ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΙΛΙΑΣ " Έαρ 9 μποφόρ "

Painting - Alexandros Christofis 

Τώρα που η άνοιξη – αναμαλλιάρα δραπέτισσα ασύλου, θηρίο απ’ τα ηλεκτροσόκ και τους ιμάντες – λυμαίνεται ακαπίστρωτη την ύπαιθρο, σαλτάρει στα χωριάτικα καμπαναριά, σημαίνει αναστάσιμα την έναρξη του Πάθους και, ζαλισμένη, κάνει χρυσαφένιους εμετούς πάνω στα σταροχώραφα,

τώρα που ο μικρός βοσκός αφήνει κοπίδι και κοπάδι, παίρνει τον μαγικό αυλό και, φορώντας μια τούφα χαμομήλια για περούκα, γίνεται προπάππους Πάνας ή Αμαντέους Μότσαρτ στον Άγιο Μαρτίνο των Αγρών, καθότι αναμφιβόλως η άνοιξη πρέπει να χιλιοτραγουδηθεί,

τώρα που η άνοιξη, σουσουράδα ασύστολη, τιτιβίζει προστυχόλογα στις βιολετί γυναίκες των ρεμβασμών, των χωρισμών και των Επιταφίων, κι αυτές από χαρούμενη ντροπή γίνονται κατακόκκινες οπιούχες παπαρούνες του Κήπου της Εδέμ, παραισθησιογόνα εραστών κι αγίων,

τώρα που και οι δεκαοκτώ λοφιοφόρες μπάντες των Φαιάκων παιανίζουνε δοξαστικά ντάλα έαρ, και σύμπαντα τα Ιόνια νησιά μοσχοβολούν σαν πασχαλιές, γιατί η κοντέσα Άνοιξη πληρώνει πάλι τα σπασμένα κανάτια μας, για να μας αναστήσει ακόμη μια φορά,

τώρα που η δόνα Άνοιξη, απεγνωσμένη νύφη από προξενιό, γκρεμίζεται απ’ τον πύργο της κι αυτοκτονεί πάνω στις νεραντζιές, στους πρόποδες, και γίνεται χίλια μυριστικά ανθάκια, ενώ οι κρυφοί της αγαπητικοί, απαρηγόρητοι, δακρυρροούμε δημοσίως, τάχα από εαρινή αλλεργία,

τώρα που τα φουντωμένα πεύκα κι ο άνεμος, εξπέρ στη Σολομωνική, εκσπερματώνουν στο κόσμιο πρόσωπο της διευθύντριας του παρθεναγωγείου, αφού έτσι λουσμένο στην ανοιξιάτικη γύρη, πλέον λαμποκοπάει υπερκόσμια, σαν «της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι»,

τώρα που η άνοιξη πέφτει Μεγάλη Παρασκευή και 13 – μέρα κατασφαγής των λουλουδιών απόντος του προστάτη Χίπη –, κι ένα τρεμάμενο γαριφαλάκι μες στο ψυγείο τ’ ανθοπώλη δεν ξέρει τι να προσδοκεί, ανάσταση νεκρών παιδιών ή την επανάσταση των γαριφάλων,

τώρα που σκυλοπνίγομαι στους νοτιοδυτικούς ροδώνες με έαρ 9 μποφόρ, αναζητώντας τριάντα φιλιά, και ξάφνου ναυαγώ, ανοδικά ποντισμένος, στον περίλαμπρο Σείριο, στη θύρα του μεγάρου σου, διαστημάνθρωπος με σμόκιν και μιαν αγκαλιά τριαντάφυλλα για σένα,

τώρα λοιπόν που η άνοιξη, πρωταθλήτρια στη Φόρμουλα 1, γκαζώνει το πούλμαν της τελευταίας, πενθήμερης σχολικής εκδρομής σου κι εσύ κοιτάζεις έξω με μάτια γιορτινά, παρά το πένθος, αυθόρμητα αντιλαμβάνεσαι πως ο τρισαλλόκοτος ετούτος κόσμος μοιάζει με χειρόγραφο του Διονυσίου Σολωμού: βρίθει ανεπίτρεπτων «ορθογραφικών» λαθών κι ωστόσο είναι έργο τέχνης ακατάλυτο.

Φίλιππος Φίλιας