Δεν ξεχνώ !
Σκίζονται τα νησιά στα δυο; Ξεπλένει η θάλασσα το αίμα; Μοιρολόγια φέρνουν και παίρνουν τα κύματα, ορθάνοιχτες οι πόρτες, παράθυρα ρημαγμένα, σκυλιά σκούζουνε του αφεντικού το όνομα, ένας βασιλικός απότιστος, ένα μπουκάλι κρασί στο πάτωμα πεσμένο, τρόμαξαν, έφυγαν τα χελιδόνια, στις σκάλες της φυγής, στον πανικό απάνω έπεσαν και τσακίστηκαν δύο αμαξάκια παιχνίδια παιδικά, το ένα είναι κόκκινο.
Κόκκινο και το αίμα, της κόρης της μελαχρινής. Σαράντα και δέκα καλοκαίρια μετά, ακόμη τριγυρίζει, ρωτά, ξαναρωτά, απάντηση δεν παίρνει, πέφτει στη γη, φιλά τα χώματα, κολλάει το αυτί στην πέτρα, οι πέτρες ξέρουν, οι τοίχοι ξέρουν, αμίλητες οι πέτρες, οι τοίχοι σιωπηλοί, χτίστηκαν μέσα τους τα όνειρά της όλα.
Ιούλης δεν ήρθε από τότε κατά εδώ, με τα μαλλιά στους ώμους του, στα χέρια του σταφύλια, στα χείλη του χαμόγελο και στην καρδιά του καλοκαίρι.
Η πόλη δεν μεγάλωσε, μονάχα πέτρωσε με ένα "δεν ξεχνώ" στο μέτωπό της χαραγμένο.
Τίποτα δεν ξεχνώ. Η λήθη είναι για τους βολεμένους. Τίποτα δεν ξεχνώ. Η λήθη είναι θάνατος διπλός για τους αγνοουμένους. Δύο χιλιάδες αγνοούμενοι πως γίνεται να τους ξανασκοτώσεις;
Το πήγαινε έλα του σκοπού, χωρίς σκοπό, δίχως ρυθμό, μονότονο και μια ριπή που κέρδισε - δεν νίκησε - έναν ανδρειωμένο.
Έπεσε μ' ένα "γιατί" και ένα τσιγάρο αθάνατο στο στόμα.
Έγειρε η θάλασσα και φίλησε τα πόδια της μελαχρινής. Άσπρα της μίας τα κύματα, άσπρα της άλλης τα μαλλιά. Γνωρίζουν και οι δύο καλά πως σε ασπρίζουν τα χτυπήματα στους βράχους.
"Φεύγα,της είπε, φεύγα κόρη μου. Τώρα πια φεύγα...
Η μέρα που περίμενες, κάποτε θα 'ρθεί.
Φεύγα, ησύχασε, ακούμπησε σε μαξιλάρι μαλακό τις προσευχές, στα μάτια την αλήθεια κοίτα. Φροντίζω τους νεκρούς σου" .
Άπλωσε το νησί τα χέρια τα λευκά του και αγκάλιασε το άλλο μισό το ακρωτηριασμένο. Τα ύψωσε στον ουρανό ακούστηκε η κραυγή του, σηκώθηκαν τα άστρα ψηλά στη γη ολούθε ,το φωνάξαν !
"Ολοι οι φονιάδες των λαών καταραμένοι να 'ναι !"
δώρα μαργέλη (Ιούλιος 2014)
Φωτογραφία : Kansuke Yamamoto
Date: 1953
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου