ΘΑΝΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ " ΑΤΙΤΛΟ "

Αδιάλλαχτην η ανέχεια, μας έχει καταβάλει που στη συνέχεια γίνηκε, το μέλι στο ψωμί το όνειρο εκδίκηση, σε μας θα πάρει πάλι με το πικ νικ που χάσαμε, σ' αυτή την εκδρομή. Βόγγος του κόσμου, τα στερνά μολέψαν, όλοι δες μας, τη παγκοσμιοποίηση, ο ποιητής πενθεί συ αναγνώστη μας μαθέ, αν θέλεις πάνε βρες μας το τίτλο να συλλέξουμε, τα έρμα νηπενθή. Με τη κατάρα πάμε του, Niccolo Paganini και του διαβόλου σάβανο, οι στίχοι μας κεντάν. Το σύννεφο απ' τη ψυχή, του ουρανού μας ντύνει με νήμα παραδείσιο, που οι άγγελοι πετάν. Τι το μολύβι, στο βιολί, χρυσής νότας δοξάρι τι κι αν τα λόγια δράξανε, του Άθου τη κορφή όταν ο οίστρος έρχεται, απ' τη μονή του Θάρρι με θλίψη ~πάντα δίνουμε~ στα ποιήματα μορφή. Μεγάλο το ταξίδι με, Ιθακικό ένα τέλος του Ποσειδώνα μπαίγνια .. οι ναυαγοί του χθές του Καζαντζάκη αφορισμοί και του Σουρρή ο γέλως στη φάρσα τη ποιητική .. έγκλημα απεχθές. Πεζό λόγο δεν έβγαζα, φιρμάνι ο βλοημένος; στη μέση του πεντάγραμμου, θα δέσποζα, βραχύς παρά που ρίσκαρα καθώς, πιο ριμοτομημένος αριστοτέχνιου έψαλλα, το τέλος εποχής. Καθημερνή ανάσταση, ζητώ, ενώ πεθαίνω σε τούτη την αφόρητη, ανία .. τι πληκτική .. σύμφωνα παίρνω και με δίχως φωνηέντων αίνο συνθέτω πρόζαν άρτια, κατακυρθμευτική. Το δάκρυ βγαίνει και κυλά, δίχως εγώ να κλαίω το γέλιο δεν υπάρχει μα, αχεί κελαρυστό μεγαλουργεί ο μέγας νους, μα .. τίποτα δε λέω το φως κοιτά εμένανε, κι εγώ αυτό, σβηστό. Απο την Αρετή και τη, φιλόδοξη Κακία ανάμεσα τους διάλεξα, σημείο κομβικό αρχή έχει την έμμετρην, ακούσια βλακεία και τέλος του το μέλημα, με Α στερητικό. Λυπάμαι μόνο το βιολί, πού 'ναι ξεκουρδισμένο στα λάθος χέρια π' έπεσε, [είν' αλληγορικό] παίζει κι ακούγεται πολλές, φορές σαν χαλασμένο και άλλοτε στα μνήματα, θρηνεί, λοιδωρικό ..