Αγαπώ σαν τρελός της ποίησης στίχους
Τους μαζεύω , τους λαζεύω σαν τα βοτσαλάκια
Τις ελπίδας φωνές, των ονείρων ήχους
Της ψυχής μου τα φλας, του οίστρου αστράκια .
Δεν μ' ατένισαν με φιλόδοξο βλέμμα
Μου αρνήθηκαν της έπαρσης τσάρκα
Τους ποτίζω με της αλήθειας το αίμα
Της ψυχούλας μου ύμνοι ,των τραγουδιών μου η μάρκα.
Προσπαθώ να τους ψάλλω σαν ιερό άσμα
Να μην είναι των νόθων καιρών τηλεσποτ
Τους λατρεύω σαν μονάκριβο πλάσμα
Εαυτός μου να είναι όταν ξεσπώ .
Σεμνός στίχος, ας μην είναι τρανός
Να μυρίζει Ζωή κι' ευωδιά Ειρήνης
Ας χτυπά ποτε- ποτέ και σαν κεραυνός
Λιθαράκι βράχου της σκέψης μου ας μείνει.
Λευτέρης ΣιωμοςΚ/70 Δ.π.g.
H φωτογραφία δημιουργήθηκε με ΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου