Εκείνη η ησυχία του καλοκαιριάτικου μεσημεριού.Οι χορωδίες των τζιτζικιών ασταμάτητες στην κληματαριά.Το πήρε απόφαση πως ορφάνεψε και φτιάχνει μονάχη της τα λιγοστά τσαμπιά,κέρασμα για τα πετεινά τ'ουρανού.! Ψυχή πουθενά.Εκεί δα,στα ξεχασμένα σκαλοπάτια, μ'αρέσει να στέκομαι,να βλέπω και ν'ακούω πράματα που κανείς πια δε δίνει σημασία.Τα μυρμήγκια που σεργιανάνε,μαύρο ποταμάκι, πέρα δώθε κουβαλώντας σπόρους χρυσούς στ'ανήλιαγα σπίτια τους.Τ'άσπρα καβούκια των νεκρών σαλιγκαριών.Το χρυσομπούμπουλα που ξημεροβραδιάζεται στη συκιά,κάνει δυο βόλτες,σβουμ σβούμ,λάμπουνε καταπράσινα τα φτερά του στον ήλιο,και ξαναπροσγειώνεται στα σκασμένα σύκα .Θα ρουφάει το μέλι τους,φαίνεται.Κι ύστερα,λές και ετούτα τα μάτια δε βλέπουνε πια και τ'αυτιά δεν ακούνε.Λές κι άλλα αυτιά ανοίγουνε και ξεχνιέμαι ν'ακούω τίς ιστορίες και τα μοιρολόγια της πέτρας.Για τις γιαγιάδες με τα μαύρα τσεμπέρια πού εζησαν εδώ.Τα παραμύθια τους για δράκους και ξωθιές,νά κάτω εδώ τις είδα,στη βρυσούλα.Είδα κορίτσια με πλεξούδες κι όμορφες ποδιές ολοκέντητες.Είδα κι άντρες λεβέντες να γυρνάν απ'το θέρος.Και γάμους.Βιολιά και νταούλια.Φλογέρες.Τσιμπούσια. Άκουσα στο κατώι του αλόγου το χλιμίντρισμα. Είδα και ξόδια πάμπολλα.Παντού η εικόνα του Χριστού μας.'Ολα τα είδα,κόρη μου.Μάνα,λέω στην πέτρα,και κρύβω το πρόσωπο στις παλάμες.Και τρέχουν ποτάμια τα δάκρυα. Μάνα....
αθ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου