ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης

 Γεύση 

Είναι η στιγμή που έχεις τα μάτια κλειστά 

και το μυαλό ταξιδεύει σε πέταλα τρυφερά.

Μέσα σε μυρωδιές από καπνό,

που βγαίνει από το τασάκι όλο νάζι φιδογυριστό.

Κρυμμένη η σκέψη με γεύση πικρό καφέ 

και έναν κόμπο στο λαιμό μια μετάξι, 

μια σκοινί τραχύ και απειλητικό. 

Ίσως οι ημικρανίες να πλανώνται μέσα στο δωμάτιο ,

διήθημα της ηλικίας, 

κομμάτι μισοφέγγαρο και περισπωμένη της άσπρης τρίχας που έμεινε άβαφη και παραπονεμένη ,

μιας κακιάς ερασιτεχνικής εργασίας. 

Η μουσική κλαψιάρικη και άπνοη ,

βυθισμένη σε μια χαρμολύπη 

λίγο πριν βρει τον βυθό να κάνει παρέα με την θλίψη. 

Ίσως ήταν οι εικόνες από παλιά, 

ίσως οι αδικίες, τα ψεύτικα λόγια, 

η αψυχολόγητη συμπεριφορά. 

Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτά τα βελούδινα πέταλα η μνήμη δεν τα ξεχνά.

Από τα παραθυρόφυλλα ξεπρόβαλε το φεγγάρι, 

γλυκιά παρέα.

Ήρθαν μυρωδιές από τα κόκκινα τριαντάφυλλα στην αγκαλιά, 

γεύση από τον πηχτό καφέ και τον ρυθμό από τα μπλουζ να διαπερνά την καρδιά. 

Ο χρόνος είναι μεγάλος δάσκαλος και αυστηρός, 

αλλά όταν τον σέβεσαι γίνεται φίλος πιστός και καρδιακός.

Σιωπηλός σύντροφος κάτι σαν το φεγγάρι, 

τρυφερός σαν την επιδερμίδα την απαλή του λουλουδιού, 

μερικές φορές βέβαια σε τραυματίζει αλλά η σταγόνα από αίμα γίνεται κάτι σαν την αίσθηση του παλιού εξαιρετικού κρασιού.

Χωρίς φοβίες, χωρίς ενοχές, 

αγέρας στο βραδινό ατένισμα, 

να χαϊδεύει απαλά τις ψυχές. 

Και οι αχτίδες να λάμπουν πάνω στα μαλλιά, 

ίσως από τα δάκρυα της βροχής ή από την αστερόσκονη μιας βραδιάς μαγικής στην σκοτεινιά.

Τον αγαπώ τον χρόνο, 

θαυμάζω τον θάνατο και την ζωή. 

Την κάθε γκρίζα τρίχα μου ,

την κάθε ρυτίδα στο πρόσωπο και την ψυχή. 

Γεύση.....Αίσθηση πικρή;! 

Αγαπώ τον καφέ, 

όπως το φεγγάρι και την μουσική...

Όπως και την ζωή...

Και απλά προχωρώ...

Βήμα, στάση και τρέξιμο απαλό.

Γκάζι?!

Όχι...Ίσως πιο παλιά. 

Μέσα σε αυτή τη σιγαλιά

φρένο που και που για να ΓΕΥΤΩ,

δάκρυ και γέλιο μέσα στο φως από τη μνήμη το αμυδρό.

Τις αμυχές μου τις αγαπώ γιατί είμαι εγώ.

19-9-2024

🌼

Βροχή και αγέρας 

Φυσάει ο αγέρας, πονάει η ψυχή. 

Θυμίζει πράξεις, λόγια, ζωή. 

Πέφτει βροχή δυνατή, σκιρτάει η καρδιά. 

Αγάπη, προδοσία, μίσος, στην ίδια αγκαλιά.

Βροχή και αγέρας σε κρεσέντο της στιγμής.

Από εκείνες τις ώρες που δεν μπορείς να κρυφτείς. 

Βροντές τα λόγια, αστραπές φωτεινές οι μνήμες του χτες. 

Άνθρωποι του τώρα με πληγές που δεν κλείνουν ποτέ.

Δάκρυ διαμάντι σταγόνα βροχής. 

Να τρέχει από το μάτι τα χείλια να βρει.

Να θυμηθεί φιλιά του παρελθόντος με προδοσία πολύ,

να γίνει στο λαιμό ένας κόμπος που δεν λέει να ξελυθεί.

Να στάζει το σώμα, νερό από το πάθος του κορμιού 

και το μυαλό μια φλόγα από μνήμες ενός χωρισμού.

Αγέρας να σου τρυπώνει στο βρεγμένο κορμί, 

να σε θανατώνει, να σου παίρνει την ψυχή.

Η καρδιά όμως της αλήθειας το δρόμο τραβά. 

Διδαχές μιας ζωής που στην ωριμότητα σε οδηγεί. 

Θα ανθίσει λουλούδι, θα μοσχοβολήσει η ανάσα ξανά, 

από του έρωτα το τραγούδι αρκεί πικρίες να μην τραβάς κοντά. 

15-9-2016

🌼

Λόγια που πεθαίνουν 

Λόγια που πεθαίνουν, πράξεις που καίνε.

Μέσα στα σκοτεινά της ψυχής τα σοκάκια, 

με τα μάτια δακρυσμένα από της αγάπης τα αδιαφιλονίκητα μεράκια.

Μια μουσική με παραφωνία, από της ψευτιάς τις νότες, την ασυδοσία.

Μια αλήθεια να φουντώνει, να τραυλίζει, της καρδιάς το μυαλό να τριβελίζει.

Να χάνει τον δρόμο, να παραπαίει, σε αδιέξοδα να φτάνει, από παράπονα να θεριεύει. 

Φλόγες της ειλικρίνειας να γιγαντώνουν, από τον άνεμο της αλήθειας να στεριώνουν.

Δύο ψυχές στο σκοτάδι με μόνο φως της αγάπης το φεγγάρι. 

Είναι για δυνατές καρδιές και αληθινά ερωτευμένες αυτές οι πληγές. 

Θέλει θράσος, θέλει θάρρος, θέλει τόλμη και ελπίδα. 

Θέλει αλήθειες, θέλει θυσίες, θέλει του έρωτά αληθινές μαγείες.

Είναι αγώνας από τους λίγους. 

Για μαχητές των άκρων, των μεγάλων ελπίδων.

Πίστη ακράδαντη στα ουράνια. 

Αγάπη αληθινή να φτάνει μέχρι τα άστρα. 

Θέλει να δίνεις χωρίς να παζαρεύεις.

Η τσιγκουνιά στα συναισθήματα και το εμπόριο τους είναι τέλος μιας καρδιάς και ο ευτελισμός τους.

3-9-2016

🌼

Έκθλιψη 

Μέσα στο σκοτάδι το θαλερό,

εκεί που χάνεται ολούθε το μυαλό, 

εκεί που οι εριννύες αρχίζουν χορό,

το αίμα τρέχει σαΐτα ,

προσφορά στο κάθε τι κακό.

Ο χρόνος μικρός μέσα στης σιωπής το μπουκάλι, 

να ζητάει απεγνωσμένα και άλλο υγρό,

ακόμα και από δάκρυ καμωμένο, 

αλλά αυτό εκεί να μένει λίγο και πενιχρό. 

Και το μένος πολύ. 

Και το μένος δυνατό. 

Και το μένος σκληρό, 

έτοιμο να τρυπήσει σάρκα ,

να βγει η τελευταία ψυχή, 

να πυρακτώσει τα πάντα, 

καταιγίδα συθέμελα όλα να τα καταπιεί. 

Οϊμέ μεγάλη Κόρη, 

το άδικο δεν το ευλογείς,

στείλε σημεία, στείλε οιωνούς, 

στείλε τέρατα εκθλίψεως, στείλε ωκεανούς. 

Μέσα σε πάτους τρίσβαθους, 

μέσα στα σωθικά της μάνας γης,

αλυσίδες ατσάλινες στείλε να τους δέσεις καταγής. 

Και το μένος πολύ.

Και το μένος δυνατό.

Και το μένος σκληρό, 

τις γλώσσες να τις κόψει σε κομμάτια χίλια δυο.

Άδικο, Άδικο, Άδικο.

Σε επικαλώ.

29-8-2024

🌼

Πυγολαμπίδες 

Η μεγάλη νύχτα σε έθρεψε,

στην απεραντότητα τη σκοτεινή, 

σου έδωσε μάτια να τρυπούν την πέτρα της γης, 

χέρια λεπτά, κύκνοι ασημένιοι μέσα στους ψιθύρους της σιωπής. 

Πυγολαμπίδες στα μαλλιά, 

μέσα στην εγκατάλειψη είδες ότι είσαι μια Θεά, 

κόκκινη κλωστή στο κάθε χιλιοστό, 

εκεί που έκλεισες για πάντα τον εχθρό. 

Μικρή μου Νάια, 

άστρο του ουρανού, 

ιέρεια της ζωής, 

φως στο σκοτάδι του μυαλού. 

Νερό της ζωής, 

δέντρο με καρπούς, 

που τιμωρείς έναν έναν τους ύπουλους δοσίλογους κακούς. 

Είσαι η αρχή, 

είσαι το φως,

είσαι το σκοτάδι, 

είσαι ο λόγος ο μαγικός. 

Δρόμοι χρυσοί μέσα στην νυχτιά, 

κόμποι στων μοχθηρών την άδικη καρδιά. 

Πόνος στο κορμί τους, 

πόνος στην ψυχή τους, 

κύματα δυνατά να τους τραβούν στης Καντάβριας τα πιο σκληρά βράχια και θεριά. 

Να ξαναπιείς νερό από της βελανιδιάς τον ίσκιο τον γλυκό. 

Να πλέξεις τα μαλλιά, 

κάθε εκατοστό και μία χάρη στην θωριά,

μέσα σε ήχους από γλυκό σκοπό.

Να χορέψεις με τις πυγολαμπίδες 

μέσα στην νυχτερινή σιγαλιά 

και να ακούσεις τον γκιώνη που σου μιλάει για όλα τα κρυμμένα μυστικά. 

Να ξανακάνεις μέσα στο μονοπάτι της πανσελήνου μπάνιο με ξέπλεκα μαλλιά 

και να γελάσεις με την ψυχή σου 

όπως κουδουνίζουν σαν κύμβαλα τα πέταλα από τα λουλούδια πάνω στην ιερή γη, 

πέρα στα ψηλά βουνά. 

Μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, 

κουκούλι που ανοίγει, 

πεταλούδα ολόμορφη, 

θαύμα του Αυγερινού. 

Άστρο του ουρανού, 

κέντρο της ζωής, 

νερό γάργαρο, δροσερό, 

πλανεύτρα διθυραμβική. 

Νάια, Νάια, 

θα δέσω για εσένα πάντα όλους τους εχθρούς σου στο βυθό της καταστροφής. 

Βελόνα και κλωστή, 

χέρι και γραφή, 

καθάρια ψυχή, 

φωνή από τα τρίσβαθα της πονεμένης μου ψυχής.

Έρα, έρα είσαι ΕΣΥ η δύναμη η συμπαντική. 

16-7-2024