Είμαι εδώ……
Μέτρησα φιλιά
Ένα μικρό βράδυ που καθόμασταν στο πεζούλι της αυλής
μας και δαγκώναμε το φεγγάρι τα,
λόγια, κρίματα
ήταν πολλά σαν σύννεφα
μα εμείς ακούγαμε τους ουράνιους βηματισμούς τους χωρίς
ανάσα, χωρίς να μιλάμε, χωρίς το τραγούδι των νυχτερινών
αέρηδων που,
σαν ουρανού αστέρια
κατέβαιναν στο περίγυρό μας, στήνανε τις ορχήστρες των
ερώτων και
παίζανε τα φιλιά,
παίζανε και τα χάδια στα έγχορδα.
Για μένα ήσουν μονοπάτι
Δεν θα σε ξεχάσω, ήσουν ένα μονοπάτι,
μονοπάτι ζωής, μονοπάτι θανάτου. Τα βήματά μου ισχνά
σαν βεργούλες που σπάζουνε,
μα νικούσαμε, νικούσαμε μαζί.
Ξέρω
είσαι το μονοπάτι
που δεν θα ξανά περπατήσω
είμαι εδώ όμως,
φεγγάρι που δάγκωσα, φεγγάρι που χόρτασα
είμαι εδώ τα λόγια σου
να σου θυμίσω.
Σοφία Σκουλίκα –Βέλλου, & Δημήτριος Γκόγκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου