Κωνσταντίνος Μπασούρης "Φολέγανδρος"

Αεράκι φύσηξε απαλό
ένα απομεσήμερο του Αυγούστου.
Θρόισαν τα φύλλα
απ' τα πολύχρωμα φυτά,
καθώς απ' τα ανοιχτά παράθυρα
ξεχύνονταν ολόγυρα ευωδιές.

Τα βήματά μου άφησα ελεύθερα,
εκείνα μόνο να οδηγούν
το διάβα μου ανάμεσα
στα πετρόστρωτα στενά δρομάκια.

Στης Παναγιάς ψηλά τη σκέπη,
καθώς αγέρωχη έστεκε στη βουνοκορφή,
στο τέλος του λευκού μονοπατιού,
στάθηκα και χάθηκα
στ' απέραντο αγνάντι.
Κι ένα γαλάζιο ατέλειωτο
τα βουνά θαρρείς πως τύλιγε,
με τα λευκά τα σπίτια
στις πλαγιές τους απλωμένα,
πινελιές ενός επιδέξιου ζωγράφου.

Κι απέναντι μου
ένας ήλιος πορφυρός
αθόρυβα κι αργά με χαιρετούσε,
εκεί που το νερό και η φωτιά
ένα θαρρείς γινόταν
στο στερνό του θέρους δείλι.

Αύριο το καράβι θα σαλπάρει,
μαζί του θα μας πάρει μακριά,
καθώς πίσω μας θ' αφήνουμε
την αφρισμένη θάλασσα
και το νησί ολοένα να μικραίνει.

Θα είναι εκείνες οι φωτογραφίες,
σαν καρτ ποστάλ,
που θα κρατούν τις αναμνήσεις ζωντανές,
κάπου εκεί ανάμεσα στα στενά δρομάκια
θα φαίνεται να ακούγονται
ακόμα οι φωνές μας,
σαν να μη φύγαμε ποτέ,
μ' ένα αμυδρό χαμόγελο
να φαίνεται στα χείλη,
καθώς ένα κομμάτι μας
ακόμα περιμένει
να έρθει εκείνη η στιγμή
που θα σμίξουμε και πάλι,
μες στη θερμή αγκάλη της
γλυκά να μας κρατήσει
και να σκορπίσει ολόγυρα
μιαν αύρα θετική
η Φολέγανδρος κάποιο καλοκαίρι.

Φολέγανδρος,
31/08/2024