Η έκβαση της πτώσης από το γκρεμό
Δε σου εξασφαλίζει
Το άδειασμα των Ερινύων
Ο κόκκινος θόρυβος της πέτρας
Δεν είναι απόλυτα οι έκπτωτες αμαρτίες
που βουτάνε στον αέρα της άπειρης σκέψης σου
Σώμα από χώμα και νερό είσαι
θα Σπάσεις καθώς ο ήχος
θα εμπαίζει την βλακώδη απόφασή σου
Προσκόλληση παρασιτική
Κομβικό σημείο παραίτησης
μιας ζωής γραμμένης σε χρόνο παρελθοντικό
Σε τραβάω φωνάζοντας απεγνωσμένα
πως πνίγεσαι έξω από θάλασσες
πως ήρθε η στιγμή Να Αναδυθείς απ’τη βουτιά σου
Με Οξυγόνο ατόφιο χωρίς μάσκα
Με δίχως περιστασιακά φιλιά της ζωής
Μόνο μ’αυτό το Οξυγόνο
που ανήκει στην Ύπαρξή σου•
αρκεί, Εμπιστεύσου με.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου