ΣΟΦΙΑ Δ. ΝΙΝΙΟΥ «Σκιές»

Ζούμε τυχαία
Στα τυφλά βαδίζουμε
Πώς να διακρίνουμε γραμμές
και σύνορα;
Ακαθόριστα τα πάντα και αδιόρατα

Αβέβαιες οι σκέψεις μας
Ευάλωτες και υποψιασμένες
Διαβάζουν τις σκιές στους τοίχους το απόβραδο
Μα τι να καταλάβουν;
Δυσδιάκριτες γραφές
Οι συλλαβές θολές

Διάχυτες οι ψυχές μας
Διάτρητες και πλανεμένες
Χάνονται στους ήχους του κόσμου
Πώς ν' αφουγκραστούν
το βάθος των πραγμάτων;

Κρυφακούμε την αυγή
με κομμένη την ανάσα
απ’ το θαύμα της ζωής,
από την ορμή της γης

Αυτοί που φύγαν
αφήσαν τη σκιά τους
ν’ αγναντεύει πίσω απ’ την κουρτίνα
να κρυφοκοιτά από τις γρίλλιες
κι ας έχει λιακάδα
κι ας είναι άνοιξη
κι ας μεγάλωσε η μέρα

Αυτοί που φύγαν
αφήσαν το περίγραμμά τους
στην άδεια καρέκλα
πάνω στο μαξιλάρι
Αφήσαν ορθάνοιχτη
την αγκαλιά της πολυθρόνας
να περιμένει μάταια
Αφήσαν την πικροδάφνη
να ελπίζει στη βροχούλα
μόνη στην έρμη αυλή

Τ’ αφήσαν όλα
κάποιο απόβραδο
και φύγαν!
Ό,τι έμεινε στο χρόνο
δυο παράθυρα κλειστά.

Ποίημα και φωτογραφία : Σοφία Δ. Νινιού