ΚΛΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΡΕΝΑ " Η ΕΝΤΕΚΑΤΗ ΕΝΤΟΛΗ"

Πίνακας  Debra Sisson

Δυο βουνά καταμεσής του νησιού ........ οι στρογγυλάδες ,με τη σχισμή ανάμεσά τους,μοιάζουν με μαστούς με φουσκωμένες ρώγες παραδομένες στο σύμπαν να βυζάξει το οξυγόνο τους !!!!Αλλά βουνά παράμερα ,παίρνουν το χρώμα τ΄ουρανού κι άλλα του καταπράσινου που καταλήγουν μέχρι την ακρογιαλιά, κει που το γλύψιμο της θάλασσας υφαίνει τις δικές του δαντέλες .

Πανέμορφα!!Πάνσοφα!!!! Εκστασιασμός και παράδοση ..... πότε μέσα στην πυκνή βλάστηση , τη σπαρμένη με τα χρώματα των λουλουδιών, κι άλλοτε μέσα στο πλισέ φόρεμα της θάλασσας ,που σαν ξετυλίγεται χορεύοντας ρυθμικά πετιώνται αποχρώσεις του σιελοτυρκουάζ σε κάποιες πλαγιές που κατηφορίζουν ως τα ρηχά νερά του Ιονίου ,κεραμιδί σκεπές εξέχουν από το πράσινο και ο συνδυασμός χρωμάτων πλουτίζει την ομορφιά. Ενας γερο ευκάλυπτος ,αλλά βαστούμενος κι αγέρωχος, αφήνει τα δαιδαλώδη κλαριά με τα φύλλα τους να υποκλίνονται κει που σκάει το κύμα .

Πανέμορφα!!!!! Πάνσοφα!!!!!  Ησυχα και ταχτοποιημένα όλα.Μονάχα οι φυσικοί θόρυβοι τραγουδούν και τα τζιτζίκια σιγοντάρουν. Μέσα από ταραχές, σεισμούς , φωτιές ,σκοτάδι κι εκρήξεις χαλάρωσε  η γη στάθηκε εκεί που ήταν να σταθεί, κι ηρέμησε για να αγκαλιάσει πια στοργικά τα ζωντανά της...να τους δωρίσει  άπλετα την ηρεμία της, την εμπειρία της, τη σοφία , τα πλούτη της και να διδάξει την εμπιστοσύνη της στη ροή της ύπαρξής της!!!!

Παραδομένη σε τούτη την ομορφιά και στο διαλογισμό μου αφήνοντας τα μάτια μου ν΄αγκαλιάζουν με πάθος καμπύλες κι επίπεδα, ουρανό και θάλασσα ,υλικά και άϋλα , ξαφνικά ένα ροδοκόκκινο χρώμα αρχίζει να κατακτά την πλάση. σαν τα κομμάτια του παζλ απ΄ανατολή και δύση , κι από βορρά σε νότο ,κολλάει το ένα με τ΄΄αλλο και σχηματίζεται ένα τεράστιο ,φυσικό ,ροδοκόκκινο μήλο με λαμπερές δροσοσταλίδες σαν διαμαντάκια , μ΄ ένα κοτσάνι που αγγίζει τον ουρανό και δυο τεράστια φύλλα να βουτούν απαλά στη θάλασσα. Ενα ζωντανό ,ολοζώντανο μήλο ,ένα φρούτο ώριμο γίνεται το σύμπαν !!!! Κι εγώ κοιτάζω.......Υστερα το μήλο αρχίζει να γυρίζει  αργά αργά δίχως βιάση ,όπως η γη γυρίζει γύρω από τον άξονά της , ώσπου το άλλο μισό του έρχεται μπρος μου κι εκεί φαντάζει μια βαθειά δαγκωματιά . Τα δόντια έχουν αφήσει τα σημάδια τους στη σάρκα του φρούτου κι ώσπου να νοιώσεις τί είδες , εκείνο ξαναφέρνει στα μάτια μου τη ροδόχρωμη εύρωστη πλευρά του. Χίλιες φορές το  'κανε αυτό , χίλιες φορές το είδα ,χίλιες φορές εσάστισα ,χίλιες φορές γλυκάθηκα, ένοιωσα πως το γεύτηκα ,χίλιες φορές ρωτιέμαι ......

Ειν΄ο Αδάμ που δάγκωσε ετούτο δω το μήλο κι έχασε τα μυαλά του; 
Είναι η Εύα η θελκτική που ρούφηξε ηδονικά τους χυμούς του; 
Είν΄η Χιονάτη του παραμυθιού η ολόγλυκια , που πείστηκε στης μάγισσας τα λόγια, εδάγκωσε με λαχτάρα το μήλο κι έχασε τη ζωή της;
Μην είν΄τ΄ανέμελο παιδί ,που πάνω κει στο βράχο δαγκώνει τη δροσιά του ; 
Είναι ο πλούσιος , ο φτωχός,ο άντρας, η γυναίκα;
 Είναι ο νέος,ο παλιός,ο άνθρωπος ο ίδιος που΄χει δικαίωμα απ΄τη μηλιά της μάνας γης, το χέρι του ν΄άπλώσει κι ελεύθερα το μήλο να δαγκώσει; 
Μην είναι τ΄όνειρο όλων εκείνων των επαναστατημένων που νοιώθουν άδολα πιεσμένοι , σαν ξέρουνε  πολύ καλά μέσα από τα κύτταρά τους πως απ΄τα έγκατα της γης μέχρι τον ουρανό της όλα ανήκουν δίκαια , ισότιμα μ΄άγάπη σε άρχοντες και δούλους !!!!!! ;

Αναστατώνομαι πολύ κι ο νους μου εμβαθύνει και η καρδιά μου πάλλεται και η ψυχή μαυρίζει.....

Ποιος άραγε ετόλμησε σε τούτο τον πλανήτη να καθορίσει τελικά ποιος είναι ο ελεύθερος το μήλο να δαγκώνει και ποιος είναι ο κατάδικος ποτέ του να μη νοιώσει γεύση γλυκιά απ΄τους χυμούς σε όλη του τη ζήση;

Τώρα καθώς περιδιαβαίνω τον εσωτερικό μου κόσμο,πείθομαι για πάντα πως Εκείνος που περπάτησε ξυπόλητος κι ημίγυμνος σ΄ανηφοριές του Γολγοθά ,και άλλος Εκείνος, που έζησε και πέθανε σε άλλη γη ,κι άλλος Εκείνος κάπου αλλού ,που δίδαξαν τα ίδια τίποτα δεν καρπώθηκαν ιδιότελα κι αδίκως , ποτέ τους δεν τιμώρησαν καλούς, κακούς κι απίστους, ποτέ τους δεν ξεχώρισαν άνθρωπο από άνθρωπο. Μονάχα πρόσφεραν ζεστά και λόγια και πραμάτεια μονάχα αγαπήσανε όλου του κόσμου τα ζωντανά....επαναστάτες ήτανε όλοι Εκείνοι και  δίδαξαν αλήθειες. Πνίγηκε το κορμί τους στο άλικο το αίμα ,μα οι ψυχές τους ζωντανές και με φτερά στους ώμους χαϊδεύουνε αιώνια τους ανθρώπους. Ολα τους τα διδάγματα, κι η ίδια η ζωή τους μπήκαν στα Ευαγγέλια και μείναν αναμνηστικά ή μάλλον παραμύθια ......Κι άνθρωποι επί της γης τάχαμου οι ελεύθεροι χρίσαν τους εαυτούς τους βασιλιάδες  κι οι πιο πολλοί κατάφεραν να υποδουλώσουν τους υπολοίπους. έτσι κατοίκησε την καρποφόρα σφαίρα η ανισοτιμία, το κρίμα,τ΄άδικο, το μίσος και η διαφθορά,ο πόλεμος, το κέρδος . Κι όλα τούτα θαρρείς και μεσουράνησαν τον ήλιο τον θαμπώσαν καρφώθηκαν στον ουρανό για πάντα ,κοιτάζουν τη ζωοφόρο γη με μάτια εξουσίας ,δύναμης, μανίας και κατάκτησης. Πίκρα και πόνο, αίμα και δηλητήριο την ποτίζουν κι αυτή υπομένει.....Θαρρείς και τους ανήκει τούτο το μήλο το ροδόχρωμο ! Μονάχα αυτοί και όχι όλοι ! Ως πότε ; Κι όλοι αφεθήκαμε σε μία μοίρα άδικη που την εφτιάξαν άλλοι . Ως πότε;

Τώρα το μήλο κόβεται πάλι σε κομματάκια ....τ΄αεράκι τα διαλύει δίχως ν΄αφήσει ίχνος.Η πλάση φοράει πάλι τα πρασινομπλέ της χρώματα κι εγώ φεύγω απ΄το διαλογισμό μου . 

Γυρίζω κι αντικρίζω απελπισμένα την ξέφρενη πραγματικότητα , λιγοψυχώ ,θυμώνω,δακρύζω κι απομένω να με θωπεύουν οι δροσερές μικροστάλες της θάλασσας που ο άνεμος μου φέρνει κι ύστερα κάποιες πιο δυνατές ίσα να με ξαφνιάζουν για να με κρατούν ξάγρυπνη , να μη νεκρώνονται τα κύτταρά μου , να διεγείρουν  το λογικό μου , να ευαισθητοποιήσουν το θυμικό μου , να δυναμώσουν το είναι μου . Ετσι καλά κάνουν, τις ευγνωμονώ . τουλάχιστον με κάθε ξάφνιασμα να μπορώ να σκέφτομαι και να επιτρέπω στους χτύπους της καρδιάς μου να χτυπούν ελεύθερα στο στήθος μου. 

Μέσα στη βίαιη ζωή μας φαίνεται πως οι ελεύθεροι είναι οι φυλακισμένοι και σοφοί πως είναι τρελαμένοι .

                          

Ρίξ' ένα βλέμμα σιωπηλό

στον κόσμο τον αμαρτωλό

και δες η γη πως καίει.

Και με το χέρι στην καρδιά

αν δε σ' αγγίξει η πυρκαγιά, 

ψάξε να βρεις ποιος φταίει.

Σα χαμοπούλι ταπεινό

που δεν εγνώρισ' ουρανό

και περπατάει στο χώμα, 

την ενδεκάτη εντολή

δεν την σεβάστηκες πολύ

γι' αυτό πονάς ακόμα.

Την ενδεκάτη εντολή

δεν την σεβάστηκες πολύ

γι' αυτό πονάς ακόμα.

Είναι καινούργια και παλιά

σαν της ψυχής την αντηλιά, 

σαν της καρδιάς τα βάθη.

Μα μες του κόσμου τη φωτιά

που μπερδευτήκαν τα χαρτιά

κανείς δε θα τη μάθει.

Τράβα να βρεις τον Μωυσή

και ξαναρώτατον κι εσύ

μήπως αυτός την ξέρει

την ενδεκάτη εντολή

που `ν' ολοκάθαρο γυαλί

και κοφτερό μαχαίρι.

Την ενδεκάτη εντολή

που `ν' ολοκάθαρο γυαλί

και κοφτερό μαχαίρι.

Στην παγωμένη σου ερημιά

το γέλιο γίνεται ζημιά

κι η ομορφιά σκοτάδι.

Έτσι είναι φίλε μου η ζωή

φέρνει τον ήλιο το πρωί

την καταχνιά το βράδυ.

Κάνε λοιπόν υπομονή

τώρα που φως δε θα φανεί

κι ούτε θα `ρθει καράβι.

Την ενδεκάτη εντολή

την ξέρουν μόνο οι τρελοί

κι όλοι της γης οι σκλάβοι.

Την ενδεκάτη εντολή

την ξέρουν μόνο οι τρελοί

κι όλοι της γης οι σκλάβοι.*

Κάνε λοιπόν υπομονή άνθρωπε της γης ,μη σβήνεις τη φωτιά σου, κοίτα ξανά ,ξανά στον ουρανό και με τα μάτια τα ζεστά βλέπε με πάθος με χαρά κοίτα το ροδοκόκκινο μήλο με τη δαγκωματιά στη μέση που χρωματίζει το σύμπαν , υπάρχει πάντα μα πάντα να σου θυμίζει την Ελευθερία , την Ισότητα, την Αγάπη , την ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ σου !!!Κι άπλωνε άνθρωπε της γης κάθε στιγμή το χέρι ώσπου να το αγγίξεις κι όταν εσύ πια θα πειστείς πως είναι πια δικό σου , θα 'ρθουν μαζί σου άνθρωποι και άλλοι χίλιοι τόσοι ...

Τα χέρια που θα ενωθούν πάνω στην Ελευθερία είν΄αλυσίδα πια γερή κι απέθατη αιωνία.- 

*Η ενδεκάτη εντολή.

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος