Οι αλαφροΐσκιωτοι μετακόμισαν. Άφησαν τα καφενεία και τις δημοσιές των χωριών και κατέβηκαν στην πόλη. Δεν την γνωρίζουν. Χάνονται στους λαβύρινθους των δρόμων της. Βαδίζουν ανάποδα από ανθρώπους και τροχοφόρα. Σαν σταυροί καρφώνονται πάνω στην άσφαλτο και σταματούν τα αυτοκίνητα. Τα φανάρια είναι κορμοί μεταλλικοί γι αυτούς. Δέντρα εξωγήινα. Στις πλατείες κοντοστέκουν και στα παγκάκια τ΄άθλια ακουμπούν τον κόσμο τους. Ψελλίζουν χρησμούς και μελλούμενα για παρηγοριά.
Οι αλαφροΐσκιωτοι μετανάστευσαν. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας σαστισμένοι. Το κορμί τους, καθώς περνάει δίπλα μας, δεν αφήνει ούτε μια σπρωξιά αέρα. Σχεδόν αόρατοι πλησιάζουν κι απομακρύνονται, σαν το κύμα που παρακαλάει την άμμο να το δεχτεί. Στέκουν στις βρώμικες γωνιές τρομαγμένοι και αποδέχονται τη ζέουσα κιτρινίλα. Δεν ζητούν, δεν απαιτούν, δεν αναπνέουν, δεν υπάρχουν. Η σιωπή τους φωνάζει " Είμαι εδώ ", αλλά κανείς δεν ακούει τη σιωπή στην πόλη. Η βουή είναι ισχυρότερη από την τρέλα. Τα σαλεμένα λόγια τους δεν βγαίνουν από το στόμα, γιατί κανείς δεν θα γυρίσει το βλέμμα, κανείς δεν θα θυμώσει, κανείς δεν θα τα περιπαίξει.
Κι όταν οι αλαφροΐσκιωτοι εξαϋλωθούν, συναγερμοί θα σημάνουν. Σήματα και μηνύματα θα μεταδοθούν παντού χωρίς φωτογραφίες.
" Εξαφανίστηκαν την άνοιξη της σκόνης.
Όνομα: άγνωστο.
Ηλικία: απροσδιόριστη.
Ύψος: κυπαρισσένιο.
Χρώμα ματιών: του φεγγαριού.
Βάρος: ενός σύννεφου.
Όταν εξαφανίστηκαν, φορούσαν ρούχα ναυαγού, κρατούσαν στο χέρι ένα κλαδάκι νυχτολούλουδο. Η ζωή τους δεν κινδυνεύει πια "
Πέπη Δουρέκα
Πηγή φωτογραφίας εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου