Μπήκαμε στην εκκλησία γελώντας.Ξυπόλητες.
Έτσι όπως όριζε το στοίχημα. Όλο το καλοκαίρι ξυπόλητες θα μέναμε. Είχαν σκληρύνει πια τα πέλματά μας. Τοσο πού βάζαμε την καρφίτσα βαθιά στην πατούσα. Δεν πόναγε...
Την είδαμε ξαφνικά. Τα γέλια μας παγώσαν στην όψη της. Θλιβερή και συγχρόνως γαλήνια.Αποστεωμένη σαν αγία.Γερασμένη σαν εικόνα. Μας είπε :"Ο θεός σας έστειλε κόρες μου" .
Σε λίγο βρεθήκαμε οι τρεις μας στο πάτωμα. Κρατώντας βρώμικα πανιά και μαχαίρια. Να ξύνουμε με περίσσια ευθύνη σημάδια από δάκρυα,ανεπίδοτα αιτήματα, αμαρτωλά μυστικά, πόνους,απώλειες, απελπισίας κατάλοιπα, μετά πονου υποσχέσεις προσευχές σε αγίους με παράξενα ονόματα και άλλα πολλά που βρίσκει κανείς σε εκκλησίες. Μα αυτά τα κεριά...Τόση επίμονη γλίτσα.
"Στα κεριά να βάζετε νύχια κοκώνες μου. Νύχια και δύναμη.Δεν φεύγουν αλλιώς."
Πέρασαν ώρες.Ιδρώσαμε.Είχε στεγνώσει το στόμα μας...
Ήταν πια σούρουπο. Έκαιγε ο τόπος ακόμα. Οι πέτρες ζεμάταγαν. Ακουγόταν του ήλιου το κόκκινο που έσκαγε ακόμα πάνω στον κάμπο. "Να φύγετε τώρα. Θα σας ψάχνουνε κόρες μου.Την ευχή μου να έχετε...Να πάρετε τα χρόνια μου."
Έτσι μας είπε .Φύγαμε.Κατάκοπες.
Πονούσαν τα μέλη μας.Το φεγγάρι ξεμύτιζε πίσω απ τις ελιές . Ασημί. Σαν τα φύλλα τους.
Κοιταχτήκαμε.
"-Τα χρόνια αν τα πάρουμε...Θα πάρουμε και τις ρυτίδες στο πρόσωπο.
-Τις χαράδρες στα χέρια !
-Τους γκρεμούς στο στέρνο...
-Όχι!
-Να μην τα πάρουμε...
-Ναι. Να μην τα πάρουμε! "
Είπαμε το στιχάκι που ήτανε τότε της μόδας . Κάπως έτσι ήτανε : "Ζήσε έντονα . Πέθανε νέος "
Μας έπιασαν πάλι εκείνα τα αναίτια γέλια εφηβείας. Γάβγισε κάπου ένας σκύλος...
Τόσα ξέραμε. Δεν είχαμε ακόμα διασχίσει χειμώνες ξυπόλυτες.
{Δώρα Μαργέλη }
Από https://www.pinterest.es/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου