Photo: Παυλίδης Παύλος
1 Νυχτερινή αστράδα
Μέσα στο φεγγοβολητό της σκέψης,
πάνω στο πάτο ενός ποτηριού με δροσερό νερό,
κάτω στο βυθό του χτύπου της καρδιάς,
έξω στην αστράδα μιας βραδινής προσευχής,
έσερνα χορό με τα αστέρια,
γήτευα τα γραμμένα της ψυχής.
Ήταν πικρό το χώμα,
αλμυρό από το δάκρυ που έπεσε καταγής,
το αίμα άυλο να θεριεύει
από το σκίσιμο της πληγής.
Και ο χρόνος αδέκαστος κριτής.
Άτεγκτος και ειλικρινής.
Η αλήθεια είναι βουβή.
Φεγγαρόλουστη κόρη με πόδια γυμνά.
Αστέρια στα μαλλιά,
περιστέρια στην ματιά.
Αλλά το σκοτάδι φθονεί,
κρόταλα και οιωνοί.
Και καθώς ο φθόνος θεριεύει,
γίνεται ψέμα και υποκρισία,
γλυκολάλητα λόγια που στάζουν κακία.
Αγκάθια που μπήγονται στην ροδαλή την σάρκα,
λάσπη που κάθεται στα μπράτσα,
γλοιώδη συκοφαντεία.
Αλλά η ζωή τρέχει
και έχει άλλα κατά νου της.
Έχεις ήλιους και φεγγάρια.
Έχει καύσωνες και βροχές.
Φωτιές που καίουν τα πάντα
και πλημμύρες εκκωφαντικές.
Και μετά λες..." Τι είναι η ζωή?!"
Έτρεξαν οι σκέψεις πάνω στα φύλλα μιας φλαμουριάς,
χάιδεψαν τα ντουβάρια με υπομονή ,
στροβιλίστικαν από ένα ξαφνικό αγεράκι
και έγιναν ήχοι της καμπάνας μέσα στη σιγή τη νυχτερινή.
Αστρόσκονη και άπειρο οι αισθήσεις,
αστράδα και ατελείωτοι ουρανοί.
Είναι εκεί που καταλαβαίνεις
πόσο ελάχιστοι , φθαρτοί αλλά και μοναδικοί
είμαι εγώ, είσαι εσύ.
Και οι ήχοι γίνονται μουσική.
1-9-2023
2 Ένα δάκρυ κύλησε αργά
Ένα δάκρυ κύλησε αργά, χάιδεψε το μάγουλο,
ρυάκι που κυλά.
Ένας χαμός είναι μια μικρή πληγή,
ένα αγκάθι στην ψυχή που πάντα θα είναι επικίνδυνη που και που να αιμορραγεί.
Ένα βάρος, μια δύσκολη αναπνοή, μια έλλειψη, μια θέση στην καρδιά κενή.
Είναι το γέλιο που δεν θα ξαναδείς,
είναι πέντε αράδες γράμματα που δεν θα ξαναπείς.
Είναι συναισθήματα που δεν θα εκφραστούν, είναι πληγές και πρέπει που δεν θα εκτονωθούν.
Είναι ένας συννεφένιος ουρανός, γκρίζος, μπερδεμένος και μερικές φορές τρομακτικός.
Που με κεραυνούς και αστραπές, τρέφεται αυτός.
Είναι μερικοί άνθρωποι που αφήνουν σφραγίδα στην ψυχή.
Που δεν μετράει ο χρόνος το πόσο τους έχεις ξαναδεί.
Είναι ο τρόπος έκφρασης, είναι η μορφή, είναι αυτό που βγάζει από μέσα του και δεν μπορεί να ειπωθεί.
Είναι σαν να βλέπεις περιστέρι κατάλευκο πάνω στον ουρανό, ένα αθώο βλέμμα, ένα παράπονο αληθινό.
21-9-2016
Φωτογραφία: Konstantinos Evgenidis
3 Πέτρα στην πέτρα
Πέτρα στην πέτρα για ισορροπία,
ακροβατώντας σε μια νέα καταιγιστική ουσία,
ζητώντας την γνώση που θα σε εξυψώσει,
μέσα από της ζωής την εμπειρία.
Δάκρυ χυμένο, θάλασσας αλάτι,
που έχει γίνει ένα με της ψυχής το κάθε κομμάτι.
Ένα βουνό από αντιθέσεις σε δύσκολους δρόμους
και επικίνδυνες πλεύσεις.
Εσύ ένας ισορροπιστής μέσα από θηρία και αντιδράσεις.
Και κάτω το απόλυτο κενό,
χάσμα, τέλος, θανατηφόρος γκρεμός.
Ο εαυτός σου ο χειρότερος εχθρός.
Σκέψη διαπεραστική χωρίς όρια,
να σε διακτινίζει σε όλα τα δύσκολα τα περιθώρια.
Καρπός σκληρός, σύνθετος, συνολικός,
από το αίμα που έχει χυθεί,
από τα λάθη, από κάθε άυλη ουλή,
από το σκοτάδι που κρύβεις,
από τα λάθη, σκληρός ναυαγός.
Ένα κουκουνάρι, της φύσης καρπός.
Και στο τέλος Το ΦΩΣ.
Να παίζει σε κάθε μέρος του μυαλού σου,
σε κάθε φόβο, σε κάθε παρελθόν, μέλλον, παρόν.
Είμαι ζωντανός, ΖΩ.
Καθώς της δύσης το χάδι το ύστατο τελειώνει,
προσπαθώντας να εξημερώσεις το θηρίο μέσα σου
και ότι σε πληγώνει.
Καθώς βλέπεις τα πράγματα με άλλη μορφή ,
ένα τρίτο μάτι, αυτό της ψυχής να σε καθοδηγεί.
Έχεις χτυπήσει σε ξέρες,
έχεις δεχτεί φουρτούνες και άγριες φοβέρες,
αλλά αυτή η δέσμη να σε αγκαλιάζει,
να σε φτάνει στο υπέρτατο, να σε ενθουσιάζει.
Είσαι εσύ, με άλλη σκέψη, νέα πνοή,
ατενίζοντας το γίγνεσθαι με άλλη οπτική.
Και η ηλιαχτίδα να σε χαϊδεύει, άλλη ζωή.
17-9-2017
Photo:Γιώργος Βάγιας
4 Αισθάνομαι το χάδι των ακτίνων
Αισθάνομαι το χάδι των ακτίνων,
πάνω στο πρόσωπό μου, σαν φιλί δικό του, λατρεμένο.
Γίνονται ένα με το απαλό αεράκι σαν να λένε ένα τραγουδάκι.
Μου γλυκοψιθυρίζουν και μου τον θυμίζουν.
Το νερό να με καλεί στο μυστικό μου να γίνει ένα, να κρυφτεί.
Είναι η ανάγκη να δω τον άνθρωπό μου, να με ησυχάσει, τις αμφιβολίες μου να κάμψει.
Ρίχνω μια πέτρα στης θάλασσας τον αφρό.
Βλέπω το νερό πώς αναπηδά, μου θυμίζει την δική μου την καρδιά.
Κάπως έτσι πάλλεται στην δική του την θωριά.
Τόσο διάφανη και ευάλωτη η ψυχή μου στην ματιά του.
Ανυπομονώ να τον ακούσω, να τον νιώσω,
σαν νερό θαλασσινό να τον περιβάλλω, να τον αποθέωσω.
Να τον δω, να τον αγγίξω, να κρυφτώ στην αγκαλιά του, να γευτώ την μυρωδιά του.
Είναι σαν της θάλασσας το αεράκι, έχει κάτι το μαγικό και απόλυτα αρρενωπό.
Τα σύννεφα με συντροφεύουν και με τις μνήμες μου
παιχνίδι παίζουν.
Το θαλασσινό το τραγουδάκι θα τελειώσει σε λιγάκι.
Αλλά εγώ έχω την καρδιά μου γεμάτη, με έναν θησαυρό σαν του ήλιου το χάδι.
Είναι η αναπνοή μου, η ενδόμυχη σκέψη και ζωή μου.
10-8-2016
5 Είναι ένα πρωινό
Είναι ένα πρωινό από εκείνα που δεν ξεχνάς.
Μια καρδιά άδεια, ένα φλιτζάνι καφέ αχνιστό και σκέψεις στο πουθενά.
Θέλω να αδειάσω το μυαλό, να μην σκέφτομαι πολύ.
Κάθε κουβέντα μου είναι αγκάθι στην δική του την μορφή.
Θέλω να εκφράσω εμένα, να του δείξω τους φόβους μου κάθε μικρή μου σκέψη ή εικόνα.
Αλλά γι' αυτόν είναι πληγή, είναι άσχημη λέξη, είναι τριβή.
Κλείνω τα μάτια, προσπαθώ να βάλω μια τάξη στο μυαλό.
Αλλά και αυτό αντιστέκεται, έχει τον δικό του σκοπό.
Ένας ήλιος έξω να με παιδεύει και αυτός.
Νομίζω ότι με σαρκάζεται, παίζει με το πως αισθάνομαι, τι συννεφιά έχω αυτή την στιγμή στης καρδιάς μου και ματιάς μου το βιός.
Μόνο μία θεομηνία θα ταίριαζε στης καρδιάς μου την ψυχολογική λειτουργία.
Σκύβω το κεφάλι.
Είναι γεμάτο φράσεις και παραγράφους,
μπερδεμένες μεταξύ τους, να με παιδεύουν ακόμα περισσότερο με την ύπαρξή τους.
Είμαι μπερδεμένη,
σε έναν λαβύρινθο εξωστρακισμένη.
Μόνο ένας Μινώταυρος μου λείπει,
αλλά και αυτός πιστεύω είναι της ψυχής μου η θλίψη.
Μια Αριάδνη, ένα νήμα ζητώ.
Θέλω να βγω γρήγορα, να ξαναγεννηθώ.
Να δω φως, να δω αυτόν τον ήλιο το πρωί,
που μέσα στην δική μου την συννεφιά έχει κρυφτεί.
Πίνω μια γουλιά καφέ.
Νιώθω μια πίκρα μονομιάς.
Μέχρι και η γεύση από το στόμα μου
την δική της ανηφόρα τραβά.
Όλα μαζί και χωριστά.
Να δω πως θα περισωθώ,
πως μια άκρη θα βρω στον δικό μου,
αυτόν τον δύσκολο σκοπό.
16-9-2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου