Ποιος έμεινε στον κόσμο
ακόμα να ονειρεύεται,
κάθε μέρα με εφιάλτη
όταν μοιάζει.
Σ' έναν κόσμο που βουλιάζει
και φλέγεται
σκόρπια ξερόφυλλα τα όνειρα
στ' αγιάζι.
Ό, τι χτίστηκε με κόπο
και με αίμα
σε μια νύχτα μονομιάς
έγινε στάχτη.
Πόσα όνειρα παρέσυρε
το ρέμα
και το διάβα τους διέκοψαν
με φράχτη.
Μα κάποιοι στέκουν όρθιοι ακόμα
και παλεύουν,
για ένα όνειρο αντέχουν
και μοχθούν.
Όσα χτυπήματα κι αν έρθουν,
τούς θεριεύουν,
κλαδάκια οι ελπίδες,
μα ποτέ δε θα χαθούν.
Γίνονται ένα στήριγμα,
θεμέλιο που αντέχει,
τα όνειρα ασπίδα
μπρος στις ριπές του πόνου.
Στου κόσμου τον ανήφορο
μια πνοή ν' αντέχει.
Δε χάνονται τα όνειρα
στο πέρασμα του χρόνου.
Η φωτογραφία είναι από https://exploringyourmind.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου