Τρία ποιήματα της Παρασκευής Μόλαρη από τη νέα υπό έκδοση ποιητική συλλογή ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗΣ μεταφρασμένα στα αγγλικά από την κ. Ελένη Μπούχλη.

Η ΕΛΙΑ

Έπιασα τον εαυτό μου
να κρυφακούει τις χρυσόμυγες και τα τζιτζίκια,
τα τριζόνια και τις μέλισσες.
Κρέμασα τα τραγούδια τους σε μια ελιά
έξω απ’ το παραθύρι μου
κοντά στην κάμαρα μου.
Το πρωί θα τα μαζέψω λουσμένα στης λίμνης τα νερά,
μαζί με τα όνειρα μου.
Θα τ’ απλώσω στο δρομί που βάφτηκε με αίμα.
Θα τα ποτίζω το πρωί,
Θα τους μιλώ το βράδυ,
μέχρι τα πράσινα φτερά τους να ταξιδέψουν
πέρα από των παιδικών ματιών το ουράνιο τόξο,
που τα θωρούν με δάκρυα και προσμονή γλυκιά .
Πέρα εκεί στην Αρχή του Κόσμου.


THE OLIVE TREE

I caught myself
secretly listening to the gold flies and the cicadas,
the crickets and the bees.
I hang their songs on an olive tree
outside my window
close to my bedroom.
In the morning, I will gather them bathed in the lake’s waters
along with my dreams.
I will spread them upon the path paintedwith blood.
I will water them in the morning,
I will talk to them in the evening,
until their green wings travel
beyond the rainbow of the children’s eyes,
gazingwith tears and sweet anticipation.
Far awayto the Beginning of the Cosmos.

🌼


ΤΟ ΧΑΛΙ

Έστρωσα ένα λευκό, φίνο χαλί
πάνω στο νοτισμένο χώμα,
να πατήσεις απαλά,
να μην πληγιάσουν άλλο
τα πόδια σου τα ματωμένα,
ν’αγαλλιάσεις, να αναπαυτείς,
να γείρεις να ονειρευτείς.
Το΄ χα υφάνει μόνη μου κείνο το χαλί,
χρόνια και χρόνια,
μεταξωτές κλωστές δεμένες στης καρδιάς μου
τα κλειστά παραθυρόφυλλα.
Το κρατούσα φυλαγμένο σε κελάρι ανήλιαγο, υγρό,
ώσπου άνοιξες εσύ και μπήκε φως.
Πάτησες με βήματα γοργά,
βρέθηκες ξάφνου αντικριστά,
ασάλευτος, βουβός.
Άφησες μόνο κάτι πελώριες κόκκινες κηλίδες στο χαλί.

THE CARPET

I laid a fine, white carpet
on the damp soil,
for you to tread lightly,
so your wounded feet
would cease to bleed,
to bring you joy, to rest,
a place to lean and dream.
I wove that carpet myself,
over years and years,
silk threads tied in my heart’s
closed window shutters.
I kept it stored in the cellar
sunless, moistful,
until you opened them and light poured in.
You stepped with in a hurry,
arriving suddenly before me,
silent, still.
You only left behind some vast crimson
stains on the carpet.


🌼


Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Αυτή την παράσταση πρέπει να τη δεις.
Κάτω στην πλατεία λοξά αριστερά,
Κόσμος πολύς μπροστά και πίσω,
Ενδεδυμένοι όλοι commeilfaut,
Αδημονούν το έργο ν’ αρχινίσει.
Σηκώνεται στην αίθουσα ένα βουητό,
Σαν μέλισσες να τρύπωσαν δραπέτες της κυψέλης.
-Να μείνω ή να φύγω;
Κουδούνι πρώτο.
Φώτα χαμηλά, ψίθυροι κραυγές μες στο ημίφως.
-Να μείνω ή να φύγω;
Κουδούνι δεύτερο.
Όλα ίδια κι απαράλλαχτα ,
Ασάλευτα, ακίνητα,
Ήχοι ανεπαίσθητοι, ωχροί,
Κεφάλια στη σειρά,
Αδιάφορα κοιτάζουν μπρος με βλέμμα αδειανό.
-Να μείνω ή να φύγω;
Κουδούνι τρίτο.
Απόλυτη σιγή.
Βήμα βαρύ , στάσιμο, ατέρμονη ακινησία.
Θαρρώ Μπέκετ θα δούμε σήμερα.
Λες να’ μαι ο Εστραγκόν;
Μα πού’ ναι όλοι; ‘Αδειο το σανίδι.
Άφαντοι οι ηθοποιοί.
Ανοίγει η κουίντα ,
Καίνε οι προβολείς.
-Να μείνω ή να φύγω;
Θα μείνω τελικά.
Θα παίξω μέχρι τέλους και απόψε.


THE PLAY

This play is a must watch.
Down in the stalls on the left,
people gather, front and behind,
attiredcomme il faut,
impatient for the play to begin.
An uproar fills the theatre,
as if bees came in, fugitives from the hive.
- Should I stay or should I leave?
First bell.
Deem lights, whispered cries in the half-light.
- Should I stay or should I leave?
Second bell.
All remains the same, unchanged,
still, motionless
barely noticeable sounds, pale,
heads in rows,
indifferently staring ahead with empty eyes.
- Should I stay or should I leave?
Third bell.
Absolute silence.
Heavy steps, stagnant, endless stillness.
I believe we’ll watch Beckett today.
Am I Estragon, do you reckon?
But where is everyone? The stage is empty.
Actors are nowhere to be found.
The curtains part,
The spotlights blaze.
- Should I stay or should I leave?
I’ll stay after all.
And so tonight, I’ll play on to the very end.

Η Ελένη Μπούχλη γεννήθηκε στα Χανιά το 1982. Είναι πτυχιούχος μεταφράστρια του Ιονίου Πανεπιστημίου με μεταπτυχιακό στην Πολιτική Επιστήμη. Ιδιοκτήτρια μεταφραστικού γραφείου για 12 συναπτά έτη, μητέρα δύο παιδιών, μεταφράζει, διαβάζει, αποτολμά να γράφει και να ζωγραφίζει. Ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή μέσα από τη συνεργασία και τη συνύπαρξη των ανθρώπων. Από το 2024, όλα αυτά πλέον τα κάνει από την Ολλανδία, έχοντας ξεκινήσει μια νέα περιπέτεια ως Ελληνίδα στο εξωτερικό.

Η Παρασκευή Β. Μόλαρη είναι πτυχιούχος Αγγλικής και Ελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και πτυχιούχος του Τμήματος Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών Μάστερ ΙΙ από το Πανεπιστήμιο Paul Valéry Montpellier III. Τμήμα Νεοελληνικών σπουδών στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία και Ιστορία της Εκπαίδευσης. Έχει παρουσιάσει και μεταφράσει πλήθος ποιημάτων σύγχρονων Ελλήνων ποιητών και τα οποία χρησιμοποιούνται ως διδακτικό υλικό στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Ως συνεργάτης του επιστημονικού περιοδικού ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ έχει δημοσιεύσεις μεταφραστικές της εργασίες και παρουσιάσεις, καθώς και στο Δίκτυο Πολιτικής Ανωτάτης Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών. Υπό έκδοση από τις εκδόσεις ΑΓΓΕΛΆΚΗ , Αθήνα 2023, η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο ΛΟΓΟΣΤΑΛΙΔΕΣ , ένα παρελθόν , ένα παρόν και χίλια μέλλοντα. Επίσης , υπό έκδοση η δίγλωσση ποιητική συλλογή του Κώστα Βασιλάκου ΠΙΑΣΜΕΝΟΙ ΑΠΌ ΤΟ ΧΕΡΙ, MAIN DANS LA MAIN, Μετάφραση Παρασκευή Μόλαρη, εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ , Αθήνα 2022.