 |
| Πίνακας - Ivan Aivazovsky |
Οι πηγές των ματιών σου έχουν κάτι απ΄τη δροσιά του πρωινού.
Γύρω τους περιφέρομαι σαν φως γαλαζωπό,
που αδημονεί να απαλύνει τη σκιά του.
Κι εκείνα τα χάδια σου τα φωτεινά,
φάροι εαρινοί τα χνάρια τους γύρω απ΄την ύπαρξή μου.
Στάσου να δεις,
στην άκρη της ζωής ροδίζει πάντα ο χρόνος,
όπως το λιόγερμα ο ουρανός.
Και τα βράδια παντού νερά διάφανα, τοπία σιωπηλά.
Καθώς τα πράγματα περνούν κάτω απ΄τη σελήνη αυγασμένα,
τα άστρα υφαίνουν το μετάξι τους
κι αναζητούμε την ύστατη εξιλέωση στο θαύμα της αγάπης.
Μόνος μας πόθος ένας θόλος φεγγερός τη χαραυγή.
Το ξέρουμε, ροδίζει ο ουρανός
κάθε φορά που ρίχνει τα πληγωμένα ανθόφυλλά της η ψυχή.
Αγάπησέ με,
όσο κι αν είμαι πλασμένη από χώμα,
υπάρχει μέσα μου κρυμμένη μία πνοή.
Βοήθησέ με να αγαπήσω, να αναληφθώ,
δεν έχω ανάγκη πια το σώμα.
Διαβάστε περισσότερα ποιήματα της Ε. Βερυκίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου