«Ήρθε η άνοιξη! Επιτέλους!»
Την καλωσόρισε με γέλιο,
μ’ ένα χαμόγελο
και το παράθυρο ανοιχτό
μ’ έναν καφέ στον ήλιο
και με το Μάρτη στον καρπό,
άσπρο και κόκκινο και φως
Ως το μεσημέρι κράτησε η χαρά
Ως το μεσημέρι είχαμε γιορτή
Σκοτείνιασε η μέρα ξαφνικά
Μπορεί να ’ταν τα σύννεφα
Μπορεί και ο βοριάς
Ποιος τρόμαξε την άνοιξη;
Ποιος είπε δεν την θέλει;
Ποιος ήταν που την θύμωσε
και γύρισε την πλάτη;
Μουδιάσαμε
Σωπάσαμε
Πήρε το φως κοντά της
Γύρισε απλώς την πλάτη
και έγνεψε «αντίο»
Τα τριαντάφυλλα πέσαν στο χώμα
Η αγκαλιά της άδειασε
κι εκείνη έφευγε σαν αεράκι ελαφρύ
Και δάκρυσε το σύννεφο
και μούσκεψαν τα ρόδα
Κανένας μας δε μίλησε,
δε φώναξε, δεν είπε,
«Μη φεύγεις τώρα!
Πού θα πας;»
Κανένας απολύτως.
Κρατήσαμε την ευωδιά,
κρατήσαμε τα μύρα
και τα κλειδώσαμε βαθιά
μες στης καρδιάς τα φύλλα
Και απομείναμε βουβοί
και σαν χαμένοι
Γιατί η ώρα ήταν αυτή·
η άνοιξη να φύγει.
Απλώσαμε τα χέρια μας
Δεθήκαμε σε κύκλο
Κλειδώσαμε τ’ αχνάρια της
με το βηματισμό μας
κι ο κύκλος ξετυλίχτηκε
κι ανέβηκε στ’ αστέρια
Λάμψεις μικρές-μικρές κι απόκοσμες
γλυστρίσαν στα μαλλιά μας
και κρύψαμε την άνοιξη
μέσα στα όνειρά μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου