Ψυχή μου αγέρωχη κι ελατοσκεπασμένη
περιδιαβαίνεις εποχές και στέκεις ματωμένη.
Καρπισμένα τα δέντρα στην αυλή σου
μυριανθούσα λεμονιά μοσχοβολούν οι καρποί σου.
Ηλιοκαμένοι άνθρωποι σου σπέρνουνε το χώμα,
χιλιόβλαστες ελιές,δεν στέρεψες ακόμα.
Σαν πεις και θαλασσόμαχους που έβγαλε η γη σου
διαλαλητές πραμάτειας ως σε κορφή αβύσσου.
Και τώρα,σα που στέκεσαι έτσι βαλαντωμένη
στο κάθε αεροφύσημα,δόξα σε περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου