ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΤΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ
Ορχιδέα σκαρφαλωμένη στον άνεμο.
Μουσικές φτασμένες από τον βοριά.
Πλανόδια πουλιά φέρνουν αόρατες προφητείες.
Αγκυροβολούν οι άγγελοι σε απάτητους λόφους.
Φυλαχτό η νύχτα στα στήθη των Αυγερινών.
Τρικάταρτα βουνά περπατούν βαριά στις εποχές
με τα λευκά αγάλματα στα σπλάχνα τους.
Ανεμίζουν τ’ ανοιχτά παραθύρια τη θάλασσα και τη βροχή.
Παίζουν τα ζάρια ο Ωρίωνας και ο Ποσειδώνας.
Ξεγελούν τ’ αηδόνια το γραμμόφωνο της γριάς γοργόνας.
Μελωδία μυστική ακούγεται απ’ τα έγκατα της γης.
Αναταράσσεται η λίμνη με τις κορδέλες και τα βάσανα στα μαβιά της μαλλιά.
Άγγελος ματωμένος ανασύρει από τον βυθό της
χαμένες πολιτείες και λήθη μαρμαρωμένη.
Αναπαύεται η αιώνια μνήμη στη σιωπή.
Ξεριζώνεται το άγριο κύμα απ’ τα σπλάχνα του ωκεανού.
Φευγαλέα ματιά ρίχνει η Πυθία στα περιστέρια
που την καλούν στον κόσμο χωρίς τους δίσημους χρησμούς της.
Πλένει το πρόσωπό της με νερό αθάνατο
αγκαλιάζοντας ταυτόχρονα παράφορα τη θνητότητά της.
Η τύχη λαβωμένη θανάσιμα σπαρταρά στα κράσπεδα της αθανασίας.
Δραπετεύουν οι σκιές απ’ τις φυλακές των ορίων τους,
απλώνονται ελεύθερες και φανερώνουν τα δάκρυά τους.
Αποχαιρετούν τα λευκά μαντίλια τους ταξιδιώτες των κυμάτων.
Οι καπετάνιοι ασάλευτοι περιμένουν την αιωνιότητα.
Ιωάννα Αθανασιάδου
ΠΛΑΝΕΣ ΚΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Πλάνες κι αλήθειες ο αγέρας της πόλης.
Η λύρα του ονείρου διπλά ανταριασμένη.
Οι δρόμοι αμφίβολοι.
Τα πλήθη επιστρέφουν.
Μια θλίψη αναίτια πλανιέται σαν ομίχλη.
Χάρτινες οι ζωές, διάφανες ξοδεύονται
Τα σώματα απλησίαστα, οι καημοί πετρωμένοι.
Το ψέμα αιμόφυρτο κυλά στα ρυάκια.
Σταγόνες αλύτρωτες οι βροχές μες στα στήθη.
Ο έρωτας αγοραίος πια,
στους δρόμους χαμένος,
στερεύει τα δάκρυα,
γυμνώνει το βλέμμα.
Τα μάτια απύθμενα τυραννούνε τον χρόνο
που γέρασε αγέλαστος, χωρίς απαντήσεις.
Και χρέος απλήρωτο οι ψυχές που δεν αγαπήθηκαν
και μόνες πλανιούνται, κατάρες αιώνιες
σε χρόνους ασάλευτους,
σε μονοπάτια σκληρά της ερημιάς.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου