Οι μεγαλύτερες κάνες
είναι οι κόρες των ματιών που πυροβολούν
εκεί που δεν το περιμένεις…
Είναι αυτά τα μάτια τα παιδικά,
που σε κοιτούν … καθηλώνοντας σε.
Είναι το κόκκινο φεγγάρι,
που λες… αγέρα θα φέρει.
Είναι που βλέπω τα σχήματα
από τα πέλματά σου, πάνω στην άμμο
και σκέφτομαι πως θα τα σβήσει το κύμα
και δεν θα τα ξαναδώ.
Είναι αυτές οι συλλαβές που πάνε
κι έρχονται, μα άγραφτες μένουν.
Μόνο το φως του φάρου
αγρυπνά κάθε βράδυ
τις σκιές διώχνοντας.
Εδώ ρίχνω άγκυρα, το νόημα
της ύπαρξής μας ψάχνοντας!
ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
Από το βιβλίο " Ιχνηλασίες "
Όμορφο!Προκαλεί αλυσιδωτά συναισθηματα καιπαράγει ζωντανές εικόνες χωρίς περιττές λέξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙΩΑΝΝΑ ΜΟΥ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπανέμορφο... μηνυμα μου φέρνει ώρα που το χρειάζομαι... σ' ευχαριστώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή