Η Λάμπρω έχει αδερφούς,
τον ήλιο και το σεμνό φεγγάρι,
στολίδια της γαλάζιους ουρανούς
και τ’ άστρα τους, περήφανο καμάρι.
Στο ρόδισμα της ανατολής,
μπροστά στο παραθύρι στέκει
κόρη της βαθυκόκκινης αυγής,
όνειρα και προσδοκίες πλέκει.
Ξενύχτης και ο Αυγερινός
στη στράτα του την ασημένια,
σκύβει στο παραθύρι της εμπρός
και όλα τα βλέπει μαλαματένια.
Κατάματα ο ήλιος το μεσημέρι,
με γέλιο τη χαιρετά αδερφικά
κι η Λάμπρω, , στ’ ανίσκιωτο καρτέρι
ακτίνες μαζεύει μ’ απλοχεριά.
Στο γέρμα του, της στέλνει τα φιλιά,
τ’ αδέρφωμα πίσω από κορυφές,
μια καληνύχτα και μια αγκαλιά,
για όνειρα γλυκά και πολλές χαρές.
Μονάχος και γοργός ταξιδευτής,
βήματα φωτεινά δρασκελίζει
ο Αποσπερίτης και άγγελος υμνητής
το ομορφονύχτι καλωσορίζει.
Μεσουρανίς ολόγιομο φεγγάρι
τ’ ασήμωμα στο παραθύρι στρώνει,
παιχνιδίσματα κι αγκαλιασμοί με χάρη,
η Λάμπρω, νύχτα να μη βαλαντώνει.
Νύμφες αγγελόμορφες τ’ αστέρια
στήνουνε χορό στο ουρανοδρόμι
και από κάτω υψωμένα χέρια,
στης μοναξιάς το σταυροδρόμι.
Κάθεται η Λάμπρω στα σκαλιά,
γλυκά και όμορφα τραγουδάει.
Βαριά αναστενάζει μια καρδιά
βαθύψυχα την κόρη π’ αγαπάει.
Από το πάθος και τον αναστεναγμό,
η Λάμπρω, νιώθει πως θα πεθάνει.
Δακρύβρεχτο μαράζι και κρυφό καημό,
στον πόνο της αδέρφια της τα κάνει.
Μαραίνονται κι οι δυο της αδερφοί,
στην ταραχή, τη θλίψη και τον πόνο,
ολόφωτη η γύρα τους στην αυλή
και βλέπουν το παλληκάρι μόνο.
Τη Λάμπρω θέλουν κόρη γελαστή
δίπλα στης γειτονιάς το παλληκάρι,
νύμφη ευτυχισμένη και χαρωπή,
στο φως τους, τους κάνουνε ζευγάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου