ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ ''έπεα πτερόεντα''

Αλέκος Φασιανός - Πουλιά 

Λόγια φύλλα του φθινόπωρου που στροβιλίζονται στο φύσημα του ανέμου με ιδιοτέλεια.Σαπίζουν ,χάνονται στο πρωτοβρόχι της αλήθειας .

Λόγια μικροί σπόροι ταπεινοσύνης που ευλαβικά φυτρώνουν σε εύφορα καλοπροαίρετα εδάφη. Aνθίζουν και καρποφορούν δίνοντας με το χρόνο γλυκούς καρπούς.

Λόγια άνεμοι που συνεπαίρνουν υπερήφανα δέντρα και λυγίζουν από το ανυπόφορο φύσημά τους.

Λόγια ευωδιές ανοιξιάτικης αύρας τρυφερά, αθώα. 

Λόγια πέτρινα χωρίς έλεος που ματώνουν , αιμορραγούν οι ψυχές.

Λόγια πύρινα βουτηγμένα στα πάθη , στο πάθος της ύπαρξης.

Κι εκείνα της περισυλλογής που σχηματίζουν μικρές οάσεις με πεντακάθαρο νερό ξεδιψώντας φλεγόμενα χείλη.

Κι άλλα που ποτέ δε φτάνουν στο στόμα σαν να τα κατάπιε θάλασσα στοχαστική.

Την πηγή τους αναζητώ.Το σχήμα τους.Την ουσία.Την αιτία ύπαρξής τους. Το φως στα λόγια πολύτιμων σπουδαίων ανθρώπων με επίγνωση και απλότητα σοφή, ζηλευτή.Μια εύκρατη συνείδηση, μια καθαρή σκέψη τους δίνει το σχήμα της χαράς, της ελπίδας, της αισιοδοξίας, του ονείρου , μελίρρυτης αλήθειας. Βρίσκουν το σκοπό τους όταν συναντώνται στα σταυροδρόμια των πράξεων με προσήλωση στη συνέπεια .Όταν δεν είναι έπεα πτερόεντα...

Ο πίνακας από http://www.nationalgallery.gr/