Ατενίζω τη ματαιότητα
ένας μανδύας φτιαγμένος με σκοτάδια.
Βηματίζω αθόρυβα
ανάμεσα σε δρόμους που διχάζονται .
Τραβώ τη σκονισμένη κουρτίνα του χρόνου
για να αντικρύσω τα φωτοβόλα φεγγάρια.
Μια σιωπή που φωνάζει
πάνω απ'τους βράχους των αναστεναγμών.
Πατημασιές μεταξωτές
διαβαίνουν ρυάκια μυστικά ,
αναζητούν τις γιορτινές αναλαμπές
που φέρνει το ξημέρωμα.
Προσπαθώ να νιώσω την απόλυτη αφή
χτυπώντας τ'αληθινά χέρια
γροθιά στο μαχαίρι,
καταλύοντας το μανδύα της ματαιότητας
σκίζοντας το σκοτάδι της νύχτας,
αφήνοντας μια υπόσχεση κάθαρσης
που οι παλμοί της
ολοένα πλησιάζουν,
αδιαφορώντας
για τα φοβικά προσκυνήματα
μιας ζωής έρπουσας
αιώνες τώρα...!
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου