ΑΝΝΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΟΥΛΠΑ "Εδώ και ένα χρόνο ζει μόνη"

Catrin Welz-Stein art

Ένας ουσιαστικός διάλογος

Εδώ και ένα χρόνο ζει μόνη ,εντελώς μόνη.Δεν ψάχνει για παρέα, δεν θέλει σύντροφο δεν…

Θα μου πεις το απαιτεί και τούτη η εποχή .

Όταν τη ρώτησα :δεν σκέφτεσαι ένα δεύτερο πρόσωπο στο σπίτι σου;

«Όχι»μου απάντησε κατηγορηματικά.«Τα χόρτασα όλα.Χόρτασα καλά αλλά και πολύ άσχημα πράγματα, για τα οποία, στη σκέψη τους μόνο,έμεινα άπραγη δέκα χρόνια .

»Σε αυτά τα δέκα χρόνια,ξαναδοκίμασα μια επιθυμητή αρχικώς,συντροφιά. Έλα όμως που η επιθυμία μου, ήταν επιφανειακή και ενώ νόμιζα ότι ήξερα τον εαυτό μου,τελικά, δεν τον ήξερα.

»Άγγιζα απαλά την ψυχή μου κι όταν καταλάβαινα ότι πονούσα,ξεστράτιζα,έβγαινα έξω και χαρούμενη τάχα τριγυρνούσα από καφέ σε καφέ με τις φίλες μου .Φίλες!Αυτές που σου χαρίζουν λουλούδια και σε μαχαιρώνουν σαν τα παίρνεις αγκαλιά και φεύγεις».

-Και δεν υπήρξε ένας που να σε βοηθήσει;

-«Υπήρξε αλλά είχε και αυτός τα δικά του,και ποιος δεν έχει! Όταν παραγνωριστήκαμε,με φόρτωνε αγανάκτηση,μέσα στην αγάπη που μου έδειχνε.Πώς να στο πω ,δεν τον άντεχα,ήταν τοξικός, με δηλητηρίαζε.

Αντί για καφέ με κουλουράκι, έπινα καφέ με δηλητήριο..Δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει τα ίδια και εδώ, σου το καταθέτω , άνθρωπος που λέει τα ίδια, ξανά και ξανά,είναι άδειος,άδειος συναισθηματικά.Δεν ξεκολλάει από το πρόβλημά του και την ώρα που σου αναφέρει ένα ωραίο ταξίδι, το τέλος έχει γεύση πικραμύγδαλου που αντέχεις το ένα αλλά περισσότερα μπορεί να σε βλάψουν.’Ετσι κι αυτός.

Μόνη στη μοναχικότητά μου,δεν θα πω μοναξιά,γιατί είναι άλλο πράγμα.Τη μοναχικότητα την επιθυμείς ,τη μοναξιά όχι».

-Επιλογή λοιπόν που δεν σε ενοχλεί απεναντίας φαίνεται να σε ωφελεί .

-«Ναι,σωστά γιατί δεν κοιτάζω το ταβάνι.Γράφω ,διαβάζω δημιουργώ ,για να μη σου πω ότι ερωτοτροπώ με την ιδέα ενός δεύτερου πτυχίου και νομίζω πως θα το αποκτήσω γρήγορα, γιατί έχω πεισμώσει με τους αδαείς».

-Και χωρίς συνάνθρωπο;

-«Χωρίς τον συνάνθρωπο ακριβώς.Πού βρίσκεται ,να τον βρω.Ανθρώπους βρίσκω, συνάνθρωπο δεν βρίσκω. Βαδίζουμε σε δρόμους παράλληλους και λοξοκοιτάζει ο ένας τον άλλον, μη τυχόν και του πατήσει τη γραμμή, για να τον επιπλήξει» .

-Να πατήσει τη γραμμή!

-«Έτσι ονομάζω τα συμφέροντα!»

»Να σου πω και τούτο:είχα κάτι συναντήσεις,συνεδρίες τις λένε. Είχα άγχος και θεώρησα ότι θα σωθώ.Να και τα χαπάκια για ήρεμο,ύπνο.Ένα πρωί σηκώθηκα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.Διαπίστωσα ότι τα μάτια μου ήταν πρησμένα και πώς να μην είναι ,όταν έμενα ώρες μπροστά στις οθόνες, της τηλεόρασης του υπολογιστή ,του «αθώου»κατά τα άλλα κινητού που το φορτώνουν τάχα για επικοινωνία και στα παιδιά.Είχα κοιμηθεί περίπου εννιά ώρες!Και πήρα την απόφαση στη στιγμή ,να είμαι ο εαυτός μου ,χωρίς παρελκόμενα.

»Να κοιμάμαι χωρίς «σπρώξιμο»όσο και να ταλαιπωρηθώ.Εδώ με βοήθησε μία τεχνική κατά την οποία κοιμάσαι ανάσκελα,χαλαρώνεις ώμους και κάτω σαγόνι και λες κάτι π.χ.θα γίνω καλύτερη ή μια σύντομη προσευχή πέντε λέξεις όχι παραπάνω.Σε δύο λεπτά έχεις κοιμηθεί και το χάπι στα σκουπίδια».

- Τα βρίσκεις λοιπόν ,με τον εαυτό σου;

-«Τα βρίσκεις .Δεν έχεις κανένα ψυχικό ζήτημα,είσαι υγιής .Από το βαθύ πηγάδι των σκέψεων πρέπει να βγεις μόνος όχι με« βοήθεια». Αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου ,που σημαίνει ψάχνω ό,τι με αγγίζει,ό,τι με ταλαιπωρεί,ό,τι με αγχώνει …

»Σου έλεγα Για το πηγάδι. Να καταφέρεις να βγεις μόνος σου».

-Θεωρούσα ότι ήσουν ένα δυστυχισμένο πλάσμα. Αλλά τόση ώρα ,καθώς σε ακούω,αρχίζω και αλλάζω γνώμη.

-«Όχι, κάνεις λάθος. Δεν μου συμβαίνει αυτό που με ταλάνιζε πολλά χρόνια.Και γιατί το υφίστασαι αυτό ,γιατί δεν θέλεις να μπεις σε μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού του ρόλου σου.

»Νιώθω δυνατή,γιατί αντιστέκομαι στον άνεμο ,δεν με ενοχλεί η βροχή ,δεν φοβάμαι τις αστραπές, που επίμονα θέλουν να μου ξυπνήσουν το παρελθόν.Εδώ χρειάζεται προσοχή.Ζούσα πολύ με το παρελθόν,αλλά το νόημα της ζωής βρίσκεται στο παρόν του παρόντος,στην καθημερινότητά μας..»

-Νομίζω ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα και ανοίγει ο νους μου.Νομίζω ότι πέρασα μια τρικυμία και κάνω ένα βήμα για να αφήσω την μπουκαπόρτα του πλοίου και να πατήσω ήρεμη, στο λιμάνι .

-«Ωραία,πες μου τι άλλο σκέφτεσαι για να καταλάβω τι κατάλαβες» .

-Ότι βούτηξες στη λίμνη και πήρες από τα βάθη της, τον χαμένο σου εαυτό, που κάποτε, ρομαντικά καθρεφτιζόμενος,έπεσε μέσα και σήκωσε λάσπη καθώς πάτωνε.Αυτό .

-«Ναι,έτσι ακριβώς.Τώρα βρήκα τη χαρά της ζωής,της δημιουργίας,.Με βοήθησε πολύ ο αυτοέλεγχος, όσο κι αν τον παραβλέπουν οι περισσότεροι, γιατί δεν έχουν χρόνο και τους φταίνε όλοι οι άλλοι .Συνειδητοποίησα μια μακρά εξάρτηση από την τηλεόραση,τον υπολογιστή,το τηλέφωνο. Άνοιγα το ένα μετά το άλλο κι αυτός ο κύκλος δεν με άφηνε να βγω, να σπάσω τον κρίκο της αλυσίδας,να σπάσω κατά κάποιον τρόπο τα δεσμά .

»Αχ κι αυτά τα έξυπνα κινητά,που τα έχουν όλα πάνω τους!Πρακτορείο ειδήσεων,καφενείο,φωτογραφίες,,βίντεο,παιχνίδια,αστείες ιστορίες ….Τι να πω.Μια μέρα οι επιστήμονες θα ομολογήσουν αλήθειες κρυμμένες ,όχι οι νέοι, γιατί φοβούνται ,νιώθουν άβολα χωρίς το «δεκανίκι» τους. Αλλά μια μέρα οι εβδομηντάρηδες και πάνω θα μας πουν,πού οφείλεται η προβατοποίηση και ο ωχαδερφισμός,η αδιαφορία για το τι συμβαίνει έξω από την πόρτα μας».

-Και τι φαντάζεσαι ότι θα γίνει;

-«Θα σου πω το λεγόμενο του αείμνηστου Ε.Παπανούτσου: «προοδεύσαμε αλλά δεν ευτυχήσαμε»!

»Θα πρέπει να βρεθεί το μέτρο. Παραφρονήσαμε.Γέμισε υπανθρώπους η κοινωνία. Δεν πάει άλλο. Η γιαγιά μου,έλεγε: να τρως και να ξέρεις τι, πότε και γιατί .Και τώρα καταλαβαίνω τι έκανα.Έτρεχα,έτρωγα ένα σάντουιτς και συνέχιζα να τρέχω. Ποιο οικογενειακό τραπέζι,ποιος διάλογος.Είναι τραγικό να βλέπεις πέντε άτομα γύρω από ένα τραπέζι να πίνουν καφέ και να έχουν πέσει με τα μούτρα ο καθένας στο έξυπνο κινητό!»

-Άφησέ με ,να σκεφτώ λιγάκι. Τόσα που έχεις διαπιστώσει δεν λέγονται με τη μία .Τύχη αγαθή που σε συνάντησα. Όλα τα απέδιδα στον εγκλεισμό. Φαίνεται όμως ότι εκτός από αστάθμητες παραμέτρους φταίμε και εμείς.

Νομίζω θα αλλάξω κοσμοθεωρία. Πρέπει να σκεφτώ βαθύτερα, ουσιαστικότερα.

-«Να αλλάξεις. Να σου πω ότι τούτα τα χρόνια φταίνε και οι γονείς που έγιναν απαιτητικότεροι από τα παιδιά τους .Λογαριάζουν το μέλλον με τα χρόνια. Σε γεννάνε στα είκοσι πέντε. Ε, να μη γυρεύουν στα πενήντα τους να έχεις εκπληρώσει τις επιθυμίες τους, να έχεις πάρει πτυχίο ,να έχεις παντρευτεί ,να έχεις ένα, δυο παιδιά, για να χαρούν όπως λένε τη ζωή».

-Εσύ τι ,τους υπολόγιζες;

-«Δέκα χρόνια ,σε πληροφορώ, ταλανιζόμουν, κυρίως ,μετά το πτυχίο. Σε κάθε φιλία πίσω, έβλεπα την πιθανή μου πλήρη αποκατάσταση με σύζυγο και παιδιά, αλλά δεν στάθηκα τυχερή σε αυτό. Έβλεπα μια ωραία οικογένεια ένα ή δύο παιδιά σε ένα φαρδύ καρότσι να τα περιφέρω στους δρόμους και έφερνα στο νου μου τη φίλη μου που ο γιατρός της της είπε ευθαρσώς :μπορούμε και δίδυμα!Θα πληρώσεις κάτι παραπάνω αλλά θα τα μεγαλώσεις με ένα κόπο ..Τι να πρωτοθυμηθώ .Είμαι ελεύθερη, χωρίς να απορρίπτω οικογένεια και παιδιά, αλλά όταν θα μπορώ για εμένα, όχι για τους άλλους».

-Πέρασα καταπληκτικά μαζί σου. Δεν περίμενα ότι είχες τόσα μέσα σου.

-«Είδα διαφορετικά το παρόν του παρόντος. Πέταξα τα βαρίδια, γιατί θες να ανοίξεις τα φτερά σου και δεν μπορείς.

»Και το τελευταίο: Όλα, σου τα εξασφαλίζει το ωραίο παρόν, της κάθε μέρας. Να το θυμάσαι αυτό».

-Θα το θυμάμαι, θα τα θυμηθώ.Όλα πρέπει να τα θυμάμαι!

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια,κριτικός