ΖΗΚΑΚΗ ΠΕΡΣΑ " "Κομμάτια ζωής στο συρτάρι" Απόσπασμα

foto - Sarolta Bán

Εκείνη ήταν η ομπρέλα του, εκείνος το abri της, ένα ολότελα δικό της καταφύγιο ζωής Tα έλεγαν όλα συνήθως.

Εκείνη τη νύχτα δεν έμεινε σταγόνα που δεν κύλησε ανάμεσά τους γιατί έβρεχε πολύ. Κι όμως τίποτα δεν άφησαν ανείπωτο, κι όλα με απόλυτη αγάπη ειπωμένα.

Εκείνος μιλούσε συνήθως.

Εκείνη πάντα άκουγε με την αφοσίωση μικρού παιδιού που περιμένει το παραμύθι απ' της μάνας του τα χείλη, λίγο πριν το τελείωμα της νύχτας.

Ανεπιτήδευτος, ειλικρινής, δοτικός, ακέραιος.

Εκείνη,ανακάλυπτε κάθε φορά που μιλούσαν, ότι το χαρακτηριστικό σπάσιμο στη φωνή πρόσθετε απίστευτη ομορφιά στις φράσεις του.

Ήταν άνθρωπος της αλήθειας. Κι αυτό ήταν το όπλο του. Εκείνη το γνώριζε.

Αυτό, τον έκανε ξεχωριστό στα μάτια της, κάποτε ίσως να την αποσυντόνιζε κιόλας. Αλλά της άρεσε να μετράει τις δυνάμεις του με το δικό της παλμογράφο.

Η νύχτα βοηθούσε. Ξεγυμνώθηκαν τελείως οι ψυχές τους, χωρίς ντροπές και αλαζονικά τερτίπια. Αυτό το ξεγύμνωμα ήταν άλλο πράγμα.Ντυμένοι ως το λαιμό κι οι δύο ένιωθαν την ομορφιά της γυμνής αλήθειας στο πετσί τους. Τίποτα πια δεν έμοιαζε -και δεν ήταν- ικανό να τους χωρίσει.

Εκείνες ακριβώς τις στιγμές συνειδητοποίησαν πως οι πόνοι και οι χαρές βιώνονται καλύτερα μαζί,πως θα τους συνόδευαν μια ζωή, όποια κι αν θα ήταν αυτή.

Κάποιοι δεσμοί, όχι υποχρεωτικά ερωτικοί, κρύβουν μέσα τους μια "ιερότητα" ένα συναίσθημα απέραντης αγάπης που οδηγεί στην πληρότητα, στην τελειότητα, στην ολοκλήρωση. 

Κατά τα άλλα ήταν δυο άνθρωποι κοινοί, καθημερινοί, σαν όλους εμάς. 

......
......
......

Πέρσα Ζηκάκη
"Κομμάτια ζωής στο συρτάρι"