Η Μ Ο Ν Α Ξ Ι Α
Φοβούνται οι άνθρωποι τη μοναξιά
και της σφαλούν την πόρτα.
Σαν έρχεται αθόρυβη,
στα νύχια περπατώντας
την καλοπιάνω,
κι έχω την πόρτα μου ανοιχτή.
Μαζί της ενσπλαχνίζομαι
όλα τα θεία τ’ ουρανού
και των ματιών μου.
Μέσα μου ξεσηκώνεται ο στοχασμός….
και να φορτώνω πάλι !!!
Μα τι εγωισμός…..
Μήπως η βεβαιότητα
πως το θαλάμι των ανθρώπων
με περιμένει (πάντα εκεί),
κι ελεύθερος άνθρωπος εγώ αποφασίζω
τη μοναξιά ή το θαλάμι;
Πόσο ζυγίζει η ελεύθερη βούληση;
Πόσο η τόλμη μετράει;
Η ζωή ευθέως μου δίδαξε :
Αλλού το τιμόνι το στρίβεις
Κι αλλού το καράβι σε πάει.
🌼 🌼 🌼 🌼
Aκούω μουσική
Ακούω μουσική. Αφουγκράζομαι τις νότες από το γλυκό δοξάρι του βιολιού. Με πλημμυρίζουν συναισθήματα που προκαλούν τη σκέψη μου και συλλογίζομαι.
Με τη μουσικότητα γεννιόμαστε. Τους ήχους τους κουβαλούμε σαν μνήμη απροσδιόριστη όπως την ύπαρξή μας, προτού γεννηθούμε. Πώς να μην συγκινούμαι με ακούσματα που προσεγγίζουν το εσωτερικό μου;
Ύστερα έρχεται αυτή η ιδιαίτερη αίσθηση ότι είμαστε κάτι περισσότερο από μια αναπνοή. Η μουσική του βιολιού μεταγωγός γέφυρα με οδηγεί στην αναζήτηση υπερβατικών απαντήσεων.
Συμμετέχουμε σε ένα τεράστιο γίγνεσθαι.
Είμαστε κρίκοι μιας συμπαντικής αλυσίδας. Ο κάθε άνθρωπος, κάθε τι που αναπνέει, οργανική και ανόργανη ύλη είναι συνδεδεμένη με όλα, σε ένα ατελείωτο όλον. Αυτή η σύνδεση είναι θεϊκή. Τίποτε δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο του και αυτόνομα αφού το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου και όλα είναι αλληλοεξαρτώμενα. Είμαστε υπόχρεοι σε αυτό το όλον.
Υπόχρεοι στη μικρή μας γη και στο σύμπαν. Η μουσική αγγίζει μέσα μας το θείο, με μια αντίφαση. Είναι θορυβώδης, αλλά μας οδηγεί στα έγκατα της σιωπής μας, εκεί όπου υπάρχουν οι αλήθειες μας. Εκεί όπου βρίσκουμε μπροστά μας, σε πρώτο πλάνο την αναγκαιότητα να βλέπουμε γύρω μας τη φύση, και τους ανθρώπους, με κατανόηση, συμπόνια και προστασία.
Η μουσικότητα είναι η αρμονία του σύμπαντος κόσμου.
Eλένη Καλαφάτη
Η φωτογραφία δημιουργήθηκε με το AI
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου