ΜΑΝΤΛΙΝ Α. " ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ. "

Πήρα μολύβι και χαρτί..και θέλησα να επανασχεδιάσω την Ζωή μου.
Σχεδόν πάντα,η προσδοκία με πλήγωνε...σχεδόν ποτέ δεν κατάφερνα να την ελέγχω..
Συνήθιζα να ντύνω την νοημοσύνη μου,με το ανεκτίμητο φόρεμα της Ευαισθησίας (πάντα ένοιωθα ο Εαυτός μου,μ αυτήν την ''φορεσιά'').
Οι ανθρώπινες σχέσεις,συχνά - πυκνά,ένας γρίφος..Γνησιότητα υπήρχε σ' ό,τι μου προσφερόταν από καρδιάς κι όχι σ' ό,τι κέρδιζα.
'Εμαθα λοιπόν,πως η προσφορά ήταν το ''μυστικό της ευτυχίας'' μου.
Έμαθα πως στην Ζωή μπορείς να διεκδικείς τα πάντα (επαγγελματικά,οικονομικά,πνευματικά).. Εκτός,από συναισθήματα.
'Εμαθα δηλ. πως είναι μια Αξίωση χωρίς Αξία ..το να αιτούμαι Αγάπη,φιλία,συμπάθεια,κατανόηση,σεβασμό (αυτά,είναι καρποφορία..καλλιεργημένης ψυχής) χωρίς να έχω την ικανότητα να τα προσφέρω...Είναι σαν να στέκομαι ακίνητη,πάνω στην άσφαλτο..και να ζητώ επιτακτικά να φυτρώσει ένας ευτυχισμένος Πλάτανος (πόση γελοιότητα,εμπεριέχει αυτή η απαίτηση..).
Έμαθα πως όταν με αδικούν...να κάνω υπομονή και να αφήνομαι στου Χρόνου τα γυρίσματα,στα πανέμορφα ξημερώματα που θα έρθουν όταν οι φαρσοκωμωδίες των φαιδρών ''τραγικών'' θα τους έχει αναβαθμίσει σε ''τερατωδούς''.
Έμαθα να κάνω τον πόνο φίλο μου και τον λυγμό της καρδιάς μου,σύντροφο μου....Μα ανακάλυψα,πως οι Αξιολύπητοι της Ζωής,είναι Εκείνοι που φοβούνται να χάσουν,Εκείνοι που νομίζουν πως μπορούν να γίνουν δυνατοί,χωρίς να πονέσουν,Εκείνοι που η υποανάπυκτη περιοχή της ψυχής τους....τους υπαγορεύει,πως είναι πολύ σημαντικό επίτευγμα ,να χρησιμοποιείς τον Άλλο Άνθρωπο ..για να ζεις και να υπάρχεις.Να τον χειρίζεσαι όπως την ηλεκτρική σου σκούπα ..για να σου καθαρίζει το δρόμο..απ τα εμπόδια μην τύχει και λερωθούν τα πατουσάκια σου!
Μα το πιο βασικό που έμαθα,ήταν ..Όταν Ακούω..να Μπορώ Να Βλέπω.
Κι είδα πολλούς..με την γλώσσα κρεμασμένη σαν του σκύλου,στου ψέματος την ηδονή!
Τρόμαξα,φοβήθηκα...και σκέφτηκα τον επανασχεδιασμό της Ζωής μου...ώστε ο φόβος να μην τρυγάει την καρδιά μου.
*
Μαντλιν.