Σ’ αυτή την αμφίρροπη μάχη
στη δυσμορφία των καιρών
τους συντρόφους μου αναζητώ.
Αργοπλανιέμαι στην ομίχλη
των κίβδηλων συναισθημάτων
και του προσωπικού εγωισμού.
Καθώς οι ώρες βασιλεύουν,
σβήνουν σαν σκιές στο σκοτάδι,
φυλλορροούν οι άσπονδοι φίλοι.
Ξυπνώ από την ανατάραξη,
απεγκλωβισμένος απ’ τις αλυσίδες
της χρυσής φυλακής του μυαλού.
Τώρα που η τέφρα των ειδώλων
παρασύρεται μακριά μου
από τον άνεμο της αυταπάτης,
μετρώ καρτερικά τις απώλειες.
Σταλαγματιά θανατερή η θύμηση
μα η αρχέγονη ανάγκη
να μη βολεύομαι στο σκοτάδι,
με ωθεί, ν’ αγωνιστώ για το φως.
Αποκομμένος απ’ το παρελθόν,
ατενίζω το δύσβατο μονοπάτι
μαζί με εκείνους που αξίζει
κοντά μου τώρα να στέκουν
κι αποφασίζω πως πρέπει
να προχωρήσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου