ΜΑΡΙΑ ΛΙΤΣΑ "ΑΤΙΤΛΟ"

Αλήθεια, ποιος από εμάς, τους μεγαλύτερους, έχει ξεχάσει τον ήχο της βροχής στα κεραμίδια,

στους τσίγκους, στα παράθυρα;

Τότε, βλέπεις, τα παράθυρα δεν προστατεύονταν από τις τέντες.

Ποιος έχει ξεχάσει τις υδρορροές,

τα λεγόμενα λούκια, που μετέφεραν το νερό της βροχής από τις ταράτσες;

Και ποιος θα ξεχάσει ότι, πολλές φορές, το νερό της βροχής έσταζε

και μέσα στα σπίτια;

Κι όμως υπήρχε τόση ζεστασιά στην καρδιά μας.

Ο παλμογράφος της κατέγραφε όλους τους ήχους, όχι μόνο της βροχής.

Κατέγραφε και κάθε ήχο που ερχόταν από τη Φύση και τους "αποθήκευσε" για πάντα στη μνήμη μας.

Ο κόσμος πάει μπροστά.

Και, ναι, έτσι πρέπει να γίνεται.

Αποκτήσαμε περισσότερα αγαθά, υλικά κυρίως, καλύτερα σπίτια με ανέσεις, κάναμε ευκολότερη, υποτίθεται, τη ζωή μας,

με αντίτιμο την ηρεμία και τον χρόνο μας.

Ποτέ δεν προλαβαίνουμε για τίποτα.

Όλο τρέχουμε, χωρίς να ξέρουμε

τι ακριβώς κυνηγάμε.

Και, ναι, "εκπολιτισθήκαμε", αλλά απομακρυνθήκαμε από τη Μητέρα-Φύση,

από την ανθρωπιά μας και ξεχάσαμε τις στιγμές ευτυχίας που νιώθαμε με τα ελάχιστα που είχαμε.

Κάτι κάνουμε λάθος.

Κάτι δεν υπολογίζουμε σωστά.

Παρασυρθήκαμε από τη λάμψη και αψηφήσαμε τη φλόγα της καρδιάς.

"Στριμώξαμε" τα όνειρά μας, χωρίς ελπίδα διαφυγής, την αξιοπρέπειά μας, τις αξίες μας στα μεγάλα, ωραία σπίτια και χάσαμε το χαμόγελό μας, τον ορίζοντά μας, τον Ήλιο μας.

Ξεχάσαμε να χαιδεύουμε τις ψυχές.

Ξεχάσαμε να αγαπάμε.

Φέτος, λοιπόν, ας ευχηθούμε να κερδίσουμε

το Φλουρί της ελευθερίας μας από κάθε τι που μας κρατάει μακριά από την ΑΝΘΡΩΠΙΑ και την ΑΓΑΠΗ.

Μ. Λ.

Η φωτογραφία είναι από   https://www.pinterest.es/