με διάθεση εξέγερσης και ηδονής, ξεροπόταμοι μεταφερνόντουσαν, σκορπίζοντας φόβους και αδιαφορία.
`
Ποιος είναι ο γκρεμιστής και ποιος ο χτίστης.
`
Θυμάσαι? Ένα βλέμμα σε μια τυπική κατά τα άλλα συνάντηση .
Σαν εκκρεμές στον άδικο χρόνο αισθανόσουν κι όταν το βλέμμα μεταμορφώθηκε σε λόγου μελωδία τη στιγμή του αποχαιρετισμού σου ψιθύρισε με φωνή αγγέλων`` χάραξες το κορμί μου σ εκείνο το πρωινό``.
Τότε ένιωσες την άσπρη τρίχα της ψυχής σου να απλώνει και να πλημμυρίζει την ύπαρξη σου.
`
Φίλοι μου καλοί ,φίλοι αγαπημένοι.
Φίλοι της οθόνης και της σιωπηλής λογικής .
Οι κουρτίνες σε λίγο θα τραβηχτούν από ένα αόρατο χέρι κι εμείς θα τρομάξουμε από τον θόρυβο στα σκαλιά της νύχτας.
Καληνύχτα.
Αντί για κορμιά χαϊδεύουμε, πλήκτρα.
Αντί για το μπέρδεμα της πνοής ψάχνουμε το ψέμα που κρύβεται στην τάχα αλήθεια.
Αντί το πλημμύρισμα της ηδονής .
Αντί 
Αντί
Υπάρχει σωστό ή λάθος που αντί ρούχου φόρεσα απόψε το χάδι σου?
Κι ας βαδίζει γυμνή η ψυχή μου στο βρόχινο θόρυβο της πόλης.
Έμπνευση είναι ο Θεός κι ο Έρωτας σου φωνάζω.
Έμπνευση και δημιουργία .
Συμπάθα με για απόψε.
Όχι από έρωτα
Από μοναξιά τρελαίνεται ο άνθρωπος...

Αέναη η τροχιά μου ανάμεσα από τους τρυφερούς μου πόθους
Αιώνες ταξιδεύουν σαν αλήτες ,μακριά από ελπίδες κι ηδονές
Σαν το καράβι που απλώνεται στον ωκεανό έρχεται η σκέψη σου και με μεθάει
Μελωδικά ηλιοβασιλέματα πολύχρωμα πρωινά μ ένα νεύμα ανέμου χαράζει η μορφή σου
Φίλησε με
Φίλησε με τώρα
Οι νύχτες ανατρεπτικά μηνύματα γνέθουν σε νεφελώματα ονείρων
Μαζί
Μαζί σου
Λάμψη ξαφνική κεραυνού ή φάρου που ασταμάτητα λικνίζεται στο βράχο της αγάπης μου για σένα 
Αμαρτωλές καμπύλες ίχνη παντού το χάδι σου
Θανατηφόρες ανάσες ηδονής πλέκουν τις ηλιαχτίδες στη μέρα μου
Πύλες απόρθητες επιθυμίες του νου που μάγεψαν
Ανυποψίαστα αθόρυβα σε λαχταρώ
Έλα
Έλα σε μένα
Στην ενοχή του φοβισμένου κρύβω τον πόθο μου για σένα
Ασίγαστη ορμή οι σκέψεις μου χείμαρροι ορμητικοί που με πονάνε
Θέλω να καις 
Θέλω να κάψεις και να φωτίσεις όλα τα μονοπάτια που μαρκάρισαν το μπλαβί του ουρανού στο κορμί μου.
Πάρε 
Πάρε με 
Άρωμα γιασεμιού η σκέψη μου για σένα
Σε συντροφεύει κι αναρωτιέσαι
Χάιδεψε τον βασιλικό σου
Μη
Μη σταματάς
Να σεργιανίσω σε φλεγόμενους γαλαξίες που καρφώθηκαν στο κορμί σου ,ανίκητος καημός
Σε ονειρεύομαι γερμένο σ ένα φθαρτό σύνορο καθρεφτίζοντας πνιγμένες σιωπές
Φέρε μου να πιω απόψε
Λιώνει ο πάγος εξαργυρώνοντας το εισιτήριο της προσμονής
Δεν μου λείπειςΣτη διαδρομή της πνοής σου, ποτίζω το νυχτολούλουδο μου, οι ευωδιές του να σε κουρσέψουν....

Πού να βρεις μια κρυψώνα να κρυφτείς απ’ τα ``πρέπει``,
που να βρεις μία Πύλη λατρείας, 
πως να διαβείς Συμπληγάδες σιωπής.

Μα δεν μου είπες
ήρθα στ όνειρό σου?

Ορκίσου
από που Ξ_ε_κινούν οι Λέξεις.
Ψάχνω 
φωνήεντα σαν την μυρωδιά του γιασεμιού
σύμφωνα σαν τις αιχμές των αστεριών
τονισμούς σαν την μελωδία της βροχής.
Να 
υφάνω μια Λ___έξη.
Δυο.
__________________________________________``Σε θέλω``

Ήθελα να σ αγκαλιάσω.
Παρατατικός του χρόνου αγκαλιάΖΩ.
Τον χρησιμοποιώ για να βγάλω μια άδεια εξόδου σήμερα στην εμμηνόπαυση του ερχομού σου.
Ψάχνοντας μια γομολάστιχα να σβήσω μια μουντζούρα της μνήμης, λήθη νάναι???
Μα εγώ συνεχίζω να συμπληρώνω την άδεια εξόδου.
Και η γραμματοσειρά, μου χαμογελάει με σημεία στίξης.
Τελεία μου ψιθυρίζει ταιριάζει στον τέλειο.

Κάνανε πολύ θόρυβο οι ηλιαχτίδες στο χάραμα ,σαν κεραυνούς τις ένοιωθα ,``ήρθες αναφώνησα``.
Νυχτώνει κι έφερες ψυχρές στιγμές, απόμακρες.
Ξ__έχασα να κλείσω την πόρτα από το πατάρι των αναμνήσεων και τώρα που σ έχασα κρυώνω ,τα demi-saison ρούχα σου που είναι ???
Ας στείλω με μήνυμα ανέμου την φαντασία μου απόψε.
Ερμητικά κλειστό.
Απόσταγμα λατρείας.
Ύστερα ντύθηκα με την μυρωδιά σου.

"η μεγαλύτερη αμαρτία, η ασυγχώρητη, είναι όταν σκοτώνεις μέσα σ'έναν άνθρωπο την αγάπη `` γράφει ο Ίψεν..