Έτσι κι αλλιώς όλη μου η ζωή
κρέμεται από μια τόση δα κλωστή.
Πόσο θα ΄θελα ένα πρωινό
να με στήσει στα έντεκα βήματα
και να με εκτελέσει μια σπείρα αναμάρτητων βλεμμάτων.
Κι ύστερα με μια βαθιά υπόκλιση
να σωριαστώ καταγής σαν σπόρος.
Να με παρασέρνει το μπουρίνι.
Τίποτα να μην κόβει τη φόρα μου.
Και ξάφνου η ραχοκοκαλιά μου
μ΄ ένα εκκωφαντικό τρίξιμο
να γενεί κατοικίδιος κορμός που θα ξενυχτά
συλλογιζόμενος τα δικοτυλήδονα ανθοφόρα όνειρα
των παιδιών που απίθωσαν στις ρίζες του
το αξεδιάλυτο του ήλιου.
" Βιάζομαι " σας λέω.
Έτσι κι αλλιώς όλη μου η ζωή
κρέμεται από μια τόση δα κλωστή.
Πόσο θα ΄θελα ένα πρωινό
να νιώσω το εύθραυστο των αρτηριών μου
να μεταμορφώνεται σε καταδότη καρπό παραμυθένιο.
Και να ξαφρίζει με τρόπο την αγιαστούρα τ΄ ουρανού
προκειμένου να ραντίσει τα καταλασπωμένα εικονίσματα
μιας ξερακιανής κοκκινομάλλας ελπίδας
που αγωνίζεται φεγγίζοντας
τα ακαλημέριστα συνθήματα του κόσμου.
" Βιάζομαι " σας λέω.
Έτσι κι αλλιώς όλη μου η ζωή
κρέμεται από μια τόση δα κλωστή.
" Βιάζομαι " σας λέω.
Έτσι κι αλλιώς όλη μου η ζωή
κρέμεται από μια τόση δα κλωστή.
Πόσο θα ΄θελα ένα πρωινό
να νιώσω το εύθραυστο των αρτηριών μου
να μεταμορφώνεται σε καταδότη καρπό παραμυθένιο.
Και να ξαφρίζει με τρόπο την αγιαστούρα τ΄ ουρανού
προκειμένου να ραντίσει τα καταλασπωμένα εικονίσματα
μιας ξερακιανής κοκκινομάλλας ελπίδας
που αγωνίζεται φεγγίζοντας
τα ακαλημέριστα συνθήματα του κόσμου.
" Βιάζομαι " σας λέω.
Έτσι κι αλλιώς όλη μου η ζωή
κρέμεται από μια τόση δα κλωστή.
Νίκος Αντ. Πουλινάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου