Freydoon Rassouli art
Άπλωσες το χέρι στις σταγόνες της βροχής καλωσορίζοντάς τες στο αφυδατωμένο τοπίο των χειλιών σου. Γεύτηκες με λαχτάρα τη δροσιά τους και κάθισες στο φρεσκοβρεγμένο χώμα. Από εκεί ξεμύτισε σε λιγάκι ένα αποπροσανατολισμένο σαλιγκάρι. Το πλησίασες χαϊδεύοντας στοργικά το κέλυφός του. Το σήκωσες ψηλά στο ύψος των ματιών σου κι ευχήθηκες ν’ αποκτήσεις μια μέρα το εξωτερικό του περίβλημα. Όσο και να σ’ ενοχλούσαν οι συνάνθρωποί σου θα λούφαζες εκεί μέσα μέχρι να ξαναβρέξει. Εκείνοι θ’ αμπαρώνονταν μέσα στα σπίτια τους κι εσύ θα έβρισκες τη χρυσή ευκαιρία ν’ αντικρίσεις και πάλι το φθινοπωρινό σκηνικό κλέβοντας μία εικόνα ζωής ως τα βαθιά σου γεράματα. Κάπως έτσι ο Θεός σε λυπήθηκε και για ολόκληρο τον χρόνο έβρεχε καταρρακτωδώς. Ένα απόγευμα, όμως, εκστασιασμένη απ’ τον απογευματινό σου περίπατο ξέχασες ν’ αναφέρεις τ’ όνομά Του και να τον ευχαριστήσεις. Τα κεριά έσβησαν, μα το καυτό τους υγρό συνέχιζε να κυλά αδιάκοπα. Σε καταδίωκε συνεχώς φτάνοντας να γλείφει τις παρυφές του κελύφους σου. Τότε γονατιστή απευθύνθηκες στον Δημιουργό ζητώντας συγγνώμη. Κι εκείνος με τη μεγαλοψυχία του σ’ αντάμειψε. Δεν σε έκαψε παρά μια μέρα σε βρήκαν τ’ ανάσκελα πνιγμένη σε μια βαθιά λακούβα νερό. Έτσι μας άφησες. Βροχερή ανάμνηση στο πλημμυρισμένο σου καβούκι. Όσο για τα κεριά άναψαν και ξανάσβησαν από τότε φορές αμέτρητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου