Της λίμνης
Τα κύματα με κοίταζαν
για χρόνια και για μήνες.
Της ερημιάς μου σύντροφοι
μ’ απάλαιναν τις πίκρες.
Τις νύχτες τις βαθιές, τις σκοτεινές
τις άναστρες, τις μαύρες
τα κύματα τα άκουγα
να σκούνε πονεμένα
λες πως κι αυτά εκλαίγανε
για την πικρή εμένα.
Με φόβιζες νερό μουντό
και σκοτεινό τα βράδια.
Με φόβιζε το βάθος σου
η απύθμενη αγκαλιά σου.
Της θάλασσας την ομορφιά
σε σένα ζήταγα να βρω.
Της λίμνης συ γλυφό νερό
πικρά σ’ αλμύρισα εγώ.
Βρέξε με, με τη δρόσο σου
και λίκνισέ με στον ρυθμό σου.
Θα ´θελα να ‘μουν νούφαρο
ν’ αποκοιμιέμαι στον αφρό σου.
Σε κοίταζα μες στην αχνή τη χαραυγή,
να ζωγραφίζεις στα γαλήνια σου νερά
του κόσμου την Ανατολή.
Σε κοίταζα το δείλι,
να σκοτεινιάζεις, να μουνταίνεις.
Στα βάθη σου τα σκοτεινά
τα μυστικά μου τα πικρά να παίρνεις .
Το άκουγα το κύμα σου
στο περιγιάλι δίπλα μου να σκάζει
και να μετρά τι ώρες, τις στιγμές
τις άδειες και μοναχικές και φοβερές
της θύελλας, της συμφοράς
και της απόγνωσης, της ερημιάς.
Τους μήνες του χειμώνα
πάγωνες γλυφό νερό
Kάμπος γινόσουν κρύσταλλο
και σε ‘θαβε το χιόνι.
Και τ’ άκουγα τα κύματα
μουγκρίζανε θαμμένα
λες πως κι αυτά τα έκαιγε
η έννοια τους για μένα.
Κομμάτι της ζωής μου
έγινες γλυφό νερό.
Τα ξωτικά της ζήσης μου
τα ‘πνιξες στον βυθό σου.
Σεργιάνισες με τον αφρό σου
τον αναστεναγμό μου.
Νούφαρο καν’ εκεί στο κύμα σου
και τον καημό μου.
28 Νοεμβρίου 1995
ΛΙΑ ΣΙΩΜΟΥ • Της ζωής και της αγάπης • Ποίηση 1995-2011 Ελευθερουδάκη 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου