ΖΑΒΑΛΗ ΜΑΙΚΩ " Το σπίτι μου..."

Από μικρή μου άρεσε η ζεστασιά του σπιτιού, οι πέντε τοίχοι που ήταν η ασφάλεια μου.

Να ξεμυτίζω εκτός του μονάχα για παιχνίδι κι όταν αυτό τελείωνε με βήματα γρήγορα και μεγάλα να διαβαίνω ξανά το δικό μας κατώφλι.

Εντάξει, όχι ακριβώς να διαβαίνω...

Καλύτερα να πηδώ.

Να ανεβαίνω στο τοιχάκι του φράχτη και ύστερα να περνώ πάνω από τα μυτερά κάγκελα.

Αυτός ήταν κι o λόγος που τα αλλάξαμε εξάλλου και τα φτιάξαμε "ακίνδυνα".

Με ένα σάλτο μέσα στην αυλή λοιπόν και με ένα "γκλιν" του κουδουνιού στο σπίτι.

Και δεν έχει καμία σημασία τι έκρυβε μέσα αυτό το σπίτι, αν είχε όλα τα απαραίτητα, αν είχε όσα του έπρεπε από υλικά ως συναισθήματα και ζώντα.

Ήταν σαν όλα τα άλλα, σαν όλα τα άλλα στη γειτονιά, σαν όλα τα άλλα του κόσμου όλου, μα, είχε εκείνη την αντωνυμία, εκείνο το μου, το κτητικό που δε το είχε κανένα άλλο σπίτι. Ήταν το σπίτι μου.

Κι όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο το βαριόμουνα, τόσο το έβρισκα ελαττωματικό και λειψό και τόσο δεν το άλλαζα με κανένα άλλο.

Τελικά σήμερα δεν ξέρω αν το αγαπώ ή αν μου λείπει.

Μπορώ να πω όμως πως αν βρισκόμουν ακόμη εκεί θα είχε γίνει το κλουβί μου κι όχι το σπίτι μου.

Κι αυτή ή κτητική αντωνυμία που το έκανε παράδεισο θα το μεταμόρφωνε τελικά σε κόλαση - παρέα με τη νέα του ονομασία.

Αυτό που θα ευχηθώ είναι όταν το δω και πάλι: να είναι ζωντανό, όχι όρθιο από δοκάρια αλλά ατόφια ζωή και κάποτε να του γνωρίσω και αυτή που εγώ απέκτησα όταν πέταξα από εκείνο.