ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΣΟΦΙΑ
Eχω πλέξει αμέτρητους στίχους και ατέλειωτα γραπτά..
για δάκρυα,πόνο κι'αγαπη.
Ακριβή μου μανούλα, συμμετέχεις κι' εσύ σ' αυτά..
Φιλώ τα μισόκλειστα μάτια σου,κάποτε γεμάτα με εκφράσεις καλοσύνης.
Σου χαϊδεύω τα ακόμα ζεστά χέρια σου,
έτσι όπως έκανες εσύ..
Διαπερνώ με τα δάχτυλα τις άπειρες πρόωρες ρυτίδες της γηρατειάς σου, μη μπορώντας να αποδεχτώ την αρρώστια σου..
Αγγίζω τα άσπρα μαλλιά σου, μαρτυρία βασάνων για όλη σου τη ζωή.
Αναντικατάστατη είσαι για μένα, ακριβή μου μητέρα Σοφία.
Σε αγαπώ αφάνταστα σαν μια νέα θεά, έτσι θα μείνεις για πάντα στην ψυχή μου ..
Αν ζήσω εγώ,θα ζεις κι' εσυ;
Στις αστροφεγγιές θα διακρίνω το χαμόγελο σου , ενώ το σύμπαν της νοσταλγίας θα με κυριεύει.
Μου χάρισες το φως της ζωής
Με γαλούχισες με την υπομονή στον πόνο μαι με την αγνή αγάπη της χρυσής ψυχής σου.
Μίλα μου σε παρακαλώ
Πες μου έστω και μια στερνή λέξη..
Πόσο θα' θελα να σε έβλεπα με δάκρυα χαράς στα μάτια και να σε αγκάλιαζα .
Μανούλα, διάβασε τους στίχους μου σε παρακαλώ, μη κάθεσαι σιωπηλή.
Αχ, να μπορούσα να προκαλέσω το χρόνο,την αρρώστια κακία,
Να πέταγα στο γκρεμό και να απομάκρυνα την άμοιρη μοίρα..
Μετά να κούρνιαζα στην αγκαλιά
σου όπως έκανα παιδούλα..
Εκεί εύρισκα ειρήνη, γαλήνη.
Τι ευτυχία ένιωθα όταν με χαϊδεύαν τα χέρια σου..
Τα ενδότερα της ψυχής μου τότε άνθιζαν σε κάθε τους πόρο.
Μη με βαλαντώνεις με την τελευταία σου πνοή..
Σε παρακαλώ μάνα μη φεύγεις πιο πέρα απ' τον ουρανό.
(Απόδοση από τα Αλβανικά: Λευτέρης Σιωμος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου