ΕΒΙΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ "Ο ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ"

 

Γυρεύκω έναν Γριστιανόν να πέψω το χαπάριν τον λούκκον που με θάψασιν να έβρει θέλω χάρην. Η μάνα μου επέθανεν ομπρός που μιαν κορνίζα Όρπιζε να με ξαναδεί με τα μαλλιά μου γκρίζα. Εν ήμουν τόσον τυχερός για να επιβιώσω "ψηλά τα σιέρκα" είπαν μας στη γην θα σας τελειώσω. Ομαδικός ο τάφος μας μακρά που το χωρκό μας άκλαφτοι τζιαι ανώνυμοι για το καμπαναρκό μας. Στον ύπνο επροσπάθησα της μάνας να συντήχω μα νόμισεν με ζωντανό τζι εφάκκαν πας τον τοίχο. Ούτε ποττέ εγιούτισεν οι έρευνες να φτάσουν εις τα δικά μας κόκκαλα τζιαι να μας ξισσιεπάσουν. Είμαι ο αγνοούμενος Πεήντα γρόνια πίσω τζύρης, αρφός για συγγενής πού να σας αγρονίσω; Μάλλον θα εγεράσετε θα κάμετε αγγόνια τζυλά η ζωή τζιαι προχωρά σαν τρένο με βαγόνια. Είχα τζιαι γιώνι όνειρα που μείνασιν στη μέση όνομαν τζιαι επίθετο στον κόσμον κάποια θέση. Μα 'μεινα νέος, όμορφος σε κάδρο στολισμένος τζιαι χασιμιός σας καρτερώ μακρά εκτοπισμένος. Προσεύχομαι στον Πλάστην μου να μεν με απορρίψουν κόκκαλα δίχα όνομα να μείνω τζιαι να κρύψουν. Βκιάζομαι, καταλάβετε άργησα τζι εν προφταίνω εν θα βρω έναν ζωντανό που μ' έσιει δηλωμένο. Ακόμα τζι η κασιούα μου θα μείνει μανισιή της κανένας εν θα την ζητά αν λείψουν οι δικοί της. Είμαι ο αγνοούμενος ακόμα τυραννιούμαι εν η ψυσιή μου ορφανή άγνωστη τζι εν τζοιμούμαι. Θέλω τζιούρι στο χωρκό καντήλι να αφταίνει μνημόσυνο αληθινόν τούντην πληγή κλεισμένη. Μακάρι να δικαιωθώ, να ρθει τζι εμέν σειρά μου πέρκιμον τζιαι αναπαυτώ που τούτον τον γιαρά μου. ©Εβίτα Κωνσταντίνου