Εύα Πετροπούλου Λιανού - Τρία ποιήματα

 

Eχουμε όλοι μας μια αγάπη

Έχουμε δώσει τόσα πολλά ελπίζοντας σε ανθρώπους, σε σχέσεις 

Σε αγαπώ που είπαμε σε λάθος ανθρώπους

Σε λάθος στιγμές που ήρθαν

Υπάρχουμε σαν μια κλωστή αόρατη

Ενωμένοι

Χωρίς να καταλαβαίνουμε

Χωρίς να βλέπουμε

Σκόρπια σώματα

Μα οι ψυχές μας είναι τόσο καθαρές

Και δεν κοιμούνται

Βλέπουν από παλιά

Αντιλαμβάνονται

Δεν είμαστε μόνοι μας

Ποτέ δεν γεννήθηκα

Προυπήρξαμε γεμάτοι δυνατότητες

Να εκπαιδευτούμε

Να ακολουθήσουμε ενέργειες όπως η αγάπη, η καλοσύνη, η γενναιοδωρία

Δεν είμαστε άδεια σακιά,

Ούτε ταυτότητες

Ούτε κατηγορίες

Ούτε κοντοί

Η

Αδύνατοι

Ήμαστε όλοι ενωμένοι με μια αόρατη χρυσή κλωστή....

Φτάνει κάποιος να μην μας ψαλιδίσει

Να μην μας βγάλει από την πορεία μας

Και στο τέλος ο ένας θα βρει τον άλλον

Θα τον ανακαλύψει

Μέσα από χιλιάδες πεταμένα κομμάτι α

Και πάλι θα συναρμολογηθούν 

Για να υπάρξουν μαζί

©Εύα Πετρόπουλου Λιανου

....

Μαργαρίτες

Δεν είμαι το κορίτσι με τις μαργαρίτες...

Μάδησα τόσες πολλές στα μικρά μου τα χρόνια.. Που κι αυτές δεν υπάρχουν πια

Ούτε τα παιδικά εκείνα Χαμόγελα

Δεν είμαι το κορίτσι που ήθελε να γίνει πριγκίπισσα, να έχει υπέροχα φορέματα

Κι αυλικούς..

Δεν είμαι το κορίτσι που όλα ήρθαν εύκολα

Πληρώνω ξένα γραμμάτια και τόκους

Αγνώστων τραπεζικών συστημάτων

Χωρίς συγχωροχάρτια

Έπρεπε να έχω λύσει το πρόβλημα του καθημερινού φαγητού

Όμως, τρύπες σα σουρωτήρι

Χέρια όπου τα λεφτά έρχονται και φεύγουν

Δεν είμαι το κορίτσι του κεφιού

Είμαι σκεπτόμενος άνθρωπος

Εχω να πω λόγια σταράτα

Εάν αυτό που βλέπεις

Δεν είναι επιθυμητό..

Δεν είναι κατασκεύασμα για τις δικές σου προδιαγραφές..

Μη ζητήσεις αλλαγή

Δεν είμαι το κορίτσι που μαδούσε μαργαρίτες

Ο θάνατος έκανε μια βαθιά λαβωματιά

Άνοιξε στα δύο το κορμί μου

Κι όλα τα όμορφα κι ανέμελα

Τα ρούφηξε σα βδέλλα

Που ρουφάει το αίμα

Κι αφήνει πίσω της

Άδεια σώματα

Δεν είμαι το κορίτσι εκείνο που ώρες κοιτούσε τη θάλασσα.

Περπάτησα την ακτή και βρήκα

Σκουπίδια

Πλαστικά

Μάσκες

Γόπες

Παπούτσια

Είδη υγιεινής

Πόσο μισείς το σπίτι σου άνθρωπε

Το γιόμισες ακαθαρσίες

Και φωνάζεις ότι κάποιοι έσβησαν τον ήλιο

Βγάλε τη βρωμιά από τα μάτια σου

Τα αυτιά σου

Βγάλε τη βρωμιά πριν να είναι αργά

Γιατί εάν το καπάκι κλείσει....

Η ελπίδα θα χαθεί

©Εύα Πετροπουλου Λιανού

Λόγια κοφτερά

Τα λόγια είναι μαχαίρια κοφτερά

Μην τα λες, εάν δε ξέρεις τον απέναντί..

Τα λόγια είναι κούφια

Τα λόγια είναι φτερά

Τα λάγια είναι κλειδιά....

Σε ανθρώπους που καταλαβαίνουν το λίγο απο το πολύ

Τα λάγια δεν επιστρέφουν πίσω

Μπες μεταξύ μιας τελείας κι ενός θαυμαστικού

Εκεί θα νιώσεις λίγη αξία

©®Εύα Πετροπουλου Λιανού