ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ ( 16 Αυγούστου 1920 — 9 Μαρτίου 1994)

Ο Heinrich Karl (Henry Charles) Bukowski γεννήθηκε στο Άντερναχ της Δυτικής Γερμανίας, στις 16 Αυγούστου του 1920. Η Γερμανίδα μητέρα του, Katharina Fett, και ο πατέρας του, Henry Bukowski, Αμερικανός πολωνικής καταγωγής, γνωρίστηκαν στη Γερμανία, στα τέλη του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1922, το ζευγάρι και ο μικρός Charles μετανάστευσαν στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκαν στο Λος 'Αντζελες. Η παιδική και εφηβική ηλικία του σημαδεύτηκαν από την προκατάληψη των Αμερικανών για τη γερμανική καταγωγή του, την αδιάκοπη κακοποίησή του από τον πατέρα του και την παραμόρφωση των χαρακτηριστικών του από μια επώδυνη μορφή ακμής. Παρακολούθησε μαθήματα δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας στο Los Angeles City College από το 1939 έως το 1941 όταν και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να γίνει συγγραφέας. Δημοσίευσε, χωρίς επιτυχία, την πρώτη του ιστορία το 1944 και επέστρεψε στο Λος Άντζελες. Εκεί γνώρισε μία από τις σημαντικότερες γυναίκες της ζωής του, την Janet Baker, δέκα χρόνια μεγαλύτερή του και αλκοολική, όπως και ο ίδιος. Μαζί της μοιράστηκε τα επόμενα δέκα χρόνια της πορείας του. Στο ίδιο διάστημα περιπλανήθηκε σ' όλη τη χώρα, δουλεύοντας ως οδηγός φορτηγού, χειριστής ασανσέρ, σε εργοστάσιο παρασκευής σκυλοτροφών κι άλλες «δουλειές του ποδαριού», που θα του εξασφάλιζαν τα προς το ζην και, κυρίως, το αλκοόλ, το οποίο κατανάλωνε σε μεγάλες ποσότητες. Το 1955, ο Bukowski, παντρεμένος ήδη με την Barbara Frye, εκδότρια ενός μικρού περιοδικού, γράφει για πρώτη φορά ποίηση, έπειτα από μια περιπέτεια της υγείας του, που λίγο έλειψε να αποβεί μοιραία. Ο γάμος του με τη Frye δεν κράτησε ούτε δύο χρόνια. Το 1958, πιάνει και πάλι δουλειά, αυτή τη φορά ως υπάλληλος στο Ταχυδρομείο του Λος Αντζελες. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα δέκα, περίπου, χρόνια που πέρασε εκεί ήταν, από δημιουργική άποψη, τα πλέον στείρα και αδρανή. Σύμφωνα όμως με άλλες πηγές, δημοσίευε διαρκώς κείμενα σε μικρά περιοδικά κι έγινε γνωστός στους ποιητικούς κύκλους ως «ο βασιλιάς των μικρών εντύπων». Στη ζωή του, o Bukowski είχε αναρίθμητους δεσμούς κι εφήμερες σχέσεις. Το 1964, γεννιέται η κόρη του Marina Luise, καρπός της σχέσης του με τη θαυμάστριά του Frances Smith. Παρά το γεγονός ότι ο δεσμός με τη μητέρα δεν διήρκεσε πολύ, ο Bukowski διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του μια ιδιαίτερη σχέση με την κόρη του. Το 1966, ο εκδότης John Martin ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Black Sparrow Press, με βασικό συγγραφέα του τον Βukowski. Το 1970, ο Martin προσέφερε στον Μπουκόφσκι 100 δολάρια την εβδομάδα εφ' όρου ζωής, προκειμένου να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή. Έχοντας κατακτήσει πλέον την οικονομική ανεξαρτησία του, ο Bukowski παραιτήθηκε από το Ταχυδρομείο. Η παραγωγικότητά του αυξήθηκε κατακόρυφα και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ολοκλήρωσε την πρώτη του νουβέλα (Post Office, 1971). Το 1985 παντρεύτηκε τη Linda Lee Beighle, με την οποία έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Bukowski πέθανε από λευχαιμία το Μάρτιο του 1994, στο Λος 'Αντζελες. http://www.greekbooks.gr/bukofski-tsarls.person

Θεματολογία

Τα έργα του Τσαρλς Μπουκόβσκι είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοβιογραφικά, αν και ακόμη κι αυτά, περιέχουν αρκετά φανταστικά στοιχεία. Έχοντας ζήσει περίπου μια δεκαετία στο περιθώριο, μέσα από απορία, αλκοολισμό και συνεχείς καβγάδες, συνέλεξε ένα τεράστιο ποσό εμπειριών, τις οποίες και άρχισε να αποτυπώνει σιγά σιγά στα γραπτά του. Η φιγούρα του πατέρα του φαίνεται πως τον καταδιώκει συνεχώς, αποτυπώνοντας άλλοτε μίσος και αηδία προς το πρόσωπό του, κι άλλοτε μια ανθρώπινη κατανόηση, αναγνωρίζοντας τις συνθήκες που δημιούργησαν την προσωπικότητα του πατέρα του.

Η εγκατάλειψη, ο πόνος, η φτώχεια, η απελπισία, εκφράζονται όλα μέσω των πρώιμων έργων του Μπουκόβσκι. Οι άνθρωποι που καταστράφηκαν επειδή δεν τους δόθηκε μια ευκαιρία, ή επειδή απλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο στις ζωές τους. Αλκοολικοί, άστεγοι, πόρνες, άνθρωποι που ζουν την κάθε στιγμή, χωρίς να περιμένουν τίποτα από το αύριο. Ο Μπουκόβσκι κατάφερε να διεισδύσει στις ψυχές αυτών των ανθρώπων, και να παρουσιάσει τα ταλέντα τους, τις προσωπικότητές τους, την ανθρωπιά τους. Με τρόπο λυρικό και όχι επιθετικό, κατακρίνει τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς και τον πόλεμο, το αμερικάνικο όνειρο και ολόκληρη την κοινωνία. Μετά τη σχετική αναγνώρισή του και την εξέλιξη της κοινωνικής του κατάστασης, ο Μπουκόβσκι αλλάζει λίγο και τη θεματολογία του. Παύει να μιλά μόνο για ιστορίες χαμένων ανθρώπων. Συναναστρεφόμενος με διαφορετικούς ανθρώπους, διανθίζει τα έργα του με σαρκαστικά σχόλια για την καινούρια του ζωή, ωριμάζοντας και μαλακώνοντας λίγο το ύφος του.

Από τη στιγμή του θανάτου του, ο Μπουκόβσκι έχει γίνει θέμα πάμπολλων άρθρων κριτικής απέναντι στη ζωή και το έργο του. Αν και αγαπήθηκε από πολλούς απλούς ανθρώπους και έγινε σύμβολο για ανθρώπους με ανικανότητες ή προβλήματα αλκοολισμού, οι ακαδημαϊκοί κριτικοί έχουν δώσει ελάχιστη σημασία στα γραπτά του. Θεωρείται όμως από πολλούς ως ένας πολύ σπουδαίος ποιητής, με μεγάλη επιρροή και πατέρας του κινήματος του βρώμικου ρεαλισμού. Οι Ζαν Ζενέ (Jean Genet)και Ζαν-Πωλ Σαρτρ (Jean-Paul Sartre) τον είχαν χαρακτηρίσει ως τoν "μεγαλύτερο ποιητή" της Αμερικής.

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ 

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ 

 Aπό το βιβλίο "Γυναίκες"

Ι)«Ήμουν αυτό που λένε αισθηματίας. Συγκινιόμουν με ένα σωρό χαζά πράγματα: γυναικεία παπούτσια κάτω από ένα κρεβάτι, μια ξεχασμένη φουρκέτα στο νεροχύτη, από τον τρόπο που έλεγαν «πάω να κατουρήσω», από τις κορδέλες τους, όταν τις έβλεπα να διασχίζουν το δρόμο 1.30 το απομεσήμερο, από τα ατέλειωτα βράδια του συντροφικού πιοτού, από τους καβγάδες, τις ψιλοκουβέντες, τότε που σκέφτεται κανείς την αυτοκτονία.

Και ακόμα έλιωνα όταν ένιωθα να συντελείται το θαύμα, όταν καθόμουν μαζί τους στο αμάξι μου, όταν αναθυμιόμουν τους έρωτές μου στις 3 τα ξημερώματα, όταν μου έλεγαν ότι ροχαλίζω, όταν άκουγα τα ροχαλητά τους, όταν μόνος μου σε ένα εστιατόριο διάβαζα την εφημερίδα μου και ήθελα να ξεράσω γιατί σκεφτόμουν πως τώρα είναι παντρεμένη με έναν διανοητικά ανάπηρο οδοντίατρο. Όταν έπινα, όταν χόρευα. Όταν φλέρταρα, όταν φλέρταραν. Όταν κοιμόμουν μαζί τους...» «Και η αγάπη;» Ρώτησε η Βάλερι.

«Η αγάπη δεν παρουσιάζει προβλήματα σε εκείνους που ξέρουν να αντέξουν την ψυχική φόρτιση. Είναι σαν να προσπαθείς να κουβαλήσεις έναν σκουπιδοτενεκέ στην πλάτη σου πάνω από ένα ποτάμι αφρισμένα κάτουρα.» «Οι ερωτευμένοι συχνά είναι νευρωτικοί, επικίνδυνοι. Χάνουν κάθε αίσθηση προοπτικής και χιούμορ. Γίνονται υστερικοί, ψυχωτικοί, ανιαροί. Καμιά φορά γίνονται και δολοφόνοι.»

«Έτσι και αλλιώς οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αδιέξοδες. Μόνο οι δυο πρώτες βδομάδες έχουν ενδιαφέρον, μετά τα πράγματα γίνονται επίπεδα, πλαδαρά. Οι μάσκες πέφτουν και εμφανίζονται τα αληθινά πρόσωπα: τρελοί, ηλίθιοι, παρανοϊκοί, εκδικητικοί, σαδιστές, δολοφόνοι. Η σύγχρονη κοινωνία έχει δημιουργήσει ανθρώπους που κατασπαράσσουν ο ένας τον άλλον. Κανίβαλοι. Τα πάντα μοιάζουν με μονομαχία μέχρι θανάτου που διαδραματίζεται πάνω σε ένα τραπέζι μπιλιάρδου... Η μεγαλύτερη διάρκεια που μπορούμε να ελπίζουμε για μια σχέση μας είναι δυόμισι χρόνια.»

ΙΙ) Εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη είπε ο Μπουκόφσκι

κοιτάξτε με είμαι 51 χρονών

κι είμαι ερωτευμένος με τούτην εδώ την πιτσιρίκα

την έχω πατήσει άσχημα αλλά κι αυτή δεν πάει πίσω

οπότε είναι εντάξει φίλε έτσι πρέπει να γίνεται

Μπαίνω στο αίμα τους και δεν μπορούν να με βγάλουν από κει

Δοκιμάζουν τα πάντα για να γλιτώσουν από μένα

μα όλες τους γυρίζουνε στο τέλος

Όλες τους γυρίζουνε σε μένα εκτός

από εκείνη που έθαψα

Έκλαψα γι’ αυτήν

μα έκλαιγα εύκολα εκείνη την εποχή

άσε φίλε μη μου βάλεις να πιω τίποτα σκληρό

Γίνομαι κακός τότε

Θα μπορούσα να κάτσω εδώ και να πίνω μπίρα

με σας τους χίπηδες όλη τη νύχτα

θα μπορούσα να πιω δέκα λίτρα από τούτην εδώ την μπίρα

σαν να ‘τανε νεράκι

Βάλε με όμως να πιω κανά σκληρό ποτό

και θ’ αρχίσω να πετάω κόσμο έξω από τα παράθυρα

θα πετάξω τους πάντες έξω από το παράθυρο

Το ‘χω κάνει αυτό

Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη

Δεν ξέρετε γιατί δεν ήσασταν ποτέ

ερωτευμένοι είναι απλό

Εγώ έχω τούτην εδώ την πιτσιρίκα και είναι όμορφη

Με φωνάζει Μπουκόφσκι

Μπουκόφσκι λέει με τη σιγανή της φωνή

κι εγώ λέω Τι

Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη

Και σας λέω τι είναι

μα εσείς δεν ακούτε

Δεν υπάρχει ούτε ένας από σας σε τούτο δω το δωμάτιο

που θ’ αναγνώριζε την αγάπη ακόμη κι αν σηκωνόταν

και του τον κάρφωνε στον κώλο

Είχα κάποτε την εντύπωση πως οι αναγνώσεις ποίησης δεν έχουν κανένα νόημα

Και δες τώρα είμαι 51 χρονών κι έχω τριγυρίσει αρκετά

Ξέρω πια ότι δεν έχουν κανένα νόημα

μα λέω στον εαυτό μου Μπουκόφσκι

το να πεθαίνεις της πείνας είναι ακόμη περισσότερο χωρίς νόημα

Οπότε να ‘σαστε εδώ και τίποτε δεν είναι όπως θα ‘πρεπε να ‘ναι

Αυτός ο τύπος ο πώς τον λένε ο Γκάλγουεϊ Κίνελ

Είδα τη φωτογραφία του σε κάποιο περιοδικό

Έχει ωραία φάτσα δεν λέω

μα είναι δάσκαλος

Χριστέ μου το φαντάζεσαι

Μα εδώ που τα λέμε κι εσείς δάσκαλοι είσαστε

να λοιπόν που σας προσβάλλω κι από πάνω

Όχι δεν έχω ακούσει τίποτε γι’ αυτόν

ούτε καν τον ίδιο

Όλοι τους είναι τερμίτες

Μπορεί να είναι εγωιστικό που δεν πολυδιαβάζω πια

μα τούτοι οι άνθρωποι που χτίζουνε

τη φήμη τους σε πέντ’ έξι βιβλία

είναι τερμίτες

Μπουκόφσκι μού λέει

Γιατί ακούς όλη την ημέρα κλασική μουσική

Μπορείτε να την ακούσετε που το λέει, ε

Μπουκόφσκι γιατί ακούς κλασική μουσική όλη την ημέρα

Σας ξαφνιάζει αυτό, έτσι δεν είναι

Πού να το φανταστείτε πως ένας άξεστος μπάσταρδος σαν εμένα

θα μπορούσε ν’ ακούει κλασική μουσική όλη την ημέρα

Μπραμς Ραχμάνινοφ Μπάρτοκ Τέλεμαν

Σκατά δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω εδώ πέρα

Είναι πολύ ήσυχα εδώ πέρα πάρα πολλά δέντρα

Εμένα μου αρέσει η πόλη αυτός είναι τόπος για μένα

Βάζω την κλασική μου μουσική κάθε πρωί

και κάθομαι μπροστά στη γραφομηχανή μου

Ανάβω ένα πούρο και το καπνίζω να έτσι δέστε

και λέω Μπουκόφσκι είσαι ένας τυχερός άνθρωπος

Μπουκόφσκι πέρασες μεσ’ απ’ όλα

κι είσαι ένας τυχερός άνθρωπος

και ο γαλάζιος καπνός σέρνεται επάνω στο τραπέζι

κι εγώ κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο τη λεωφόρο Ντελόνγκπρι

και βλέπω κόσμο να πηγαίνει πάνω-κάτω στο πεζοδρόμιο

και φουμάρω το πούρο μου να έτσι

και μετά ακουμπάω το πούρο στο τασάκι μου κάπως έτσι

παίρνω βαθιά ανάσα

και ξεκινάω να γράφω

Μπουκόφσκι λέω αυτό είναι η ζωή

είναι καλό να είσαι φτωχός είναι καλό να έχεις αιμορροΐδες

είναι καλό να είσαι ερωτευμένος

Μα εσείς δεν ξέρετε πώς είναι αυτό το πράγμα

Δεν ξέρετε πώς είναι να είσαι ερωτευμένος

Αν μπορούσατε να την δείτε θα ξέρατε τι εννοώ

Πίστευε πως θα ‘ρθω εδώ πέρα και θα το ρίξω αμέσως στο πήδημα

Έτσι απλώς το ‘ξερε

Και μου το ‘πε ότι το ‘ξερε

Σκατά είμαι 51 χρονών κι αυτή ‘ναι 25

είμαστε ερωτευμένοι και αυτή ζηλεύει

Χριστέ μου είναι όμορφα

είπε πως θα μου ‘βγαζε τα μάτια αν ερχόμουν εδώ πέρα και πήγαινα να πηδήξω

Να λοιπόν αυτό είναι για σας η αγάπη

Τι ξέρετε εσείς ο οποιοσδήποτε από σας γι’ αυτήν

Ακούστε να σας πω κάτι

Συνάντησα ανθρώπους στη φυλακή που είχαν περισσότερο στυλ

απ' όσους τριγυρίζουν στα πανεπιστήμια

και πηγαίνουν σε αναγνώσεις ποίησης

Αυτοί ‘ναι βδέλλες που ‘ρχονται για να δουν

αν είναι βρόμικες οι κάλτσες του ποιητή

ή αν μυρίζουν οι μασχάλες του

Πιστέψτε με δεν θα τους απογοητεύσω

Μα θέλω να θυμάστε τούτο

μόνο ένας ποιητής βρίσκεται απόψε σε τούτο το δωμάτιο

μόνο ένας ποιητής σε αυτή την πόλη απόψε

ίσως μόνο ένας αληθινός ποιητής σε αυτή τη χώρα απόψε

κι αυτός είμαι εγώ

Τι ξέρετε εσείς ο οποιοσδήποτε από σας για τη ζωή

Τι ξέρει οποιοσδήποτε από σας για οτιδήποτε

Ποιος απ’ όλους σας εδώ μέσα έχει απολυθεί ποτέ από κάποια δουλειά

ή έχει χτυπήσει άγρια τη γυναίκα του

ή τον έχει χτυπήσει η γυναίκα του

Μ’ έχουν απολύσει απ’ το Sears and Roebuck πέντε φορές

Μ’ απολύανε κι ύστερα με ξαναπροσλαμβάνανε

Δούλευα αποθηκάριος γι’ αυτούς όταν ήμουν στα 35 μου

κι ύστερα με μπαγλαρώσανε γιατί τάχα έκλεβα μπισκότα

Ξέρω πώς είναι αυτό το πέρασα

Είμαι 51 χρονών τώρα κι είμαι ερωτευμένος

Και τούτη εδώ η πιτσιρίκα λέει

Μπουκόφσκι

κι εγώ λέω Τι και αυτή μου λέει

Νομίζω πως είσαι ένα μάτσο σκατά

κι εγώ της λέω μωρό μου μόνο εσύ με καταλαβαίνεις

Είναι η μόνη γυναίκα στον κόσμο

άντρας ή γυναίκα

απ’ την οποία θα το δεχόμουν αυτό

Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη

Στο τέλος όλες τους γυρίζουν πάλι σε εμένα

η καθεμιά απ’ αυτές γυρίζει

εκτός από κείνη που σας είπα

εκείνη που έθαψα

Ήμασταν μαζί εφτά χρόνια

Και συνηθίζαμε να πίνουμε πολύ

Βλέπω κανά δυο δαχτυλογράφους σε τούτο το δωμάτιο μα

Δεν βλέπω κανέναν ποιητή

Δεν εκπλήσσομαι

Πρέπει να έχεις ερωτευτεί για να γράψεις ποίηση

κι εσείς δεν ξέρετε τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος

αυτό είναι το πρόβλημα με σας

Για δώσε μου λίγο από αυτό το πράγμα

Έτσι μπράβο όχι πάγο ωραία

Έτσι είναι καλά είναι ωραία έτσι

Άντε λοιπόν ας τελειώνουμε με τούτη την παράσταση

Ξέρω τι είπα μα θα πιω άλλο ένα

Από τούτο το ωραίο πράγμα

Εντάξει κι ύστερα φύγαμε ας ξεμπερδεύουμε πια

μόνο μετά μην πάει κανείς και σταθεί κοντά

σε κανένα ανοιχτό παράθυρο

ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ

Αν πρόκειται να το δοκιμάσεις, πήγαινε μέχρι τέλους. Αλλιώς, μην ξεκινήσεις καν. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει να χάνεις φιλενάδες, συζύγους, συγγενείς και ίσως το ίδιο σου το μυαλό. Θα μπορούσε να σημαίνει να μην τρως για τρεις ή τέσσερις ημέρες. Θα μπορούσε να σημαίνει να παγώνεις σ’ ένα παγκάκι στο πάρκο. Θα μπορούσε να σημαίνει φυλακή. Θα μπορούσε να σημαίνει κοροϊδία. Θα μπορούσε να σημαίνει χλευασμό – απομόνωση. Η απομόνωση είναι το δώρο. Όλα τ’ άλλα είναι δοκιμασία της αντοχής σου, του πόσο το θέλεις πραγματικά. Και, θα το κάνεις, παρόλη την απόρριψη και τους χειρότερους οιωνούς. Και θα είναι καλύτερα από οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς. Αν πρόκειται να το δοκιμάσεις, πήγαινε μέχρι τέλους. Δεν συγκρίνεται αυτό το συναίσθημα. Θα είσαι μόνος με τους θεούς, κι οι νύχτες θα φλέγονται σαν φωτιά. Θα ιππεύσεις τη ζωή με τέλεια ευτυχία. Είναι ο μόνος καλός αγώνας που υπάρχει. Από το μυθιστόρημα του 1981 «Άνθρωπος για όλες τις δουλειές» 

Να περιφέρεσαι στην τρέλα

καίγομαι στην κόλαση 

αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά

καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα

μέρη να επισκεφτούν

άλλα να πουν

ο ένας στον άλλο,

για ν' αξιοποιήσουν

τον χρόνο τους

εγώ

καίγομαι στην κόλαση

κάπου βορείως του Μεξικού.

λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.

δεν είμαι σαν τους άλλους'

οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.

μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν

ο ένας τον άλλο

συναθροίζονται

στριμώχνονται

είναι εύθυμοι

κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι

ενώ εγώ

καίγομαι στην κόλαση.

η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.

δεν είμαι σαν τους άλλους.

εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους

θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους

τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια

οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν

το χιούμορ τους με πληγώνει

το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.

δεν είμαι σαν τους άλλους

καίγομαι

στην κόλαση.

στην κόλαση

του εαυτού μου.

Δείτε επίσης: 

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ "Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους"