ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Photo: Παυλίδης Παύλος

 

Η σταγόνα έπεσε 

Η σταγόνα έπεσε, κύλισε σαν δάκρυ,

πάνω στην σάρκα, καυτό και πυρωμένο,

κάτι με αίμα και λάβα ζωγραφισμένο

και έλεγα γιατί, γιατί και ποιος

και εάν με ακούει πραγματικά ο Θεός.

Με ακούς, με ακούς που σου μιλάω,

μέσα σε ένα βυθό μόνη βουβά σε αναζητάω

και η καρδιά να ξεσηκώνει,

να χτυπά τόσο δυνατά, να με αναστατώνει.

Πού είσαι πού?? Σε ποιον ουρανό ταξιδεύεις, σε ποιο φεγγάρι γέρνεις?? Πού??

Χύθηκε το κρασί, πέταλα και λόγια και γιατί.

Μα είναι η ψυχή, είναι η καρδιά, είναι το βλέμμα που χάνεται, που λέει πολλά.

Είναι το γέλιο, είναι το μαζί, είναι το μόνος που η πληγωμένη καρδιά δεν μπορεί να γιατρευτεί.

Σταγόνες, σταγόνες από αίμα,

φωτιές και σπίθες, πυρκαγιά στο βλέμμα

και η σάρκα να ανταρτεύει, να ζητάει πολλά, στην πλεονεξία να ταξιδεύει.

Πού είσαι πού?? Σε ποιον ουρανό ταξιδεύεις, σε ποιό φεγγάρι  το κεφάλι σου γέρνεις??

Πού??

Τίναξα το κρασί, το έχυσα στην φωτιά.

Φωτιά και δάκρυ στον έρωτα προσφορά.

Έσφιξα, έσφιξα την γροθιά, έγινα ατσάλι,

έγινα λάβα καυτή, σαρωτικιά, φλόγα μεγάλη. 

Η ζωή δεν είναι ταινία να γυρίζει στα παλιά.

Άντε γειά

26-2-2019

🌼

Νέα ημέρα αύριο 

Ηταν ένα τραγούδι που ερχόταν από μακριά.

Οι νότες έπαιζαν με τα φύλλα και τα παντζούρια μελωδικά.

Ένας άντρας καθόταν γυρτός

και συνόδευε τον ρυθμό σφυρίζοντας σκεφτικός. 

Ήταν η ώρα που ο ήλιος θα πήγαινε για ύπνο σε λίγο μέσα στην αγκαλιά της νύχτας, ντυμένος γαμπρός. 

Εβαζε όλα τα χρυσά και τα πορτοκαλί,

μαβιά και αυτοκρατορικά μενεξεδί.

Δυο γάτες παίζανε κρυφτό. 

Ο αγέρας πήγαινε φουριαστός,

να ταλαντώνεται προς κάθε κατεύθυνση

σαν μεθυσμένος ή τρελός. 

Μια τίναζε τα φύλλα από εδώ και από εκεί

και μια το φουστάνι μιας κοπέλας σήκωνε

από κάτω για να δει.

Ο πονηρός είχε ξελογιαστεί.

Ενα παιδί έψαχνε την παρέα του για να βρει.

Είχε πάρει μια γλυκιά απόχρωση ο ουρανός,

τα σύννεφα είχαν απομακρυνθεί,

ο αέρας ήταν δυνατός.

Ο μικρός άκουσε την φωνή της δικής του μαμάς.

"Γιάννη, Γιάννη, έλα να κοιμηθείς!!!! Στο σχολείο αύριο πρέπει να πας"

Ο ουρανός γινόταν όλο και πιο σκοτεινός,

τα άστρα άρχισαν να αχνοφαίνεται το ίδιο και το φεγγάρι με όλο του το βιος.

Ο άντρας είχε εξαφανιστεί,

ο μικρός ο Γιάννης στα φτερά του ύπνου σε λίγο θα ήταν ταξιδευτής.

Ο αγέρας είχε κοπάσει,

φλέρταρε απαλά μόνο με τα φύλλα των δέντρων, είχε πλέον χορτάσει.

Η μουσική είχε σταματήσει,

μόνο τα νυχτοπούλια και τα βατράχια ένα νυχτερινό σκοπό είχαν αρχίσει.

Καληνύχτα Γιάννη, νέα ημέρα αύριο θα ξεκινήσει....

25-2-2018

🌼

Δυσδιάκριτο και θλιβερό 

Δυσδιάκριτο και θλιβερό, 

αυτό το εγώ που πλέει στο βυθό,

βαρκούλες που αρμενίζουν στα ρηχά, 

τυφώνες μασκαρεμένοι σε μαϊστράλια και μαγικά δειλινά. 

Πηχτό και σκληρό το πρόσωπό σου το πραγματικό, 

φτασιδωμένο με χαμόγελα από κλόουν σε τσίρκο, με σαλτιμπάγκο και θυρωρό. 

Με το δάκρυ το αληθινό να γυρεύει διαφυγή 

από το καρναβάλι αυτό σε άλλη διάσταση και ζωή. 

Και είναι ένα γέλιο πικρό. 

Από τις χαρακιές που έχει στην ψυχή, 

από τις καταφάσεις που έγιναν αρνήσεις για να πρωταγωνιστήσει χωρίς ντροπή,

να γίνει ένα με τον συφερτό,

να αποκτήσει οντότητα σε έναν κόσμο καταναλωτικό, χωρίς ενδοιασμό. 

Και ο θίασος βαρκούλα χωρίς σκοπό. 

Πλέει η βαρκούλα χωρίς κουπιά, 

ανάσα χωρίς ψυχή, 

ψυχή χωρίς μιλιά

και η θάλασσα να περιμένει να την καταπιεί 

σε έναν τυφώνα που έχει μασκαρευτεί.

Δυσδιάκριτο και θλιβερό, 

τι να κρίνω από τι να κριθώ, 

πράξεις και σκέψεις στην καταχνιά, 

τι είναι αλήθεια και τι ψευτιά.

Και είναι το γέλιο πικρό. 

Ίσως και λίγο ειρωνικό...

Ίσως...

20-2-2024

🌼

Με ένα εβένινο χρώμα 

Με ένα εβένινο χρώμα θα ζωγράφιζα την ζωή.

Η μοναξιά, σταγόνα βροχής, μόνη της και απεγνωσμένη,

που ζητά συναπάντημα με τα σύννεφα και την θάλασσα. 

Ψιθύρισε, ψιθύρισε λόγια αραχνοΰφαντα να απαλύνουν

πληγές αόρατες στης ψυχής τα αστέρια. 

Η ψυχή, ουρανός ανάγλυφος που αλλάζει χρώματα στους ανάλογους παιανισμούς του Ήλιου,

που ταλαντεύεται στα πουλιά του αγέρα, 

λόγια βάλσαμο και δηλητήριο μαζί.

Τα σύννεφα στης μοναξιάς, στα δυσθεώρητα βάθη και ύψη μαζί,

να δεσμεύουν το γέλιο σε ένα παράλογο και ανείπωτο χορό απαισιοδοξίας.

Πουλιά, πουλιά περιστέρια να έρθουν να πιουν νερό από την σταγόνα, να ξεδιψάσουν.

Και ο αγέρας να καθαρίσει τα σύννεφα στου ουρανού το μονοπάτι.

Να γελάσει και πάλι η ψυχή, σαν ένα ωραίο δέντρο να ανθίσει. 

Να κάνει όνειρα, να έχει ελπίδες. 

14-5-2016

🌼

Πού είσαι;!

Μια μάσκα της αμφισβήτησης σημάδι,

μια καρδιά σε έναν Καιάδα χωρίς λιμάνι,

να προκαλώ μια τον θαυμασμό και μια το φθόνο

και να αναρωτιέμαι τι είναι το ζητούμενο,

να είμαι μαζί σου ή μόνος.

Κόκκινο τριαντάφυλλο η αγάπη, 

μια να μοσχομυρίζει, μια να είναι αγκάθι

και να επαιτώ για έναν σου λόγο,

ένα χάδι, ένα βλέμμα όλο υπονοούμενα έρωτα στον χρόνο.

Τα μάτια μιλούν, φτάνουν μέχρι την ψυχή,

δεν μπορώ να την μασκαρέψω με άλλη στολή,

είναι ΑΥΤΗ, αυτή που σε αναζητεί,

που χάνεται σε ένα χαμόγελό σου, σε ένα γιατί.

Γιατί??!! Γιατί πέταξες σαν ταξιδιάρικο πουλί,

σαν φτερό στον άνεμο, σαν φύλλο στου βοριά την ριπή??

Φοράω την μάσκα μου και παίζω σε τραγική σκηνή.

Μην βλέπεις εάν γελάω, κοίτα την ματιά μου που δακρύζει βουβά στην σιωπή.

Ας συνεχίσω τον χορό σε αυτό το καρναβάλι που λέγεται ζωή,

αλλά αυτή η σάρκα, αυτή η καρδιά, θα χτυπάει για σένα, σε κάθε στιγμή.

Που είσαι?? Που είσαι ρωτώ...

Εγώ και οι λεπτοδείκτες να χάνονται, έρμαια σε ένα των συγκυριών χορό.

Που είσαι?? Βάζω την μάσκα και προχωρώ...

21-2-2019