Σοφία Δ. Νινιού «Ψαθάκια»

Ι.

Τα καλοκαίρια
συναντάμε τα τριζόνια
και με μάτια κλειστά
μετράμε την απόγνωσή τους
νύχτες και νύχτες
σαν τα παιδάκια
που ξαγρυπνάνε στο σκοτάδι
για να ξεγελάσουν τους μεγάλους.
Πρωινά και μεσημέρια
συντονίζουμε τις ζωές μας
στο ρυθμό του τζίτζικα
στην αναζήτηση της πολυφωνίας·
καταπονημένοι καταλήγουμε
στον πρώτο ίσκιο που θα βρούμε.

Το έξαλλο πρόσωπο του καλοκαιριού
τυραννάει τους χειμώνες μας·
χαμογελάει στη μοναξιά μας.

Κι εκείνους τους χειμώνες,
τους ατέλειωτους χειμώνες
στη σιωπή του χιονιού
ακούμε τον εαυτό μας
και χαρτογραφούμε
τις ζωές μας.

Θερινή ραστώνη
περιβάλλει τη φωτεινή αταραξία
του σύμπαντος που δομήσαμε
στάλα τη στάλα
μες στο μεσημέρι
με το Λίβα ν’ ανακόπτει την ορμή μας
και την ψυχή να καλπάζει ξέφρενη
πάνω στις λευκές χοχάλες
κάτω απ’ το θαλασσί ουρανό
στης θάλασσας τις άκρες.

Τα καλοκαίρια στερεώνουμε τις ζωές μας
με την κόκκινη κλωστή των παραμυθιών
δεμένη σε κόμπο ναυτικό
πάνω στο καλάμι που λυγάει
στο ρου των ονείρων μας.

Κάθε τόσο τακτοποιούμε
για να σιγουρευτούμε
πως όλοι είναι εκεί
και τίποτα δε λείπει,
αλλά
μικραίνει ο κόσμος μας.
Ανοίγει ένας-ένας μια σχισμή στο χρόνο
και φεύγει.
Αφήνει το καπέλλο του καλοκαιριού
και βγαίνει.

Μια σειρά ψαθάκια
απομένουν στα καρφιά
για να μη χάνεται κανένας.
Κάθε τόσο τακτοποιούμε.
Ψαύουμε τις άκρες,
τις κόχες και τις στρογγυλάδες τους
γνέφοντας μυστικά στους απόντες
και κλείνοντας το μάτι στον καιρό


ΙΙ

Οι άνθρωποι
αλλάζουν γειτονιές, συνήθειες
και ονόματα ακόμα
για ν’ αρέσουν
ή για να ταιριάζουν με τα έπιπλα
και την καινούργια γειτονιά

Μα είναι κι εκείνοι
που γίνονται ένα με τους τοίχους
Κοιτάς τη σκεπή τους
σα να ’ναι το ψαθάκι
που μετράει τα καλοκαίρια τους
Μεγαλώνουν μαζί με τα δέντρα τους
Παίρνουν χρώμα απ’ τ’ ανοιξιάτικα σκεπάσματα
και τα γεράνια στο παρτέρι
Το άγγιγμά τους ακουμπούν
στης θύρας το χεράκι
Κλείνουν το τραγούδι τους
στου φλυτζανιού τ’αυτάκι
και στων σκευών
το διαπασών
δια παντός
τις φωνές τους γράφουν

Φεύγοντας
αφήνουν πάντα τον ίσκιο τους
στο τόξο της αυλόπορτας
στο κεφαλόσκαλο
στης μάντρας τον ασβέστη
για πάντα παρόντες
εν τη απουσία τους


ΙΙΙ

Επιστρώσεις εύθραυστες οι δεκαετίες μας
Επιστεγάζουν τις αποχρώσεις της ψυχής
στα φύλλα της καρδιάς μας


Ποίημα και φωτογραφία : Σοφία Δ. Νινιού