ΝΕΛΛΑ ΣΥΝΑΔΙΝΟΥ " ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΘΑ ΠΕΙ ΜΕΤΑΒΑΣΗ "

Ψηλά που ξεμακραίνει όλο πιο απροσπέλαστο,
όσο κι αν σβήνεται απ' την πνοή της συννεφιάς,
όσο κι αν εμποδίζεται από κλωνάρια αρπακτικά,
κι αν θαμποφέγγει, είναι φως·
εμείς στο φως προσβλέπουμε...

Στου ήλιου τον δίσκο το φεγγάρι αποβιβάστηκε·

τα δυο τους συγχωνεύτηκαν σε ένα.

Χρυσάφι απ' τον ήλιο το φεγγάρι απορρόφησε·

λαγάρισε την πλάση η ολόγιομη φεγγαράδα.

Κατάπιε ασήμι ο ήλιος απ' το σεληνόφωτο·

σκυθρώπιασε θολερή μεμιάς τη μέρα.

Μια ασάφεια φθινοπωριάτικη αφέθηκε στον ορίζοντα·

άκουσα το τραγούδι των σειρήνων «έλα».

Σκόρπιζε αχλή στους αστρικούς ορίζοντες το ηλιοφέγγαρο·

σύγχυση μεταβατικότητας μου αμαύρωνε τους δείκτες.

.

Μα -ω του θαύματος- ήταν μια αποτύπωση ιμπρεσιονιστική·

παιχνίδια έπαιξε το φως κι έγραψε τη φευγάτη ώρα.

Πρώτα εντύπωσε την υπερφυσική μορφή του ουράνιου σώματος·

εξπρεσιονιστικά μετά την παραμόρφωσε σε τρόμο.

Εικόνα την κρυστάλλωσε στ' άνοιγμα της ψυχής μου.

Του ήλιου και του φεγγαριού η περίπτυξη τελείωσε·

στης μεταβατικής αχλής τα μάγια αιχμάλωτη είχα γίνει.

Ο ήλιος άδειασε μέλι απ' τα κιούπια του στο συννέφιασμα·

άστραψε αυτόφωτο το φεγγάρι μες τη νύχτα.

Χώρια πια το καθένα τους μ' έχριζαν διαμαντάκια:

μου' παν ότι φθινόπωρο θα πει μετάβαση·

μου' παν πως η μετάβαση δε παγώνει στον χειμώνα·

μου' παν πως ο χειμώνας θρέφει το σπέρμα της ανάπλασης·

μου' παν πως θα γλιστρήσω στον ξανθό Απρίλη πάλι·

μου' παν πως πάλι θα ρουφήξω έρωτα απ' τον Αύγουστο·

μου' παν πως η μετάβαση είναι η ζωική ορμή που αντέχω·

μου' παν πως η μετάβαση είναι η αδιάκοπη ροή προς τη μετάβαση.

Ψηλά που ξεμακραίνει όλο πιο απροσπέλαστο,

όσο και αν λιώνει από τη γροθιά της συννεφιάς,

όσο κι αν παγιδεύεται απ' της βροχής το βρόχι,

κι αν τρεμοσβήνει, είναι φως·

πάντα στο φως προσβλέπω.

ν.σ.