Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Santina Konstantinidou - Ο Κάμπος …



Σημάδεψε το κόκκινο , βάλτο μαζί με το μπλε και το κίτρινο .

Ζωγράφισε ένα μικρό πετεινό στα σύννεφα ,
μην ξεχάσεις να φιλέψεις αγκαλιές το αγέρι …

Μην ξεχάσεις τα κρυμμένα μυστικά που σου ψιθύρισε εκείνο το τρομαγμένο κοχύλι .

Αναρωτιέσαι αν θα ανθίσουν τα γεράνια φέτος ;

Κράτησε σφιχτά στο χέρι σου τα χρώματα του κάμπου και τους λυγμούς μιας δραπέτισσας ανεμώνης .
Κράτησε τα σαν φυλαχτό , για την καταιγίδα που έρχεται …

Μην ξεχάσεις να ντύσεις εκείνο το σκυφτό γυμνό γαρύφαλλο ,
στέκεται ντροπιασμένο ,
έχει παγώσει από το βάρος της ιστορίας …

Κρύψε , καταχώνιασε την ελπίδα στη μέσα τσέπη του μπουφάν σου ,
εκεί στο μέρος της καρδιάς …
Πάρε μαζί σου και το μικρό χάρτινο καραβάκι της μνήμης …
βάλε του πανιά να ταξιδέψει ,
θα βρέξει ... μην κλαίς …

Κράτησε εκείνο το απόκομμα της εφημερίδας που έγραφε πως έγινε το φονικό …
πως δολοφονήσανε την ελπίδα , το όνειρο , την προοπτική , πως υποθηκεύσανε το παρελθόν , το παρόν και το μέλλον μαζί … 
πως στείλανε στο αυτόφωρο τα σύννεφα ,
πως δικάσανε μια χλωμή και φοβισμένη μαργαρίτα …

Ανυπεράσπιστος ο κάμπος … 
οι παπαρούνες κόκκινες σαν αίμα . 
Πόσο κλάψανε οι ανεμώνες εκείνο το βράδυ , 
πόσο βουρκωμένα και θυμωμένα ήταν τα κυκλάμινα …κοιτάγανε απορημένα , 
οι βιολέτες αναστατωμένες …
οι ίριδες με τη μωβ φορεσιά τους , πενθούν …
Κρύφτηκαν τα κυκλάμινα ...
Πόση θλίψη … θρήνος …

Το ακούς το αγέρι ;
το ακούς ; 
Τα ακούς τα δάκρυα ;
τα ακούς ; 
Έχουν φωνή τα δάκρυα … 

Δεν την ακούς ;

σκοτώσανε εκείνο το κορίτσι …

Άνοιξη την λέγανε θαρρώ ….


@Santina Konstantinidou




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου