Με τα χαμένα όνειρα συζητάς
όταν τις νύχτες στο σπίτι γυρνάς.
Άλλη μια μέρα πέρασε. Όλα ίδια.
Τίποτα δεν αλλάζει ,είναι η αλήθεια.
Άχρωμη ζωή που έγινε συνήθεια
φθαρμένοι έρωτες και παραμύθια.
Αγένειες που ντύθηκαν ευγένειες.
Αδέξια βήματα και περιπέτειες.
Η βροχή να ξεπλύνει ,ότι έχει χαθεί.
Η σταγόνα που κυλάει σαν μνήμη,
ένα ραγισμένο όνειρο θυμίζει,
ότι ήθελες ,πως έχει θρυμματίσει.
Μια νοσταλγική νότα φτερουγίζει
δίχως σκοπό στο μυαλό τριγυρίζει
χαμογελά πριν σβήσει στη θλίψη
αναπολώντας έναν παλιό ρυθμό .
Να υπήρχε αυλαία με φώτα λαμπρά,
ζωντανή ,να μιλήσει στη ψυχή δυνατά,
να άρχιζε η παράσταση της ζωής ξανά
η μουσική να σου άγγιζε τη καρδιά.
Χάρτινα τα όνειρα, δίχως πανιά,
σε μέρος που δεν έχει ξαστεριά
κρυμμένα στο γέλιο η στη σιωπή,
ψάχνουν ένα απάγκιο να βρεθεί.
Αυλαία να υπήρχε να σε καλέσει
με υπόσχεση πως ποτέ δεν θα πέσει
φωτεινά χρώματα θα σου φορέσει
να ζήσεις πάλι να σε προσκαλέσει…..
Μ.Γ. …
Μιχάλης Γεωργούλης
Photographer: Katia Chausheva
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου